Οι 10 διαφορές ανάμεσα στον πόλεμο στο Ιράκ και στην Λιβύη

Ο Juan Cole, Αμερικάνος καθη- γητής και ιστορικός της Μ. Ανατολής δημοσίευσε στο site του τις 10 διαφορές ανάμεσα στους πολέμους του George W. Bush στο Ιράκ το 2003 και την τωρινή επέμβαση του ΟΗΕ στη Λιβύη υπογραμμίζοντας ότι η διοίκηση Ομπάμα δεν έχει κανένα ρόλο κλειδί συγκριτικά με τις άλλες χώρες και συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα καινούργιο Ιράκ.

Στην συνέχεια παραθέτουμε το top ten του Cole:

1. Η δράση στη Λιβύη νομιμοποιήθηκε από το Συμβούλιο Ασφάλειας του ΟΗΕ. Στο Ιράκ αυτό δεν συνέβη. Με την υπογραφή της χάρτας του ΟΗΕ, όλες οι στρατιωτικές δράσεις μετά το 1945 μπορούν να λάβουν χώρα μόνο σε ζητήματα αυτοάμυνας ή κάτω από την νομιμοποίηση του Συμβουλίου Ασφάλειας . Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών έχουν υπογράψει την χάρτα και δεσμεύονται από αυτή.
2. Ο λιβυκός λαός εξεγέρθηκε ενάντια στο καθεστώς Καντάφι, ενώ το 80-90% των χωρών ζητούσε από το καθεστώς Καντάφι να σταματήσει πριν την υποδαύλιση ενός εμφύλιου πολέμου. Η συντριπτική πλειοψηφία του λιβυκού λαού ζήτησε από τον ΟΗΕ την υλοποίηση μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Το 2002-3 δεν συνέβη κάτι παρόμοιο, δεν υπήρξε κανένα λαϊκό κίνημα ενάντια στον Σαντάμ Χουσείν.
3. Υπήρχε μια διαρκής σφαγή πολιτών, και κάθε μέρα αυξάνονταν όλο και περισσότερο η απειλή του καθεστώτος Καντάφι για μία γενοκτονία στην Βεγγάζι. Παρόλο που το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν έσφαξε πολλούς το 1980 και στις αρχές του 1990, τίποτε τόσο κτυπητό δεν συνέβη την διετία 2002-2003, που να απαιτεί τη διεθνή παρέμβαση.
4. Ο Αραβικός Σύνδεσμος παρότρυνε το Συμβούλιο Ασφάλειας του ΟΗΕ να υιοθετήσει μέτρα ενάντια στο καθεστώς Καντάφι, σπρώχνοντας προς την απόφαση 1973. Αντίθετα το 2002, όταν ο Αραβικός Σύνδεσμος είχε μια συνάντηση με Αμερικάνους αξιωματούχους, είχε εκφράσει καθαρά την αντίθεσή του στον πόλεμο στο Ιράκ.
5. Καμία χώρα του ΟΗΕ δεν επέτρεψε την εισβολή πεζικού, και το Συμβούλιο Ασφάλειας δεν έδωσε την εξουσιοδότησή του για κάτι τέτοιο. Στο Ιράκ έλαβε χώρα εισβολή δυνάμεων πεζικού.
6. Καμία ψευδή κατηγορία δεν επινοήθηκε ενάντια στο καθεστώς Καντάφι, κανένας δεν δήλωσε ότι ο Καντάφι ήταν σε επαφή με δυνάμεις της Αλ Κάιντα ή ότι κατείχε πυρηνικά όπλα. Η κατηγορία που το βαρύνει είναι η σφαγή των ειρηνικών διαδηλώσεων και γι' αυτό οι πολίτες ζήτησαν την παραίτησή του.
7. Οι ΗΠΑ δεν ανέλαβαν ηγετικό ρόλο στην προώθηση της υλοποίησης της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, αλλά σύρθηκαν σε αυτη την δράση από τους Άραβες και Ευρωπαίους Συμμάχους.Ο πρόεδρος Ομπάμα δεσμεύτηκε ότι ο ρόλος των ΗΠΑ, κυρίως στην εξουδετέρωση αντιαεροπορικών και οδών διαφυγής, θα διαρκέσεις "μέρες" και όχι μήνες πριν να παραδοθεί στους άλλους συμμάχους του ΟΗΕ (όπως άλλωστε και έγινε με την ανάληψη της διοίκησης των συμμαχικών δυνάμεων  από το ΝΑΤΟ).
8. Δεν υπάρχει καμία εθνικιστική διάσταση στην λιβυκή αντιπαράθεση. Αντίθετα το Πεντάγωνο το 2002 συνωμότησε με σιίτες και κουρδικά κόμματα για την ανατροπή του σουνιτικού μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ, θέτοντας τις βάσεις για έναν εμφύλιο πόλεμο.
9. Ο ΟΗΕ δεν ώθησε τις χώρες στο να εμπλακούν στην σύγκρουση ως σύμμαχοι του ΟΗΕ, όμως προέταξαν την αποστροφή τους στα αδίστακτα εγκλήματα του καθεστώτος Καντάφι και των δυνάμεών του. Η "συμμαχία των προθύμων" της διοίκηση Μπους είχε δράσει διαφορετικά.
10. Το Ιράκ, το 2002-3 δεν συνιστούσε απειλή για τους γείτονές του. Ο Καντάφι στην Λιβύη, με το Πετρέλαιο στη διάθεσή του θα μπορούσε να ναρκοθετήσει τα πειράματα εκδημοκρατισμού στην Τυνησία και στην Αίγυπτο.