Το «άκουσμα» και μόνο της συμφωνίας των «17» στη Σύνοδο Κορυφής της περασμένης Παρασκευής, ήταν αρκετό για να ξαναβάλει φιτίλια στους συνδικαλιστές. Στην τελευταία τελεία των δηλώσεων του πρωθυπουργού – σχεδόν σα νέα παράγραφος- ακολούθησαν τα τελεσίγραφα των εκπροσώπων των συνδικάτων: προειδοποιούν για νέες κινητοποιήσεις, στην περίπτωση που η κυβέρνηση τολμήσει να «αγγίξει» τα …ασημικά της χώρας.
Οι απειλές ότι θα βουλιάξει η Ελλάδα στο σκοτάδι, ότι θα παραλύσουν τα πάντα, ξαναβγήκαν στον αέρα με την ίδια ευκολία, όπως ένα χρόνο πριν, όταν ο πρωθυπουργός ακουμπούσε το ….ρεβόλβερ πάνω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους.
Και η σύγκρουση μοιάζει και πάλι αναπόφευκτη. Πάμε, λοιπόν, για νέες απεργίες, πάμε για νέες πορείες, πάμε ξανά για πετροπόλεμο και δακρυγόνα. Μέχρι να καμφθούν οι αντιλαϊκές πολιτικές που σχεδιάζει «η κυβέρνηση του μνημονίου» και ο πρωθυπουργός της να υποχρεωθεί, γι΄ ακόμη μια φορά, να διαβεβαιώσει το λαό της μπατιριμένης αυτής χώρας ότι «η Ελλάς δεν πωλείται».
Ακόμη πιο «σουρεαλιστικό», μάλιστα, σε αυτό που πρόκειται να συμβεί, είναι το γεγονός ότι ο πλέον εμβληματικός συνδικαλιστής στην τρέχουσα – συγκρουσιακή – συγκυρία ανήκει στο χώρο του κυβερνώντος κόμματος. Η «πολιτεία» του δε στον εν λόγω πολιτικό χώρο θα τον κατέτασσε μάλλον στους «Ηρακλείς του (κληρονομικού) στέμματος» του συγκεκριμένου κόμματος.
Όμως, το θέμα δεν είναι προσωποποιημένο. Άλλωστε, γιατί κάποιος που ετοιμάζεται να πρωτοστατήσει σε μια μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να το κάνει επειδή είναι επιφανές μέλος του συνδικαλιστικού σκέλους του κυβερνώντος κόμματος; Απεναντίας, αυτό τον τιμά ίσως περισσότερο από άλλους «ομότεχνούς» του που, με πρόσχημα την εκπροσώπηση πιο «δημοκρατικών» πολιτικών χώρων, συγκαλύπτουν με τον καλύτερο τρόπο την ένδεια τους σε ουσιαστικά πολιτικά επιχειρήματα.
Το θέμα είναι αλλού. Τι πραγματικά θα μπορούσε να προτείνει στο κόμμα και την κυβέρνηση του πέρα από την προτροπή να πουλήσουν τις βίλες και τα κότερα τους οι «εν κοινοβουλίω» σύντροφοι του; Ή μήπως δεν έχει να αντιπροτείνει πραγματικά κάτι, ίσως επειδή οι βίλες και τα κότερα κρατούσαν την ισορροπία στην πλάστιγγα όπου στο άλλο ζύγι βρίσκεται το πλεονάζον προσωπικό της δημόσιας επιχείρησης, της οποίας είναι συνδικαλιστικός εκπρόσωπος;
Γιατί, σε αυτή την περίπτωση, όταν αποφασίσει να κατεβάσει τους διακόπτες, καλό θα ήταν να έχει προηγουμένως βρει έναν τρόπο, ώστε το ρεύμα να κοπεί σε συγκεκριμένες βίλες και σε, επίσης, συγκεκριμένες μαρίνες.
Άλλωστε, με τη θητεία που έχει στο κυβερνών κόμμα, θα ξέρει σίγουρα και ονόματα και διευθύνσεις….
Οι απειλές ότι θα βουλιάξει η Ελλάδα στο σκοτάδι, ότι θα παραλύσουν τα πάντα, ξαναβγήκαν στον αέρα με την ίδια ευκολία, όπως ένα χρόνο πριν, όταν ο πρωθυπουργός ακουμπούσε το ….ρεβόλβερ πάνω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους.
Και η σύγκρουση μοιάζει και πάλι αναπόφευκτη. Πάμε, λοιπόν, για νέες απεργίες, πάμε για νέες πορείες, πάμε ξανά για πετροπόλεμο και δακρυγόνα. Μέχρι να καμφθούν οι αντιλαϊκές πολιτικές που σχεδιάζει «η κυβέρνηση του μνημονίου» και ο πρωθυπουργός της να υποχρεωθεί, γι΄ ακόμη μια φορά, να διαβεβαιώσει το λαό της μπατιριμένης αυτής χώρας ότι «η Ελλάς δεν πωλείται».
Ακόμη πιο «σουρεαλιστικό», μάλιστα, σε αυτό που πρόκειται να συμβεί, είναι το γεγονός ότι ο πλέον εμβληματικός συνδικαλιστής στην τρέχουσα – συγκρουσιακή – συγκυρία ανήκει στο χώρο του κυβερνώντος κόμματος. Η «πολιτεία» του δε στον εν λόγω πολιτικό χώρο θα τον κατέτασσε μάλλον στους «Ηρακλείς του (κληρονομικού) στέμματος» του συγκεκριμένου κόμματος.
Όμως, το θέμα δεν είναι προσωποποιημένο. Άλλωστε, γιατί κάποιος που ετοιμάζεται να πρωτοστατήσει σε μια μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να το κάνει επειδή είναι επιφανές μέλος του συνδικαλιστικού σκέλους του κυβερνώντος κόμματος; Απεναντίας, αυτό τον τιμά ίσως περισσότερο από άλλους «ομότεχνούς» του που, με πρόσχημα την εκπροσώπηση πιο «δημοκρατικών» πολιτικών χώρων, συγκαλύπτουν με τον καλύτερο τρόπο την ένδεια τους σε ουσιαστικά πολιτικά επιχειρήματα.
Το θέμα είναι αλλού. Τι πραγματικά θα μπορούσε να προτείνει στο κόμμα και την κυβέρνηση του πέρα από την προτροπή να πουλήσουν τις βίλες και τα κότερα τους οι «εν κοινοβουλίω» σύντροφοι του; Ή μήπως δεν έχει να αντιπροτείνει πραγματικά κάτι, ίσως επειδή οι βίλες και τα κότερα κρατούσαν την ισορροπία στην πλάστιγγα όπου στο άλλο ζύγι βρίσκεται το πλεονάζον προσωπικό της δημόσιας επιχείρησης, της οποίας είναι συνδικαλιστικός εκπρόσωπος;
Γιατί, σε αυτή την περίπτωση, όταν αποφασίσει να κατεβάσει τους διακόπτες, καλό θα ήταν να έχει προηγουμένως βρει έναν τρόπο, ώστε το ρεύμα να κοπεί σε συγκεκριμένες βίλες και σε, επίσης, συγκεκριμένες μαρίνες.
Άλλωστε, με τη θητεία που έχει στο κυβερνών κόμμα, θα ξέρει σίγουρα και ονόματα και διευθύνσεις….
του Στ. Γιαννίση aixmi.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου