Πιάσαμε σχεδόν πάτο

Το άρθρο που ακολουθεί μας το έστειλε ο αναγνώστης μας Δωδωναίος.

Νατοι πάλι «οι ενθάδε» οι διάφοροι ποικιλόχρωμοι και ποικιλώνυμοι ανησυχούντες και λοιδορούντες αλλά και «οι περί των πάντων» πολιτικο – λαλούντες τιμητές, αναλυτές και εκτιμητές.

Για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας την 04/10/2009, για τον «καταλληλότερο», για το πιθανό 6% έλλειμμα των διαβεβαιώσεων του Παπαθανασίου (έφτασε τελικά το 15,4%), «μουγκαμάρα».

Και πώς να τους ξεχωρίσεις;

«Αγανακτούν» όλοι και έχουμε να κάνουμε με ένα μαυρο-γάλαζο-κιτρινο- κόκκινο όχλο όπου επικρατούν κραυγές, ο κατάρες, μούντζες τα άνευ περιεχομένου συνθήματα.

Ανακυκλώνονται τα «ίδια» και τα «ίδια» και στο τέλος φταίνε οι ξένοι δανειστές φταίει το «μνημόνιο», φταίει το «μεσοπρόθεσμο» φταίει ο «εφαρμοστικός»

¨Όλα και όλοι φταίνε, εκτός από τους «προηγούμενους», αυτούς που φοροδιαφεύγουν, τους «παρίες» και τα λαμόγια του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα (ενεργούς και συνταξιούχους)…

Ναι είναι μια δύσκολη περίσταση αυτή του «σήμερα», αλλά κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί απλά και πρακτικά για το πώς φτάσαμε ως εδώ και τι φταίει πέρα από την διεθνή ύφεση και τη τοκογλυφική επιδρομή που δέχτηκε η Χώρα (ευθύνη μεγάλη των ΓΑΠ & ΠΑΠ) από τις αρχές του 2010

Κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι η κρίση στην Ελλάδα υπήρχε και πριν από την μεγάλη διεθνή ύφεση του 2008, απλά τώρα έβγαλε τη μάσκα της άδραξε το «μαχαίρι» και χτυπά για τα καλά και παρατεταμένα την πόρτα μας.

Πρώτα οι οικονομικοί μετανάστες νοιώθουν την ανάσα της και ιδιαίτερα εκείνοι, που προσέφερναν ανασφάλιστη εργασία σε μικρές βιοτεχνίες και κυρίως στην οικοδομή.

Στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων “χάσκουν” μεγάλες πολυκατοικίες σε ημιτελή κατάσταση, γιατί δεν υπάρχουν πλέον «υπερδανεισμένοι αγοραστές» και γιατί, τα παλιά που πωλούνται καθώς και εκείνα που βγαίνουν στο σφυρί, είναι σε τιμές «μπίρ- παρά».

Βέβαια υπάρχει ένα ποσοστό πολιτών γύρω στο 19-20% που είναι και θα παραμείνει να είναι «παντός καιρού». Αυτοί βρίσκονται στο «απυρόβλητο» της ύφεσης και πιστοποιούν την «ευγενή» παρουσία τους με περισσότερα σπίτια, πολυτελή διαβίωση, long play διακοπές, πολυτελείς γάμους, αντικατάσταση αυτοκινήτων και επίμονη συσσώρευση υλικών αγαθών.

O πολύς κόσμος τα βλέπει και προκαλείται λέγοντας:

“μα που είναι η κρίση και οι φτώχεια. Μόνο για μας είναι;;”

Αγνοούν ότι από το υπόλοιπο 80%:

Το 15% ζει μακράν και κάτω του ορίου της φτώχειας ( το όριο της φτώχειας για ένα άτομο κυμαίνεται από 4.600 – 5.000 Ευρά τον χρόνο, και……..πολλά είναι).

Ένα 25% κοντά, ακριβώς, ή και λίγο κάτω του ορίου της φτώχειας

Το υπόλοιπο 40%,που αντιπροσωπεύει τα μεσαία στρώματα βλέπει το διαθέσιμο ετήσιο εισόδημά του να μειώνεται συνεχώς χρόνο με το χρόνο και οδηγείται στην απόγνωση και προοδευτικά στην μαζική κατάθλιψη.

Ο παραγωγικός ιστός της χώρας, είναι σχεδόν διαλυμένος, εγκαταλελειμμένος και ανύπαρκτος .

Αυτή η κατάσταση ομοιάζει πραγματικά με επιδημία που πλήττει άγρια και μαζικά τους ασθενικότερους οργανισμούς…

Οι αριθμοί έχουν την δική τους ανελέητη και σκληρή γλώσσα, αλλά και δεν υπακούουν σε «μπουρδολογικά» επικοινωνιακά τεχνάσματα, ξόρκια, ιδεολογήματα και ιδεοληψίες.

Έχουμε σχεδόν «ακουμπήσει πάτο» και ευελπιστούμε βάσιμα ότι το 2012 θα αρχίζουν να γλυκοχαράζουν κάποιες ντροπαλές αχτίδες ανάκαμψης…