Κι ο καθένας το βιολί του

Είναι βέβαιον ότι μετα δικτατορικά απολαμβάνουμε την καλύτερη δημοκρατία που γνώρισε ποτέ αυτή η χώρα και αυτονόητο είναι πως κάθε λογικός πολίτης εύχεται η κατάκτηση αυτή να διατηρηθεί. Μόνο που για να γίνει αυτό υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Οπως, για παράδειγμα, θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιούμε τα όριά μας και ανάλογα να ενεργούμε, σύμφωνα με τη βασική αρχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που καθορίζει ότι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει.
Αυτόν τον κανόνα τον έχουμε ξεχάσει. Και όχι τώρα τελευταία. Ενα από τα μεγάλα κουσούρια της μεταπολίτευσης είναι η τάση της κάθε κοινωνικής, επαγγελματικής ή πολιτικής ομάδας να πιστεύει πως είναι δικαίωμά της να επιβάλλει με οποιοδήποτε μέσο τα αιτήματά της, αδιαφορώντας για το κόστος που θα πληρώσουν κάποιοι ή και το κοινωνικό σύνολο ακόμη.

Το εξωφρενικό μάλιστα -ή ακόμη και γελοίο- σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι όλοι αυτοί, οι οποίοι τοποθετούν τις επιδιώξεις ή τους στόχους τους πέρα και πάνω από τα δικαιώματα της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών, διατείνονται ότι δρουν στ' όνομα της προστασίας των λαϊκών δικαιωμάτων και ενάντια στην κρατική αυθαιρεσία.

Ξεκινήσαμε από τους αγροτοπατέρες της Θεσσαλίας με τις εθνικές οδούς, προχωρήσαμε στους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ που την έχουν δει «ιδιοκτήτες κι αφεντικά», περάσαμε στους «επαναστάτες» του ΠΑΜΕ που διεκδικούν το δικαίωμα να αποφασίζουν αν θα έρθουν ή όχι κρουαζιερόπλοια στον Πειραιά κι αν θα ανεφοδιάζονται ή όχι απρόσκοπτα τα νησιά, προχωρήσαμε στα πανεπιστήμια όπου διάφορες μειοψηφίες έχουν επιβάλει, με πρόσχημα το άσυλο, καθεστώς άθλιας ασυδοσίας, και καταλήξαμε και στις επιτροπές στήριξης των οικονομικών προσφύγων που θεωρούν ότι δικαιούνται να καθορίζουν «με το έτσι θέλω» τη μεταναστευτική πολιτική της χώρας.

Ουσιαστικά οδεύουμε από την τρέλα στην πλήρη παράνοια. Και η περίπτωση των απεργών πείνας είναι η απόλυτη επιβεβαίωση της ανευθυνότητας και της επιπολαιότητας όσων τους έχουν παρασύρει στο αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει και επιχειρούν να παρασύρουν και την Πολιτεία. Γιατί τους απεργούς πείνας ο καθένας τους κατανοεί. Τους «υποστηρικτές» τους δεν καταλαβαίνει. Και την αδιαφορία τους για το ενδεχόμενο να θεωρηθεί η χώρα μας ιδανικό καταφύγιο κάθε ξεριζωμένου.

Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος
bartzinopoulos@hotmail.com

Πηγή: ΕΘΝΟΣ