Κουράστηκα να προειδοποιώ πως τα πράγματα οδηγούνται σε τραγικό αδιέξοδο. Δεν έχω βέβαια κάποια επίσημη ιδιότητα ώστε να απαιτώ να παίρνουν κάποιοι σοβαρά τις προειδοποιήσεις μου. Έχω όμως σύμμαχο την κοινή λογική. Που εξηγεί πως η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Και κάποιοι πατούν γκάζι για να την διευκολύνουν να κατρακυλήσει στην καταστροφή. Εμπαθείς αντίπαλοι του Μνημονίου καταφέρονται κατά των δανειστών μας επικαλούμενοι μεταφυσικές ιδιότητες του ελληνισμού δίχως ίχνος υπευθυνότητας για την ανάγκη προβολής προτάσεων εναλλακτικών λύσεων. Στον καθαρά οικονομικό τομέα η συμπεριφορά μας – πολιτικών ηγεσιών και μεγάλου μέρους του λαού – δεν οδηγεί στην διάσωσή μας.
Εξ΄ ίσου ανατρεπτικές για τις προοπτικές της χώρας είναι και τα φαινόμενα της εξαπλούμενης ανομίας και ατιμωρησίας. Η ανοχή της παρανομίας δεν συνίσταται μόνο σε...
εκδηλώσεις κινημάτων διαμαρτυρίας του είδους «δεν πληρώνω» αλλά στην αδιαφορία για άσκηση διώξεων εναντίον υπευθύνων εγκληματικών πράξεων όπως οι ξυλοδαρμοί μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες βουλευτών, αθλητών, προπονητών αλλά και οι βιαιότητες εναντίον καθηγητών πανεπιστημίου (χτίσιμο γραφείων, παρεμπόδιση συνεδριάσεων κλπ). Υπάρχουν όμως και οι προκλητικές στάσεις και δηλώσεις συνδικαλιστών. Ιδιαίτερα η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η απαίτηση παρέμβασης σε διοικητικές αποφάσεις, οι καταλήψεις γραφείων και η εισβολή σε γραφεία της διοίκησης με στόχο την ματαίωση συνεδριάσεων καθώς και η ξεδιάντροπη απειλή διακοπής ηλεκτροδότησης για λόγους που σχετίζονται με εργασιακές διεκδικήσεις τινάζουν στον αέρα κάθε προοπτική ομαλής πορείας της χώρας.
Και υπάρχει βέβαια και το θέμα των μεταναστών. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στην οποία παράνομοι μετανάστες – που παραβιάζουν με την παρουσία τους και μόνο την έννομη τάξη της χώρας – να εκβιάζουν τις αρχές. Απειλούν μέσω απεργίας πείνας να ξεσηκώσουν τις χιλιάδες των άλλων μεταναστών σε δράσεις καταστροφής επειδή, δήθεν, το ελληνικό δημόσιο αδιαφορεί για τους συμπατριώτες τους. Δηλαδή, θα πρέπει να ανοίξουμε καινούργια φάμπρικα με τον καθένα να ξεκινάει μια απεργία ώστε να νομιμοποιούνται προηγούμενες δικές του πράξεις ανομίας. Ας καταλάβουν όλοι πως δεν ήρθαν εδώ προσκαλεσμένοι του ελληνικού κράτους. Ούτε έχουμε υπάρξει αποικιακή δύναμη ώστε να έχουμε ηθική υποχρέωση απέναντι σε λαούς της Ασίας και της Αφρικής για την σημερινή τους κατάσταση. Υπάρχει όμως και το ζήτημα των «κινήσεων αλληλεγγύης». Που προκαλούν ουσιαστικά αυτές τις καταστάσεις και γίνονται στη συνέχεια τιμητές των αρχών κατηγορώντας τες για αδιαφορία.
Αυτοί όμως θα έπρεπε να διωχθούν για οτιδήποτε συμβεί στους απεργούς πείνας. Σαν ηθικοί αυτουργοί της όποιας απρόσμενης εξέλιξης.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο των γεγονότων και εξελίξεων η χώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει. Θα τα καταφέρει; Η δυνατότητα, αμυδρή πλέον, εξακολουθεί να υπάρχει. Αλλά με τις σημερινές πρακτικές και αντιλήψεις απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα. Πως μπορεί να αντιστραφεί η καταστροφική πορεία. Είναι φανερό πως η κυβέρνηση από μόνη της δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί. Οι περισσότεροι υπουργοί δεν πιστεύουν στην πολιτική της διάσωσης. Διότι δεν είναι …σοσιαλιστική !! Το ερώτημα είναι γιατί δεν χρησιμοποιούν τότε τα εργαλεία της δικής τους ιδεολογίας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Διότι προφανώς δεν είναι αποτελεσματικά.
Αυτοί λοιπόν δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Κι’ ο Πρωθυπουργός οφείλει να απεγκλωβιστεί από τον στενό κομματικό του ορίζοντα. Και να αναζητήσει συνεργάτες από όλο το πολιτικό φάσμα. Έτοιμους να αναλάβουν τα ρίσκα του «crash management» που χρειάζεται σήμερα. Αδιαφορώντας για επανεκλογές και συνέχιση πολιτικής καριέρας. Στόχος πρέπει να είναι η διάσωση της χώρας. Πέρα και πάω από οποιονδήποτε άλλο υπολογισμό. Διαφορετικά, είμαστε όλοι άξιοι της τύχης μας…
Εξ΄ ίσου ανατρεπτικές για τις προοπτικές της χώρας είναι και τα φαινόμενα της εξαπλούμενης ανομίας και ατιμωρησίας. Η ανοχή της παρανομίας δεν συνίσταται μόνο σε...
εκδηλώσεις κινημάτων διαμαρτυρίας του είδους «δεν πληρώνω» αλλά στην αδιαφορία για άσκηση διώξεων εναντίον υπευθύνων εγκληματικών πράξεων όπως οι ξυλοδαρμοί μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες βουλευτών, αθλητών, προπονητών αλλά και οι βιαιότητες εναντίον καθηγητών πανεπιστημίου (χτίσιμο γραφείων, παρεμπόδιση συνεδριάσεων κλπ). Υπάρχουν όμως και οι προκλητικές στάσεις και δηλώσεις συνδικαλιστών. Ιδιαίτερα η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η απαίτηση παρέμβασης σε διοικητικές αποφάσεις, οι καταλήψεις γραφείων και η εισβολή σε γραφεία της διοίκησης με στόχο την ματαίωση συνεδριάσεων καθώς και η ξεδιάντροπη απειλή διακοπής ηλεκτροδότησης για λόγους που σχετίζονται με εργασιακές διεκδικήσεις τινάζουν στον αέρα κάθε προοπτική ομαλής πορείας της χώρας.
Και υπάρχει βέβαια και το θέμα των μεταναστών. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στην οποία παράνομοι μετανάστες – που παραβιάζουν με την παρουσία τους και μόνο την έννομη τάξη της χώρας – να εκβιάζουν τις αρχές. Απειλούν μέσω απεργίας πείνας να ξεσηκώσουν τις χιλιάδες των άλλων μεταναστών σε δράσεις καταστροφής επειδή, δήθεν, το ελληνικό δημόσιο αδιαφορεί για τους συμπατριώτες τους. Δηλαδή, θα πρέπει να ανοίξουμε καινούργια φάμπρικα με τον καθένα να ξεκινάει μια απεργία ώστε να νομιμοποιούνται προηγούμενες δικές του πράξεις ανομίας. Ας καταλάβουν όλοι πως δεν ήρθαν εδώ προσκαλεσμένοι του ελληνικού κράτους. Ούτε έχουμε υπάρξει αποικιακή δύναμη ώστε να έχουμε ηθική υποχρέωση απέναντι σε λαούς της Ασίας και της Αφρικής για την σημερινή τους κατάσταση. Υπάρχει όμως και το ζήτημα των «κινήσεων αλληλεγγύης». Που προκαλούν ουσιαστικά αυτές τις καταστάσεις και γίνονται στη συνέχεια τιμητές των αρχών κατηγορώντας τες για αδιαφορία.
Αυτοί όμως θα έπρεπε να διωχθούν για οτιδήποτε συμβεί στους απεργούς πείνας. Σαν ηθικοί αυτουργοί της όποιας απρόσμενης εξέλιξης.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο των γεγονότων και εξελίξεων η χώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει. Θα τα καταφέρει; Η δυνατότητα, αμυδρή πλέον, εξακολουθεί να υπάρχει. Αλλά με τις σημερινές πρακτικές και αντιλήψεις απομακρύνεται με μεγάλη ταχύτητα. Πως μπορεί να αντιστραφεί η καταστροφική πορεία. Είναι φανερό πως η κυβέρνηση από μόνη της δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί. Οι περισσότεροι υπουργοί δεν πιστεύουν στην πολιτική της διάσωσης. Διότι δεν είναι …σοσιαλιστική !! Το ερώτημα είναι γιατί δεν χρησιμοποιούν τότε τα εργαλεία της δικής τους ιδεολογίας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Διότι προφανώς δεν είναι αποτελεσματικά.
Αυτοί λοιπόν δεν είναι σε θέση να βοηθήσουν για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Κι’ ο Πρωθυπουργός οφείλει να απεγκλωβιστεί από τον στενό κομματικό του ορίζοντα. Και να αναζητήσει συνεργάτες από όλο το πολιτικό φάσμα. Έτοιμους να αναλάβουν τα ρίσκα του «crash management» που χρειάζεται σήμερα. Αδιαφορώντας για επανεκλογές και συνέχιση πολιτικής καριέρας. Στόχος πρέπει να είναι η διάσωση της χώρας. Πέρα και πάω από οποιονδήποτε άλλο υπολογισμό. Διαφορετικά, είμαστε όλοι άξιοι της τύχης μας…
του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου