Τη δυνατότητα σύστασης εμπράγματου δικαιώματος σε γη που ανήκει σε άλλον, τον λεγόμενο θεσμό «επιφανείας», εισηγήθηκε χθες στο Υπουργικό Συμβούλιο μετά από πρόταση του πρωθυπουργού ο υπουργός Επικρατείας Χάρης Παμπούκης. Βάσει του σχεδίου, διασφαλίζεται εσαεί η κυριότητα της γης από το δημόσιο, επιτρέποντας ταυτόχρονα την αξιοποίησή της για ορισμένο χρονικό διάστημα.
Ειδικότερα, ότι ο θεσμός «επιφανείας»:
1. Διασφαλίζει εσαεί την κυριότητα της γης από το δημόσιο, επιτρέποντας ταυτόχρονα την αξιοποίησή της για ορισμένο χρονικό διάστημα.
2. Ο θεσμός «επιφανείας» επιτρέπει την άντληση και μη δέσμευση πόρων για τις επιχειρήσεις καθώς αν αυτές πχ νοικιάζουν τα κτίρια δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δάνεια από τις τράπεζες, ενώ με τον θεσμό «επιφανείας» μπορούν να χρησιμοποιήσουν το εμπράγματο δικαίωμά τους για άντληση πόρων.
3. Η διαφορά του θεσμού «επιφανείας» από την «ενοικίαση» συνίσταται στο ότι ο θεσμός «επιφανείας» εμπίπτει στο εμπράγματο δίκαιο, δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και έναντι τρίτων, ενώ η «ενοικίαση» εμπίπτει στο ενοχικό δίκαιο και αφορά μόνο τους «δύο», δηλαδή τον ιδιοκτήτη και τον ενοικιαστή.
4. Πλεονέκτημα του «θεσμού επιφανείας» είναι φορολογικό, καθώς τα χρήματα για την απόκτηση του εμπράγματου δικαιώματος προπληρώνονται.
5. Ο θεσμός αποτελεί «οικολογικό αμορτισέρ», καθώς με την αλλαγή στην οποία περιέρχεται γενικά ο αστικός ιστός, τα κτίρια μπορούν να αλλάξουν χρήση, όταν επιστραφούν στον ιδιοκτήτη της γης που παραμένει το κράτος.
6. Δεν πρόκειται για νεωτερισμό σε σχέση με τα ισχύοντα στην Ευρώπη, καθώς μόνο η Ελλάδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη κατήργησε τον θεσμό αυτό από το 1946 και μετά.
7. Η θεσμοθέτηση του συνιστά ένα «γνώριμο αναπτυξιακό θεσμό» στους επενδυτές που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον.
Ο θεσμός της «επιφανείας», προϋπήρχε στο δίκαιό μας πριν από την εισαγωγή του Αστικού ΚKώδικα το 1946. Η πρώτη προσπάθεια επανεισαγωγής του θεσμού της Eπιφάνειας είχε γίνει το 1980 εν όψει της ένταξης της Eλλάδος από 1.1.81 στην τότε EOK, για την αντιμετώπιση της άρσης των απαγορεύσεων αγοράς γης από κοινοτικούς σε παραμεθόριες περιοχές.
Σύμφωνα με τους επαΐοντες η επαναφορά του θεσμού της επιφανείας, προκειμένου περί εκτάσεων του Δημοσίου, ή νομικών προσώπων του Δημοσίου υπό την ευρεία έννοια που δίδει το Aρθρ. 101 (1β) του N. 2238/94 του Kώδικα Φορολογίας Eισοδήματος, έχει ένα σημαντικότατο πολιτικό πλεονέκτημα για την αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας πολιτών και θιγομένων. Δεν «ξεπουλιέται» η δημόσια γη. Mε τη δημιουργία δικαιώματος «επιφάνειας» ο κύριος του εδάφους συνεχίζει να παραμένει ιδιοκτήτης του, αλλά συγχρόνως δεν παρακωλύεται η οικονομική αξιοποίηση εκτάσεων ή ακινήτων, που δεν θα έπρεπε να εκποιηθούν για πολιτικούς λόγους ή δεν μπορούν να εκποιηθούν εκ του νόμου (όπως επί απαλλοτριωθέντων) ή από όρους (όπως σε κληροδοτήματα υπέρ κοινωφελών σκοπών).
Επίσης είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί το μέγα πρόβλημα των διεκδικουμένων από το Δημόσιο εκτάσεων, με την παραχώρηση μόνο της «επιφανείας» στους φερόμενους ως ιδιοκτήτες. Μετά την αξιοποίηση της γης προς όφελος της οικονομίας γενικότερα για ένα χρονικό διάστημα «επανέρχεται», προσαυξημένη με τα υπερκείμενά της, στο Δημόσιο. Εξίσου σημαντικά είναι τα οικονομικά πλεονεκτήματα της «επιφάνειας» σε σχέση με τον παρεμφερή θεσμό της πολυετούς μισθώσεως ή άλλου είδους παραχώρησης:
- O «επιφανειούχος» αποκτά ίδιο εμπράγματο δικαίωμα, μεταγραφόμενο, υποθηκευόμενο και συνεπώς χρηματοδοτούμενο.
- Tο αντάλλαγμα για την απόκτηση της επιφάνειας, το «εδαφονόμιο», όπως λέγεται, δεν είναι μίσθωμα και συνεπώς εισόδημα υποκείμενο σε φόρο εισοδήματος, αλλά οιονεί τίμημα ακινήτου, υποβαλλόμενο σε ΦMA έστω και αν καταβληθεί τμηματικά, και μη υποκείμενο σε αναπροσαρμογές, όπως τα μισθώματα.
- Σαν περιουσιακό στοιχείο επιχείρησης, πέραν της δυνατότητος πωλήσεώς του, εμφανίζεται στον ισολογισμό, είναι δεκτικό απόσβεσης και εισφέρεται σε είδος σε σύσταση εταιρείας. Σαν περιουσιακό στοιχείο φυσικού προσώπου δωρίζεται και κληρονομείται.
- Δεν «λήγει» με καταγγελία, αλλά μόνον με παρέλευση του χρόνου ισχύος του. Mέχρι τότε μόνον «εξαγοράζεται».
news.in.gr
Ειδικότερα, ότι ο θεσμός «επιφανείας»:
1. Διασφαλίζει εσαεί την κυριότητα της γης από το δημόσιο, επιτρέποντας ταυτόχρονα την αξιοποίησή της για ορισμένο χρονικό διάστημα.
2. Ο θεσμός «επιφανείας» επιτρέπει την άντληση και μη δέσμευση πόρων για τις επιχειρήσεις καθώς αν αυτές πχ νοικιάζουν τα κτίρια δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δάνεια από τις τράπεζες, ενώ με τον θεσμό «επιφανείας» μπορούν να χρησιμοποιήσουν το εμπράγματο δικαίωμά τους για άντληση πόρων.
3. Η διαφορά του θεσμού «επιφανείας» από την «ενοικίαση» συνίσταται στο ότι ο θεσμός «επιφανείας» εμπίπτει στο εμπράγματο δίκαιο, δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και έναντι τρίτων, ενώ η «ενοικίαση» εμπίπτει στο ενοχικό δίκαιο και αφορά μόνο τους «δύο», δηλαδή τον ιδιοκτήτη και τον ενοικιαστή.
4. Πλεονέκτημα του «θεσμού επιφανείας» είναι φορολογικό, καθώς τα χρήματα για την απόκτηση του εμπράγματου δικαιώματος προπληρώνονται.
5. Ο θεσμός αποτελεί «οικολογικό αμορτισέρ», καθώς με την αλλαγή στην οποία περιέρχεται γενικά ο αστικός ιστός, τα κτίρια μπορούν να αλλάξουν χρήση, όταν επιστραφούν στον ιδιοκτήτη της γης που παραμένει το κράτος.
6. Δεν πρόκειται για νεωτερισμό σε σχέση με τα ισχύοντα στην Ευρώπη, καθώς μόνο η Ελλάδα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη κατήργησε τον θεσμό αυτό από το 1946 και μετά.
7. Η θεσμοθέτηση του συνιστά ένα «γνώριμο αναπτυξιακό θεσμό» στους επενδυτές που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον.
Ο θεσμός της «επιφανείας», προϋπήρχε στο δίκαιό μας πριν από την εισαγωγή του Αστικού ΚKώδικα το 1946. Η πρώτη προσπάθεια επανεισαγωγής του θεσμού της Eπιφάνειας είχε γίνει το 1980 εν όψει της ένταξης της Eλλάδος από 1.1.81 στην τότε EOK, για την αντιμετώπιση της άρσης των απαγορεύσεων αγοράς γης από κοινοτικούς σε παραμεθόριες περιοχές.
Σύμφωνα με τους επαΐοντες η επαναφορά του θεσμού της επιφανείας, προκειμένου περί εκτάσεων του Δημοσίου, ή νομικών προσώπων του Δημοσίου υπό την ευρεία έννοια που δίδει το Aρθρ. 101 (1β) του N. 2238/94 του Kώδικα Φορολογίας Eισοδήματος, έχει ένα σημαντικότατο πολιτικό πλεονέκτημα για την αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας πολιτών και θιγομένων. Δεν «ξεπουλιέται» η δημόσια γη. Mε τη δημιουργία δικαιώματος «επιφάνειας» ο κύριος του εδάφους συνεχίζει να παραμένει ιδιοκτήτης του, αλλά συγχρόνως δεν παρακωλύεται η οικονομική αξιοποίηση εκτάσεων ή ακινήτων, που δεν θα έπρεπε να εκποιηθούν για πολιτικούς λόγους ή δεν μπορούν να εκποιηθούν εκ του νόμου (όπως επί απαλλοτριωθέντων) ή από όρους (όπως σε κληροδοτήματα υπέρ κοινωφελών σκοπών).
Επίσης είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί το μέγα πρόβλημα των διεκδικουμένων από το Δημόσιο εκτάσεων, με την παραχώρηση μόνο της «επιφανείας» στους φερόμενους ως ιδιοκτήτες. Μετά την αξιοποίηση της γης προς όφελος της οικονομίας γενικότερα για ένα χρονικό διάστημα «επανέρχεται», προσαυξημένη με τα υπερκείμενά της, στο Δημόσιο. Εξίσου σημαντικά είναι τα οικονομικά πλεονεκτήματα της «επιφάνειας» σε σχέση με τον παρεμφερή θεσμό της πολυετούς μισθώσεως ή άλλου είδους παραχώρησης:
- O «επιφανειούχος» αποκτά ίδιο εμπράγματο δικαίωμα, μεταγραφόμενο, υποθηκευόμενο και συνεπώς χρηματοδοτούμενο.
- Tο αντάλλαγμα για την απόκτηση της επιφάνειας, το «εδαφονόμιο», όπως λέγεται, δεν είναι μίσθωμα και συνεπώς εισόδημα υποκείμενο σε φόρο εισοδήματος, αλλά οιονεί τίμημα ακινήτου, υποβαλλόμενο σε ΦMA έστω και αν καταβληθεί τμηματικά, και μη υποκείμενο σε αναπροσαρμογές, όπως τα μισθώματα.
- Σαν περιουσιακό στοιχείο επιχείρησης, πέραν της δυνατότητος πωλήσεώς του, εμφανίζεται στον ισολογισμό, είναι δεκτικό απόσβεσης και εισφέρεται σε είδος σε σύσταση εταιρείας. Σαν περιουσιακό στοιχείο φυσικού προσώπου δωρίζεται και κληρονομείται.
- Δεν «λήγει» με καταγγελία, αλλά μόνον με παρέλευση του χρόνου ισχύος του. Mέχρι τότε μόνον «εξαγοράζεται».
news.in.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου