Με ενδιαφέρον παρακολουθώ την κόντρα Βενιζέλου-Ραγκούση σχετικά με τους απεργούς πείνας του μεγάρου Υπατίας. Πιστεύω ότι η κόντρα έχει να κάνει με το προσωπικό τους κόστος της επόμενης μέρας. Εξάλου, οι κυβερνώντες των τελευταίων 30 ετών, έτσι μας έχουν συνηθίσει. Να αφήνουν τα γεγονότα να εξελίσονται, μέχρι να εκτονωθούν.Αλλά το να κυβερνάς απαιτεί άλλη προσέγγιση. Και ιδιαίτερα το να διαχειρίζεσαι κρίσεις. Υπάρχουν διεθνώς μέθοδοι και πρακτικές διαχείρισης πολύπλοκων καταστάσεων. Αυτές οι μέθοδοι απαιτούν από τους αποφασίζοντες (κυβέρνηση), να λαμβάνουν άμεσα σημαντικές αποφάσεις ώστε να ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος εμφάνισης δυσάρεστων αποτελεσμάτων. Η Διαχείριση Κρίσεων ως η μεθοδολογία περιλαμβάνει συγκεκριμένο σχέδιο, οργάνωση και έλεγχο από πρίν, κατά τη διάρκεια, και μετά το κάθε συμβάν. Στην περίπτωση της Υπατίας, τίποτε τέτοιο δεν υπήρχε. Ενώ γνώριζαν την κίνηση είδη από την Κρήτη, άφηναν αυτή να εξελίσεται. Και από απλή περίπτωση συγκέντρωσης λαθρομεταναστών, να εξελίσεται σε ανθρωπιστικό πρόβλημα. Σκεφθείτε, ότι ακόμη και τώρα υπάρχει εξέλιξη, επομένως δεν γνωρίζουμε την κατάληξή της.
Η απλή εφαρμογή των αρχών διαχείρησης κρίσεων θα απέτρεπε όλο αυτό το σκηνικό. Ειδικά σε μία κυβέρνηση που εύκολα «εκβιάζεται» και που κορυφαίοι υπουργοί της δεν κατανοούν τις συνθήκες.
Πηγή: Nikos' Letter
Η κυβέρνηση αντέδρασε αργά και δειλά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεφύγει η κατάσταση από τον ελεγχό της. Τώρα βρίσκεται μπροστά στο ενδεχόμενο θανάτου κάποιου από τους απεργούς. Οι ΜΚΟ αντί να τους προτρέψουν να διακόψουν την απεργία, τους ενθαρρύνουν και από πάνω. Δεν καταλαβαίνουν ότι θα έχουν μερίδιο ευθύνης σε περίπτωση τραγικής κατάληξης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση τώρα δεν έχει άλλη επιλογή από το να ενδώσει και να μάθει από τα λάθη της. Διότι η εικόνα αυτή μπορεί να επαναληφθεί!