Αν το έχω καταλάβει καλά η “ανθρωπιστική” επέμβαση στη Λιβύη εξελίσσεται σ΄ ένα φιάσκο. Οι Αμερικάνοι ψάχνουν σε ποιον θα παραδώσουν τα ηνία, οι Γάλλοι κατηγορούνται απ΄ όλους ότι κάνουν του κεφαλιού τους, οι Ιταλοί απειλούν να αποχωρήσουν, οι Άραβες για πρώτη φορά επιχειρούν κατά Αράβων, οι Τούρκοι βάζουν βέτο και οι Γερμανοί σταθερά αμέτοχοι παρακολουθούν. Υπό αυτές τις συνθήκες ο δικτάτορας Καντάφι δεν είναι παράξενο αν τρίβει τα χέρια του με ικανοποίηση και οι αντικαθεστωτικοί αισθάνονται λιγότερο άνετα από ποτέ.
Προσωπικά αισθάνομαι μια μικρή ικανοποίηση όχι λόγω κάποιας συμπάθειας προς τον Καντάφι, που είναι ένας δικτάτορας του κερατά βουτηγμένος στο αίμα (που πάντως πολλοί αγάπησαν μεταξύ των οποίων και η διεθνής Αριστερά και βεβαίως-βεβαίως και οι ημέτεροι Παπανδρέου), αλλά γιατί όλα αυτά τα βλέπω σαν μια δίκαιη τιμωρία της υποκρισίας των σημερινών “εισβολέων” που μέχρι πριν λίγα χρόνια έκαναν μπίζνες με τον δικτάτορα (με άλλους δικτάτορες συνεχίζουν να κάνουν) και τον άφηναν να απλώνει τις βεδουίνικες τέντες του μπροστά από τα δημόσια κτίρια του Παρισιού ή της Ρώμης.
Γιατί όμως αυτή η αμφιθυμία, γιατί το όψιμο και υποκριτικό ενδιαφέρον για τους Λίβυους (και γιατί όχι για τους δυστυχείς και ακόμα πιο καταπιεσμένους Βορειοκορεάτες), γιατί αυτά τα συνεχή “πίσω-μπρος”?
Νομίζω επειδή η Διεθνής Κοινότητα δεν μπορεί εδώ και πολλά χρόνια να βρει τις απαντήσεις σε κάποια βασικά , αλλά καθόλου εύκολο να απαντηθούν ερωτήματα. Δικαιούμαι να κάνω μπίζνες με ένα δικτάτορα? Μπορώ να συνομιλώ ισότιμα και να ανταλλάσσω φιλοφρονήσεις με ένα απολυταρχικό καθεστώς βουτηγμένο στο αίμα? Η καταπίεση και η καθυστέρηση εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να μου είναι αδιάφορη όσο δεν εμπλέκονται στην τακτοποιημένη ζωή μου? Δικαιούνται τρίτες χώρες να επεμβαίνουν στα εσωτερικά ενός ανεξάρτητου κράτους? Και αν ναι σε ποιες περιπτώσεις? Για να υπερασπισθούν ένα δημοκρατικό καθεστώς που ανατρέπεται βιαίως? Για να ανατρέψουν ένα δικτάτορα που έχει επιβληθεί με ένα αιματηρό “έτσι θέλω” ή βάσει μιας εικαζόμενης λαϊκής βούλησης? Για να προστατεύσουν μια μεγάλη ή μικρή ομάδα ανθρώπων που είναι υπό εξόντωση επειδή ανήκουν σε άλλη φυλή ή άλλη θρησκεία? Για να υπερασπίσουν ανθρώπινα δικαιώματα που ξέρουμε ότι καταπατούνται βίαια σε δεκάδες χώρες? Μέχρι ποίου σημείου μπορεί να φθάνει αυτή η επέμβαση? Περιλαμβάνει και την ένοπλη εισβολή ? Η συνέχεια της βίαιας ανατροπής ενός απολυταρχικού καθεστώτος περιλαμβάνει και την επιβολή των αξιών ή του τρόπου διακυβέρνησης που σε μας μπορεί να μοιάζουν τελείως αυτονόητες αλλά για κάποιους άλλους είναι απλώς πράγματα του διαβόλου ή έστω απλώς ακατανόητες? Κι από την άλλη μεριά … Γιατί θα πρέπει ο πολίτης της Χ χώρας να πληρώσει με χρήμα αλλά και με αίμα την προστασία κάποιων μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά που αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους σφάζοντας ο ένας τον άλλο? Για ποιον περίεργο λόγο δεν πρέπει να αφήσουμε ένα λαό να πορευθεί με τις δικές του αναχρονιστικές έστω πεποιθήσεις? Για ποιο λόγο πρέπει να πληρώσουμε εμείς για να βγάλουμε – πολλές φορές με το ζόρι- κάποιους άλλους από αυτό, που εμείς μεν θεωρούμε μιζέρια και καθυστέρηση, οι ίδιοι όμως πολλές φορές είναι διατεθειμένοι να το υπερασπισθούν με τη ζωή τους?
Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν (κι αν υπάρχουν δεν τις ξέρω).Κι αν στην περίπτωση του Καντάφι η όποια “λύση” δοθεί έχει κάποια σημασία, η σημασία των πρακτικών μας απέναντι σε απολυταρχικά καθεστώτα απείρως ισχυρότερα είναι πολλαπλάσια.
Η ρεαλιστική και κυνική απάντηση είναι : “Πορευόμαστε, όπως επιβάλλουν κάθε φορά τα συμφέροντα μας” Στην απάντηση υπάρχουν δύο ενστάσεις
1. Αυτό που σήμερα μπορεί να μοιάζει συμφέρον μας (ας πούμε το να αφήσουμε ένα απολυταρχικό καθεστώς στην ησυχία του και να κάνουμε μπίζνες μαζί του) μπορεί να υπονομεύσει τα μακροπρόθεσμα και πραγματικά συμφέροντα μας.
2. Όταν μιλάμε για συμφέροντα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι όλοι τα βλέπουμε με το ίδιο μάτι. Το να κάνεις ένα πόλεμο ή το να μην κάνεις πόλεμο και να κάνεις …μπίζνες μπορεί να σημαίνει για κάποιους μια ….επανεκλογή.
Α, ναι! Υπάρχει και μια τρίτη ένσταση. Πάνω από τα “συμφέροντα” υπάρχουν και κάποιες αρχές. Και όσο περίεργο και αν σας φαίνεται οι αρχές δεν υπάρχουν για λόγους … καλαισθησίας. Υπάρχουν για να πορευόμαστε σύμφωνα με αυτές , κυρίως επειδή πιστεύουμε στην λειτουργικότητα τους.
Πηγή: FIRIKI2010
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου