Το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα δεν παύει ποτέ να εκπλήσσει, αλλά και να προκαλεί με την ακατάληπτη συμπεριφορά του. Είναι διαπιστωμένο ιστορικά ότι πολύ συχνά, σε κρίσιμες περιόδους, οι Ελληνες πολιτικοί και τα κόμματα σκέπτονται και κινούνται με τρόπο αποσταθεροποιητικό και έξω από κάθε λογική. Σαν να τους ενδιαφέρει περισσότερο το παιχνίδι της μικροπολιτικής και όχι ο στόχος που έχει τεθεί, εκ των πραγμάτων ή με επιλογή, για τη χώρα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και τώρα, αν κρίνουμε από τον τρόπο που κυβερνά ο Γ. Παπανδρέου, την ανεπάρκεια, τους προσωπικούς ανταγωνισμούς και την κοντόθωρη στάση πολλών υπουργών, αλλά και από την αλλοπρόσαλλη τακτική, η οποία ισοδυναμεί με αλλαγή της φυσιογνωμίας της Ν.Δ., που έχει υιοθετήσει ο Αντ. Σαμαράς.Η αδυναμία του πρωθυπουργού να οργανώσει και να συντονίσει την κυβέρνησή του είναι πλέον οφθαλμοφανής. Στην πραγματικότητα, οι επιδόσεις του στον συγκεκριμένο τομέα δεν ήταν καλύτερες ούτε όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για «στυλ» και επιλογή τρόπου διοίκησης ομάδας προσώπων, αλλά για μειονέκτημα. Απλά, ως πολίτες ελπίζουμε ότι δεν πρόκειται για φυσικό μειονέκτημα, αλλά για επίκτητο και μπορεί να βελτιωθεί. Μόνο που οι καιροί δεν μπορούν να περιμένουν και είναι ήδη απολύτως ορατές οι συνέπειες.
Αγνωστο αν το έχει καταλάβει ο Γ. Παπανδρέου, αλλά εμείς οι υπόλοιποι βλέπουμε μία κυβέρνηση, η οποία κινδυνεύει να χάσει κάθε στοιχείο συνοχής και μάλιστα σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Η κυβέρνηση δεν λειτουργεί σαν συμπαγής ομάδα, αλλά σαν χαλαρή συνομοσπονδία ατόμων κάτω μεν από κοινή σημαία, αλλά που το καθένα λειτουργεί και εκφράζεται όπως εκείνο θέλει. Το χειρότερο είναι ότι οι υπουργοί και οι υφυπουργοί δίνουν σήμερα την αίσθηση ότι δεν συμφωνούν όλοι με την πολιτική που ακολουθείται και δεν επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό.
Κάποιοι από αυτούς αρνούνται να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες, άλλοι φοβούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους, μερικοί φτάνουν στο σημείο να υπονομεύουν το έργο που πρέπει να γίνει και όλοι μαζί αλληλοϋποβλέπονται και γκρινιάζουν. Το αποτέλεσμα είναι να δίνει η κυβέρνηση την εικόνα ομάδας ανθρώπων που έχουν σηκώσει ψηλά τα χέρια, έτοιμοι να παραδοθούν και με αυτή την έννοια, αναρωτιέται κανείς αν τα πολιτικά στελέχη που βαστούν τα ηνία της πολιτικής εξουσίας αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα...
Δυστυχώς, σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που είναι το άλλο κόμμα εξουσίας, έχει αποφασίσει να κρατήσει αρνητική στάση. Η ηγεσία του επιθυμεί να φτάσει το συντομότερο δυνατόν στην εξουσία και επενδύει στην εκτίμηση ότι οι τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα είναι ανυπέρβλητες και φθείρουν πολύ γρήγορα την κυβέρνηση, η οποία είναι υποχρεωμένη να πάρει αποφάσεις και να εφαρμόσει «αντιπαθητικές» πολιτικές. Προφανώς, γι’ αυτό ο Αντ. Σαμαράς δεν δίστασε να εγκαταλείψει την παραδοσιακή «αστική» γραμμή της Νέας Δημοκρατίας, να στραφεί κατά της λεγόμενης πολιτικής του Μνημονίου, να περιορίσει κάθε δυνατότητα συναίνεσης, ακόμη και για απαραίτητες πολιτικές. Αποτελεί όμως έτσι εναλλακτική λύση;
Είναι φανερό ότι η γραμμή που ακολουθεί ο Αντ. Σαμαράς δεν επιδοκιμάζεται απ’ όλα τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Κάποια αντιδρούν με τη σιωπή τους, άλλα με τη στάση τους σε συγκεκριμένα θέματα και ορισμένα δεν διστάζουν να διατυπώσουν φωναχτά τις διαφορετικές απόψεις τους. Που σημαίνει ότι αν η Νέα Δημοκρατία έλθει σύντομα στην εξουσία ή θα αρνηθεί να εφαρμόσει την πολιτική που επιβάλλουν οι περιστάσεις και η τρόικα, με άγνωστες συνέπειες, ή θα αναγκασθεί και αυτή να την υιοθετήσει χωρίς να την ενστερνισθεί, οπότε τα αποτελέσματα θα είναι από μέτρια ώς πενιχρά και η χώρα θα συνεχίσει να βολοδέρνει.
Συμπέρασμα: τα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα συμπεριφέρονται σαν να μη θέλουν τη διατήρηση του συστήματος και της χώρας μέσα στο ευρωζωνικό πλαίσιο.
Του Άγγελου Στάγκου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου