Το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα απαιτεί υπερβάσεις. Προς το παρόν, οι πολιτικοί, με λίγες, δυστυχώς, εξαιρέσεις, δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Την ώρα που απαιτείται ρεαλισμός, συναίνεση και μετριοπάθεια, οι περισσότεροι ακολουθούν την εύκολη οδό της περιχαράκωσης, των υψηλών τόνων, και της αποποίησης ευθυνών.Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε με «τα λεφτά υπάρχουν» και σήμερα κατηγορεί την κυβέρνηση Καραμανλή για την καταστροφή της χώρας. Ξεχνά τις τεράστιες δικές του ευθύνες και τα πεπραγμένα τριών δεκαετιών που περιλαμβάνουν μίζες, σπατάλες υπουργών, βουλευτών και κομματικών στελεχών, συνδικαλιστικές ακρότητες, κομματικές προσλήψεις, όπως και «κεκτημένα» κάθε λογής, από αντιστασιακές συντάξεις, μέχρι επιδόματα βαρέων και ανθυγιεινών, κ.α. Με το ίδιο σκεπτικό επέμενε στη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία μόνο για την πενταετία Καραμανλή, λες και η κυβέρνηση Σημίτη δεν υπήρξε ποτέ.
Η Ν.Δ. από την πλευρά της, αν και ζήτησε συγγνώμη για λάθη του παρελθόντος, επέλεξε τον επίσης εύκολο δρόμο της καταψήφισης του Μνημονίου και των μαγικών προτάσεων για μηδενισμό του ελλείμματος σε ενάμισι χρόνο. Τελευταία προβάλλει την επικοινωνία του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ντομινίκ Στρος - Καν, τον Δεκέμβριο του ’09, ως κορυφαίο εθνικό ατόπημα, ενώ ταυτόχρονα κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι δεν είχε αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης μέχρι να πάει στο Νταβός, τον Ιανουάριο του ’10. Αλλά και τα δυο δεν γίνεται να ισχύουν. Είτε ο κ. Παπανδρέου κατάλαβε έγκαιρα το πρόβλημα και το συζητούσε με τον γενικό διευθυντή του ΔΝΤ, είτε δεν το αντελήφθη και εξεπλάγη στο Νταβός.
Τα περιθώρια στενεύουν. Είμαστε στο χείλος της καταστροφής και τόσο το ΠΑΣΟΚ, με τη συνεχή εσωκομματική κριτική στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και την έλλειψη συντονισμού, όσο και η Ν.Δ., με τις υπερβολικές και συχνά λαϊκίστικες καταγγελίες, υποκύπτουν στον φόβο του πολιτικού κόστους και αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων.
Οι συνθήκες επιβάλλουν συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων και, αν κριθεί αναγκαίο, ακόμη και κυβερνητική συνεργασία, είτε υπό τις παρούσες συνθήκες είτε μετά από εκλογές, που είναι το τελευταίο που χρειάζεται η Ελλάδα και θα καταλήξουν σε απουσία αυτοδυναμίας.
Αυτή τη στιγμή, η χώρα έχει ανάγκη να αξιοποιήσει τους καλύτερους –και δεν έχουμε πολλούς– σε όποιο πολιτικό χώρο και αν ανήκουν. Στον πόλεμο δεν ρωτάς εάν ο Έλληνας που βρίσκεται οπλισμένος δίπλα σου είναι ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία. Σε ενδιαφέρει να σωθείς, και αφού διασφαλίσεις την ελευθερία σου, λύνεις ειρηνικά και δημοκρατικά τις διαφορές σου στην κάλπη. Τα κόμματα προτιμούν να πολεμήσουν πρώτα μεταξύ τους και εν συνεχεία να στραφούν κατά του κοινού εχθρού που λέγεται χρεοκοπία.
Το ΠΑΣΟΚ έχει πρωτίστως την ευθύνη να ανοίξει την πόρτα της συναίνεσης, εξετάζοντας προτάσεις της Ν.Δ., η οποία οφείλει να ανταποκριθεί. Σε αυτό το πλαίσιο είναι ώρα να «βγουν μπροστά» οι δύο αντιπρόεδροι του κόμματος. Ο Σταύρος Δήμας αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα για την αξιωματική αντιπολίτευση, λόγω της ρεαλιστικής εικόνας που έχει μετά μία πενταετία στις Βρυξέλλες, όπου χαίρει ευρείας εκτίμησης. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος έχει τις δικές του ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, αλλά συνέβαλε στην εσωκομματική νίκη Σαμαρά και αυτές τις κρίσιμες ώρες δείχνει να πιστεύει στη συναίνεση. Η συνεργασία του με τον Ανδρέα Λοβέρδο στον ευαίσθητο τομέα της υγείας ήταν χρήσιμη.
Και οι δυο έχουν υποχρέωση να προβάλουν τη μετριοπάθεια που τους χαρακτηρίζει. Να μιλήσουν με παρρησία και να πιέσουν για την εθνική αναγκαιότητα της συναίνεσης στην οποία πιστεύουν και η οποία, εάν υλοποιηθεί προσεκτικά, μπορεί στην πορεία να αποβεί και πολιτικά ωφέλιμη.
Tου Aθανασιου Eλλις-Καθημερινή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου