Πολιτικοί μειωμένης ευθύνης

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι αν είναι να σωθούμε, τότε, συγχρόνως με τις μεταρρυθμίσεις, είναι απαραίτητη η εφαρμογή ενός ρεαλιστικού αναπτυξιακού σχεδίου για την οικονομία. Επίσης, κανείς δεν αμφισβητεί (εκτός φυσικά από τα μέλη της κυβέρνησης όταν μιλούν δημοσίως...) ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει τίποτε σχετικό μέχρι στιγμής, εκτός από λόγια. Φοβάμαι όμως ότι ο Αντώνης Σαμαράς, παρ’ όλον ότι έχει κάνει σημαία της Ν.Δ. το αίτημα της ανάπτυξης, προσφέρει μάλλον κακή υπηρεσία όποτε μιλάει για ανάπτυξη. Οχι, βέβαια, επειδή έχει άδικο. Αλλά για τον τρόπο με τον οποίον το κάνει.
Ο πρόεδρος της Ν.Δ., κατ’ αρχάς, αποσιωπά το σημαντικότερο: ότι κανένα αναπτυξιακό σχέδιο στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχει όσο αργούν οι μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα επέφεραν συρρίκνωση του Δημοσίου και αληθινό άνοιγμα των αγορών στον ανταγωνισμό. Στο πεδίο αυτό, όμως, η συμβολή της Ν.Δ. είναι πενιχρή. Ναι, είναι αλήθεια ότι η κεντροδεξιά υπό τον Αντ. Σαμαρά έχει ψηφίσει έναν ικανό αριθμό νομοσχεδίων της κυβέρνησης. Το γεγονός αυτό είναι σίγουρα πρωτοφανές, ωστόσο δεν αλλάζει τίποτε επί της ουσίας. Αφενός, επειδή πρόκειται για νόμους που ψηφίζονται, αλλά ως επί το πλείστον δεν εφαρμόζονται (το αποδεικνύουν οι παρατηρήσεις της τρόικας για την ελλιπή πρόοδο των μεταρρυθμίσεων...) και, αφετέρου, επειδή η Ν.Δ. αποφεύγει σχολαστικά να αρθρώνει λόγο υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Το μόνο που κάνει είναι να κλαίγεται για την ανάπτυξη που δεν μπορεί να φέρει η κυβέρνηση. Για όλα εκείνα όμως που πρέπει να γίνουν προηγουμένως δεν βγάζει τσιμουδιά.
Μια τέτοια στάση όμως δεν συμβάλει καθόλου στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Αντιθέτως, βοηθά να μένει η πολιτική συζήτηση για το πρόβλημά μας εκτός πραγματικότητος, καθώς ο όρος «ανάπτυξη» μυθοποιείται, γίνεται κάτι μαγικό και νεφελώδες, στο οποίο ο καθένας δίνει το περιεχόμενο της αρεσκείας τους: άλλος την φαντάζεται με τη μορφή αυξήσεων στο Δημόσιο που θα διοχετευθούν στην κατανάλωση, άλλος την ονειρεύεται ως ενίσχυση της αγοράς αυτοκινήτων, αλλά μόνον ο Αντ. Σαμαράς (ίσως και ο Νότης Μηταράκης, δεν το αποκλείω...) ξέρει τα «άμπρα κατάμπρα» για να την πραγματοποιήσει, χωρίς κοινωνικό κόστος για κανέναν!
Φυσικά, δεν έχω την αφέλεια να περιμένω από την αξιωματική αντιπολίτευση να στρώσει το χαλί στην κυβέρνηση. Τουλάχιστον, όμως, θα περίμενα, εφόσον η Ν.Δ. είναι ένα κεντροδεξιό κόμμα, να βγει πιο μπροστά από εκεί όπου μπορεί να φθάσει η κυβέρνηση. Ας καταψηφίσει, δηλαδή, τις κυβερνητικές επιλογές, αφού έτσι κρίνει, αλλά να στηλιτεύσει κιόλας την κυβερνητική ανεπάρκεια στον σχεδιασμό των μεταρρυθμίσεων και την απροθυμία στην εφαρμογή τους. Στην περίπτωση του νομοσχεδίου για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, π.χ., ήταν παιδαριώδες από πλευράς της Ν.Δ. να υποστηρίζει ότι καταψήφισε, επειδή η εφαρμογή του νόμου εξαρτάται από την έκδοση δεκάδων Προεδρικών Διαταγμάτων ή υπουργικών αποφάσεων και, συνεπώς, η υπερψήφισή του από τη Ν.Δ. θα ισοδυναμούσε με λευκή επιταγή προς το ΠΑΣΟΚ. Η υπεύθυνη στάση θα ήταν να καταγγείλει την κυβέρνηση, που δεν εννοεί αυτά που λέει, επειδή παραπέμπει την απελευθέρωση των επαγγελμάτων σε μυστικές διαδικασίες πίσω από κλειστές πόρτες υπουργικών γραφείων και υπό την πίεση ισχυρών συντεχνιών. Στο κάτω κάτω, η χώρα έχει ανάγκη από σοβαρή κεντροδεξιά, όχι από ακόμη μια παραλλαγή του ΠΑΣΟΚ...
Θα ήθελα ειλικρινά να ξέρω σε ποια από τις δύο στάσεις βρίσκεται κατά τον Αντώνη Σαμαρά το πατριωτικό καθήκον του: στη βολική αποσιώπηση των οδυνηρών προϋποθέσεων της ανάπτυξης που ο ίδιος υπόσχεται ή μήπως στην ανάληψη των ευθυνών για τις δύσκολες αποφάσεις που έχουμε μπροστά ως κοινωνία; Πάντως, η ανάπτυξη που έρχεται εξ ουρανού και ως διά μαγείας είναι θέση ανάλογης εντιμότητας με το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν» του Γ. Παπανδρέου. Ας μην κρυβόμαστε, η χώρα διαθέτει κυβέρνηση και αντιπολίτευση μειωμένης ευθύνης. Με την ανευθυνότητα των ταγών μας να διαχέεται προς τα κάτω σε όλη την κοινωνία, δεν είναι να απορεί κανείς, λ.χ., πώς φθάσαμε στο σημείο να αρκεί μια «διπλωμένη» νταλίκα και μερικές ώρες ισχυρής χιονόπτωσης, ώστε να κοπεί η Ελλάδα στη μέση. Η ανευθυνότητα έχει γίνει πλέον δημοκρατικό δικαίωμα...

Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή