Δυστυχώς αυτός ο στίχος βρίσκει κυριολεκτική χρήση τον τελευταίο καιρό. Πως γίναμε έτσι; πώς έτσι; Να… μετανάστες να τρέχουν στον δρόμο, κάποιοι να θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να κακοποιούν και να αφαιρούν ζωές μεταναστών, άλλοι να σκοτώνονται επειδή είχαν ένα ακριβό τηλέφωνο ή μια κάμερα από μετανάστες, άλλοι να διαδηλώνουν και να βρίσκονται σε κώμα από όργανα εξουσίας που φροντίζουν για το δικαίωμα του πολίτη να είναι ασφαλής ενώ ο πολίτης ασκεί το δικαίωμα του να εκφράζει ελεύθερα την γνώμη του και να διαδηλώνει…Μάλλον το δικαίωμα της ασφάλειας είναι αντιστρόφως ανάλογο του δικαιώματος της ελευθερίας.. τελικά είμαστε ελεύθεροι ή ασφαλείς; Λυπάμαι, θα σας απογοητεύσω αλλά τίποτα από τα δύο. Αν αναφερόμασταν στον Καζαντζάκη για να σκεφτούμε αν είμαστε ελεύθεροι μάλλον θα απογοητευόμασταν. «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος» φοβόμαστε τίποτα; Όχι; αφού φοβόμαστε την κυβέρνηση, την εφορία, την τρόικα, την πτώχευση, το αφεντικό , την ανεργία, τους μετανάστες, κλπ. Εντάξει ας δούμε αν ελπίζουμε…. Ποιος ελπίζει πια; άρα κατά το ήμισυ είμαστε ελεύθεροι!
Που είναι ο Έλληνας ο κεφάτος, ο φιλόξενος, ο φιλότιμος; Νιώθω σαν να μένω σε άλλη χώρα και έχω την γλυκιά ανάμνηση της Ελλάδας, όπως την βίωσα παιδί. Εντάξει ποτέ δεν ήμασταν προγραμματισμένοι, μεθοδικοί, αξιοκράτες.. αλλά δεν ήμασταν τόσο παρανοικοί, θυμωμένοι, αδιάφοροι. Κάτι έχουμε κάνει λάθος, κάπου το χάσαμε.. ίσως είναι καιρός να το ξαναβρούμε αρχίζοντας ο καθένας από τον εαυτό του.. ξέρετε ποια είναι η εθνική μας γκριμάτσα, το συνοφρύωμα πάνω από την μύτη ανάμεσα από τα φρύδια.. σε λίγο θα χορηγούν τα ταμεία μπότοξ για εκείνη την περιοχή γιατί ο Έλληνας έχει καταντήσεις, σκυφτός, αγέλαστος και νευρικός.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου