Το ατέρμονο ταξίδι συνεχίζεται. Χθες στις Βρυξέλλες, σήμερα στο Παρίσι, αύριο ξανά Βρυξέλλες και πάει λέγοντας. Ένας ταξιδιώτης χωρίς χάρτη ο πρωθυπουργός, σε ένα αέναο στροβίλισμα, σε ένα δρόμο σηματοδοτημένο από τις επιταγές του μνημονίου, σε μια πορεία φθίνουσα, που παρασέρνει μαζί της και τη χώρα. Για τη σωτηρία της, λέει!Είναι ατελέσφορο αυτό το ταξίδι. Σέρνει πίσω του στρατιές φοβισμένων πολιτών, σέρνει καταστήματα κουφάρια, βιοτεχνίες ρημαγμένες, άδειες τσέπες, άδεια βλέμματα, σκέψεις ανήσυχες, πετσοκομμένα όνειρα. Έχει γύρω σκοτεινούς ορίζοντες, («είμαστε στη μέση του τούνελ» που είπε και ο Παπακωνσταντίνου) σε τοπίο ομιχλώδες, χωρίς ορατότητα και χωρίς πυξίδα. Σέρνει πίσω του ζωές ανέργων, με την ανεργία - την επίσημη, γιατί η ανεπίσημη είναι άλλη πληγή - να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, να σκαρφαλώνει στο 14,8% , και να έχει κι άλλο. Με 733.645 άτομα να ζουν με την απόγνωση...
Εγώ δεν είμαι Σαμαράς- Χουντίνι να ξέρω πως λιώνεις τις αρπάγες του μνημονίου και δραπετεύεις από αυτό σε κανα δυο χρονάκια. Δεν είμαι Παπαρήγα να πω με ποιο τρόπο η ανυπακοή θα δώσει λεφτά στο πόπολο και θα γεμίσουν με φαγητό οι χύτρες. Ούτε Τσίπρας είμαι, να διακηρύσσω να ξεμπερδεύουμε με το μνημόνιο –και γαία πυρί μειχθήτω.
Απλός άνθρωπος που παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς εξ΄ ανάγκης. Που μαθαίνει εκ των υστέρων ότι ο πρωθυπουργός έστρωνε το δρόμο για το ΔΝΤ μιλώντας με τον φίλο του Στρος Καν, και την ίδια στιγμή έλεγε «λεφτά υπάρχουν». Που τον έβλεπε να δημιουργεί μια αντεστραμμένη πυραμίδα προτεραιοτήτων, την στιγμή που η χώρα βρισκόταν ανάερη στην άβυσσο. Όταν φάνηκαν οι πρώτες ενδείξεις ότι θα αρχίσει η χαοτική κάθοδος, πρωτεύσαν οι ιδεολογικές του εμμονές, αυτές του ΠΑΣΟΚ - ΜΚΟ: Τα αστεία opengov, η πρόσληψη γραμματέων των υπουργείων μέσω βιογραφικών, η τεράστια σπατάλη χρόνου και δυνάμεων. Το είχαν εντοπίσει και οι παλιές καραβάνες του ΠΑΣΟΚ , όπως η Βάσω Παπανδρέου, που είχε πει ανήσυχη για τις νεοτερικότητες: «καίγεται το σπίτι μας και μεις ασχολούμαστε με την διακόσμηση του σαλονιού». Τον ίδιο καιρό και ενώ το βασικό πρόβλημα ήταν τα έσοδα, οι αποδιοργανωμένες από την οπερετική διακυβέρνηση Καραμανλή (και ύποπτα ράθυμες από πάντα), εφορίες, έμεναν ακέφαλες (σ.σ. την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έσκασε η ηχηρή παραίτηση Γεωργακόπουλου, του αρμόδιου για συλλογή των φόρων…) . Μέλημα του πρωθυπουργού ως πρώτο νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν ήταν ένας νέος φορολογικός νόμος, δεν ήταν η αναδιάρθρωση των εφοριών, δεν ήταν το κλείσιμο τη ατέλειωτης οικονομικής αιμορραγίας στο καρκίνωμα της Υγείας. Μέλημά του ήταν ο νόμος για την ιθαγένεια – έτσι για να τους δώσει θάρρος… ν ΄ ανέβουν και στην …Υπατία - για να παραφράσουμε τη γνωστή παροιμία...
Τον ίδιο καιρό Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου γίνονταν τηλεοπτικές περσόνες πρώτο τραπέζι πίστα στα διεθνή μήντια. Κάθε συνέντευξη ανέβαζε το προσωπικό τους ίματζ και καταβαράθρωνε τη χώρα, με φράσεις όπως «Η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα» , «η οικονομία είναι στην εντατική», «η οικονομία πάσχει από το σύνδρομο του Τιτανικού», που ταξίδεψαν στα πέρατα του κόσμου και έκαναν τα spreads να αφηνιάσουν. Στη συνέχεια κυβερνητική παραζάλη: Αέναη διαβούλευση του υπουργικού συμβουλίου, των κοινοβουλευτικών τομέων εργασίας, κάθε είδους οργάνων, κυβερνητικών, κομματικών , διαθεσμικών κλπ, χωρίς καμιά αποτελεσματικότητα. Η μάλλον κάποιες, και αυτές αρνητικές: Την δημιουργία υπουργικών θυλάκων αυτονόμησης μέσα στην κυβέρνηση, τη δημιουργία τριβών και αντιθέσεων, την εγγραφή υποθηκών για την μεταπαπανδρεική εποχή που έχει αρχίσει να διαφαίνεται (σε αυτό εντάσσεται και η πρόσφατη διαμάχη Βενιζέλου - Ραγκούση με αφορμή τους απεργούς πείνας λαθρομετανάστες).
Σήμερα ο πρωθυπουργός, προστρέχει ικέτης στον Σαρκοζί για να κάμψει τις αντιρρήσεις της άτεγκτης Μέρκελ…(«αυτός που δανείζεται πρέπει να επιστρέφει τα δανεικά», φέρεται να διεμήνυσε η γερμανίδα με προτεσταντική ακαμψία, στον νέο - και όμορο ιδεολογικά - ιρλανδό πρωθυπουργό Εντα Κέλι, ο οποίος στο Ελσίκι, στη σύνοδο των ευρωπαίων συντηρητικών, επιχείρησε να την προσεγγίσει, για να της ζητήσει επιμήκυνση αποπληρωμής και χαμηλότερα επιτόκια – περίπου ό, τι και μεις δηλαδή…).
Ο πρωθυπουργός άφησε να εννοηθεί ότι θα ασκήσει Βέτο, αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά του. Δυστυχώς, ευπειθώς φερόμενος, δεν εκβίασε στην αρχή του μνημονίου για καλύτερους όρους, τότε που κινδύνευαν να τιναχθούν στον αέρα γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, κάτοχοι ελληνικών ομολόγων – άρα διέθετε το πλεονέκτημα… Θα το κάνει έστω και τώρα; Και αν το κάνει θα το πάει ως το τέλος και θα αντέξει την πίεση των μεγάλων, καθώς βλέπει την χώρα του να καθεύδει; Και φτάνει πλέον η όποια σθεναρή συμπεριφορά του;
Ας πούμε ότι πήραμε όσα ζητάμε στην σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου: Επιμήκυνση αποπληρωμής, χαμηλά επιτόκια, φτηνή επαναγορά χρέους, ακόμα και ευρωομόλογο . Και μετά τι; Πως θα προχωρήσει μια κυβέρνηση που ήδη αγκομαχάει σαν χαλασμένο τρένο στον ανήφορο; Που ο ίδιος ο πρωθυπουργός παρουσιάζει έλλειμμα διαχειριστικής δυνατότητας και ξοδεύει όλο του το σφρίγος στο να προσελκύσει ( για την χώρα του) την ευμένεια των ισχυρών του πλανήτη ; Που οι βασικοί του υπουργοί αδυνατούν να συνεννοηθούν και να συνεργασθούν μεταξύ τους και με τους συνεργάτες τους σε κοινούς στόχους; που..που…που…
Ό,τι και να γίνει την 25η Μάρτη (ημερομηνία και αυτή!) στις Βρυξέλλες, η παλινόρθωση της χώρας θα κριθεί στο εσωτερικό της με σχέδιο (που ακόμη δεν υπάρχει) με όραμα, επιμονή και κυρίως με αυστηρότητα (που δεν έδειξε χθες στην υπόθεση της «Υπατίας» και στο νομοσχέδιο της Μπιρμπίλη για τη βιοποικιλότητα) . Το ΠΑΣΟΚ - ΜΚΟ μας τελείωσε προ πολλού μέσα στην παταγώδη αποτυχία του. Ο πρωθυπουργός ας συνεχίσει να μιλάει με τον Ντομινίκ την Ανγκέλα, τον Ολι, τον Μπαράκ, τον Μουαμάρ, να δημιουργεί συσχετισμούς και εικόνα. Ας βάλει όμως κάποιον αντ΄ Αυτού για να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι… Είναι το λιγότερο που πρέπει να κάνει...
του Γιάννη Σιδέρη στο protagon.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου