Δεν ξεχνάμε την Rachel (Βίντεο)

 Η Sirena di Martino από το Κατάρ μας παρουσιάζει την συγκλονι- στική ιστορία της Rachel, μιας ακτιβίστριας από την Αμερική που έδωσε την ζωή της για την Παλαιστίνη. Έχει ιδιαίτερη αξία το ότι πρόκειται για Αμερικανίδα δεδομένου του γεγονότος ότι οι Αμερικάνοι έχουν πολλάκις κατη- γορηθεί για απάθεια όσον αφορά τα τεκταινόμενα στον κόσμο. Σίγουρα υπάρχουν οι απαθείς, υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπως αυτή της Rachel.

Το 2003 είναι η χρoνιά που θα τελείωνε τις πανεπιστημιακές της σπουδές. Όμως εκείνη, η Rachel Corrie, 23 χρονών, είχε αποφασίσει να φύγει. Άφησε την πατρίδα της, την Αμερική, με ένα συγκεκριμένο σκοπό: η Rachel είχε αποφασίσει να πολεμήσει για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Παλαιστίνη.

Μία Αμερικανίδα όπως τόσες άλλες, από μία μέση οικογένεια, γεννημένη σε μία μικρή πόλη κοντά στην Washington είχε αφιερώσει την ζωή της στον εθελοντισμό. Η Rachel πίστευε ότι βοηθώντας τους άλλους θα αισθάνονταν χρήσιμη και ήταν πεπεισμένη ότι ήταν επιφορτισμένη με μία ανθρωπιστική αποστολή που δεν μπορούσε να απαρνηθεί. Τον Γενάρη του 2003 η Rachel έφτιαξε τις βαλίτσες της και ταξίδεψε στην Γάζα, στην πόλη Rafah, στα αιγυπτιακά σύνορα.

Στη Γάζα η κατάσταση δεν ήταν όπως της περίμενε η Rachel: "όσο και αν είχα προετοιμαστεί, όσο και αν είχα διαβάσει, όσο και αν είχα συμμετάσχει σε συνέδρια και όσο και αν είχα παρακολουθήσει ντοκιμαντέρ ακούγοντας περι- γραφές, ποτέ δεν θα μπορούσα να ήμουν αρκετά προετοιμασμένη για την πραγματική κατάσταση εδώ στην Γάζα". Η Rachel, με εκπληκτική δύναμη ψυχής, πίστευε ότι θα προσαρμόζονταν στην φρικιαστική κατάσταση και μαζί με μία ομάδα  ακτιβιστές οργάνωνε ειρηνικές διαδηλώσεις προσφέροντας υποστήριξη στον παλαιστινιακό λαό. Η Rachel συνόδευε τα παιδιά στην διαδρομή για το σχολείο το πρωί για να βεβαιωθεί ότι δεν θα τα κυνηγούσαν οι στρατιώτες, φιλοξενούνταν από τις οικογένειες που βοηθούσε, δίδασκε αγγλικά στα παιδιά και η ίδια είχε μάθει μερικές λέξεις στα αραβικά.

Η Rachel διηγούνταν όλα όσα ζούσε στα ημερολόγιά της και στα γράμματα που έστελνε στη μητέρα της, περιέγραφε τις φρικαλεότητες στις οποίες ήταν μάρτυρας καθημερινά και το πως δεν μπορούσε να ζήσει μια ανέμελη ζωή στο σπίτι της γνωρίζοντας ότι στην άλλη πλευρά του κόσμου διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Σε ένα από τα γράμματά της, η Rachel έγραψε στη μητέρα της ότι πιθανότατα όταν θα επέστρεφε στην Αμερική θα είχε εφιάλτες για πολύ καιρό, και θα αισθάνονταν ένοχη για το ότι δεν θα ήταν πλέον στην Γάζα.

Η Rachel δεν επέστρεψε ποτέ στην Αμερική: δολοφονήθηκε στις 16 Μαρτίου του 2003 από μία μπουλντόζα του ισραηλινού στρατού. Προσπαθούσε να εμποδίσει την κατεδάφιση ενός παλαιστινιακού σπιτιού με το μεγάφωνο στο χέρι, ντυμένη με μία πορτοκαλί ποδιά. Είχε μπει ανάμεσα στην μπουλντόζα και την κατοικία ενός παλαιστινίου φίλου της, σε μία ειρηνική και μη βίαιη δράση που της κόστισε τη ζωή. Μετά από δύο ώρες εκκλήσεων στην μπουλντόζα να σταματήσει, αυτή αποφάσισε να προχωρήσει. Η Rachel πέθανε μερικές ώρες αργότερα στο νοσοκομείο. Η υπόθεση ύστερα μπήκε στο αρχείο από τις ισραηλινές δυνάμεις ως "θάνατος από ατύχημα μίας ειρηνίστριας".

Έχουν περάσει οχτώ χρόνια και η Rachel δεν είναι διάσημη, δεν έγινε ποτέ, όμως έδωσε τη ζωή της. Σήμερα οι ακτιβιστές δεν μπορούν πλέον να εισέλθουν στην Γάζα. Συλλαμβάνονται από τους ισραηλινούς και επαναπροωθούνται στις χώρες τους. Η περίπτωση της Rachel δεν είναι μοναδική, υπάρχουν χιλιάδες ακτιβιστές που αγωνίζονται για την ειρήνη και για την αναγνώριση των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Προέρχονται από όλο το κόσμο και συχνά πρόκειται για νέους, μαθητές, που έχουν αποφασίσει, όπως η Rachel, να δώσουν τη ζωή τους για τη ζωή. Είναι άγγελοι δίχως πρόσωπο και δίχως όνομα. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε την Rachel και δεν ξεχνάμε την Γάζα.