Ξεχάστε την τετριμμένη ερώτηση: "πρέπει να γίνουμε μέλη της Ευρωζώνης;" Η Ευρωζώνη έγινε δικό μας μέλος σε ένα αναδυόμενο διεθνή οργανισμό: τώρα είμαστε όλοι μέλη του Μόνιμα Υφεσιακού Club. Και οι ΗΠΑ μόλις εξέλεξαν έναν πρόεδρο ο οποίος δείχνει αποφασισμένος να μπει και αυτός σε αυτό το club. Καμία κυβέρνηση στον εως τώρα αποκαλούμενο "ελεύθερο κόσμο" δεν φαίνεται αποφασισμένη να αναλάβει πρωτοβουλίες για να σταματήσει αυτή την ανελέητη πτώση. Είναι πολύ απασχολημένες στο να παραμυθιάζουν το εκλογικό τους σώμα με τσιτάτα του στιλ: η λιτότητα είναι για άλλους (Γαλλία), ή ότι οι ασήμαντες προσπάθειες που κάνουν θα λύσει το πρόβλημα (Μ. Βρετανία), ή ότι η φορολόγηση των "πλουσίων" θα απαλλάξει την κυβέρνηση από την ανάγκη να περικόψει τις δημόσιες δαπάνες (ΗΠΑ).
Λοιπόν είμαστε όλοι εδώ. Όπως εμείς, τα κράτη μέλη της ΕΖ εισήλθαν στην δεύτερη (ή είναι η τρίτη;) υφεσιακή περίοδο. Αυτό είναι το μέλλον: η μακρά, ελικοειδής "ζιγκ-ζαγκ" ανάκαμψη την οποία υπαινίσσονται οι πολιτικοί και οι επικεφαλείς των κεντρικών τραπεζών είναι απλά ένας ευφημισμός του τέλους της οικονομικής ζωής όπως την ξέραμε.
Υπάρχουν κάποιοι για τους οποίους αυτό δεν είναι "κακά νέα". Πολοί αριστεροί θα έχουν την οικονομία των ονείρων τους - ή καλύτερα, αυτή στην οποία ανέκαθεν πιστεύανε. Επιτέλους, θα ζούμε με αυτή την καθορισμένη, σταθερή πίτα η οποία θα πρέπει να μοιράζεται "δίκαια" προκειμένου να επιτευχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη. Αντί για ένα δυναμικά αναπτυσσόμενο δοχείο πλούτου και αέναα αυξανόμενους πόρους οι οποίοι θα επέτρεπαν σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού να ευημερεύσουν χωρίς να αφαιρούν τίποτα από άλλες κοινωνικές ομάδες, θα υπάρχει ένα απόλυτο όριο στο μέγεθος του κεφαλαίου που θα κυκλοφορεί στην κοινωνία.
Οι μόνες αποφάσεις που θα λαμβάνονται θα αφορούν τον τρόπο διαμοιρασμού αυτού του δεδομένου, αμετάβλητου ποσού - και αυτές οι αποφάσεις φυσικά θα λαμβάνονται από το κράτος καθώς δεν θα υπάρχει καμία δυναμική οικονομική δύναμη για να παρεμβληθεί στην εξίσωση. Η κατανομή του πλούτου θα είναι η βασική - δυνητικά η μόνη - σημαντική συνάρτηση της πολιτικής ζωής. Είναι αυτός ο παράδεισος της Αριστεράς;
Όχι ακριβώς. Η παντελής απουσία οικονομικής ανάπτυξης θα σημαίνει ότι οι περιορισμοί στην κατανομή θα είναι τόσο αυστηροί που θα απαιτούν δρακόντιο νομικό εξαναγκασμό: δελτία, όρια στο συνάλλαγμα το οποίο θα μπορεί να διακινηθεί στο εξωτερικό, περιορισμοί στις εισαγωγές και το είδος των τιμωριών για οικονομικά εγκλήματα που είναι άγνωστα στη Δύση από τον Β' ΠΠ.
Σε αυτό το διαστρεβλωμένο μέλλον θα πρέπει να υπάρχουν μόνιμα προγράμματα λιτότητας. Αυτό δεν σημαίνει μόνο περικοπές στις δημόσιες δαπάνες (που συνιστά τον ορισμό της "λιτότητας" σήμερα) αλλά κάτι πολύ περισσότερο: την πραγματική πτώση στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων η οποία θα προκληθεί όχι μόνο από το πάγωμα των μισθών και την κατάρρευση της αξίας των αποταμιεύσεων (εξαιτίας της διαρκούς παροχής ρευστότητας), αλλά και από την έλλειψη σε αγαθά που θα προκληθεί από την απουσία επενδύσεων, για να μην αναφερθούμε στην απουσία φθηνών αγαθών από το εξωτερικό λόγω των ελέγχων στις εισαγωγές.
Και δεν είναι μόνο η καθημερινή ζωή που θα επηρεαστεί από την απουσία ανάπτυξης στην οικονομία. Μακροπρόθεσμα θα πρέπει να αποχαιρετίσουμε τα τεχνολογικά επιτεύγματα τα οποία προήλθαν από την επιχειρηματική ανταγωνιστική δραστηριότητα, την ιατρική πρόοδο που χρηματοδοτείται από επενδύσεις τις οποίες μπορεί να στηρίξει μία επεκτεινόμενη οικονομία, και περισσότερο δεικτικά την κοινωνική ευελιξία η οποία κατέστη δυνατή με την διεύρυνση της ευημερίας στο κοινωνικό σύνολο το οποίο συμπεριλαμβάνει έναν διαρκή αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων.[...]
Αν το κεφάλαιο δεν μπορεί να αυξηθεί - αν δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ανάπτυξης - καθίσταται άχρηστο σε διεθνές επίπεδο. Αυτό ακριβώς συνέβη στα νομίσματα του ανατολικού μπλοκ: μετατράπηκαν σε κίβδηλα κατασκευάσματα χωρίς αξία στο δικό τους κλειστό, ανακυκλωμένο σύστημα.
Όταν η Γερμανία επανενώθηκε, το Δυτικό μισό, σε μία πράξη σχεδόν υπεράνθρωπης πολιτικής θέλησης, εξίσωσε το νόμισμα του Ανατολικού μισού σε αξία με το δικό του μακράν επιτυχημένο νόμισμα. Η εξίσωση αυτή οδήγησε σχεδόν σε χρεοκοπία την χώρα, τόσο τεράστια είναι η διαφορά ανάμεσα στο ζωντανό, επεκτεινόμενο Deutschemark και το αστείο χωρίς ουσία Ostmark, που όπως το Σοβιετικό ρούβλι δεν είχε καμία αναγνώριση στον έξω κόσμο.
Τουλάχιστον τότε υπήρχε μια ευημερούσα Δύση η οποία μπορούσε να σώσει του ανθρώπους της Ανατολής από την χωρίς τέλος φτώχεια των οικονομιών στις οποίες είχε απαγορευτεί να αναπτυχθούν για ιδεολογικούς λόγους. Απομένει να δούμε ποιες θα είναι οι συνέπειες του συνόλου της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής, από την πτώση στην οικονομική μαύρη τρύπα της μη-ανάπτυξης. Εικάζουμε, ότι αναπόφευκτα θα πρέπει να υιοθετήσει ακριβώς τις κοινωνικές και πολιτικές δομές της Ανατολής. Καθώς ο καλάθι του εθνικού πλούτου χάνει όλο και περισσότερο σε αξία, και οι πόροι συρρικνώνονται, τα μέτρα που θα επιβάλουν "δίκαια" κατανομή θα καταστούν περισσότερο απολυταρχικά: θα πρέπει να συσταθεί δημευτική φορολογία σε πόρους και ιδιοκτησία, κολεκτιβοποίηση της παραγωγής των αγαθών και κατευθυνόμενη εργασία.
Ο δημοκρατικός σοσσιαλισμός με την "μαλακή αναδιανομη" και την εκθετική ανάπτυξη των δημοσίων δαπανών θα έχει στρώσει τον δρόμο για την σκληρή αναδιανομή των μειωμένων πόρων υπό μία οικονομική δικτακτορία. Σου ακούγεται πομπώδες αυτό; Είναι απλά η λογική κατάληξη αυτού που θα φανεί ως διαφωτιστική κοινωνική πολιτική σε μία κοινωνία μηδενικής ανάπτυξης όπου η στέρηση θα πρέπει να ελαχιστοποιηθεί μέσω αυστηρά εξαναγκασμένης ισότητας.
Και μετά τι; Οι αναταραχές που βλέπουμε τώρα σε Ιταλία και Ελλάδα - χώρες στις οποίες οι κυβερνήσεις τους ανατράπηκαν με χειρουργικό τρόπο προκειμένου να επιβληθούν τα ομοιόμορφα επίπεδα φτώχειας που καθίστανται αναπόφευκτα σε νεκρές οικονομίες - θα επεκταθούν σε όλη την Δύση, και θα πρέπει να περιοριστούν από σιδηρές κυβερνήσεις με ή χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση. Πολιτικά κόμματα όλων των αποχρώσεων μιλούν για ισορροπημένες λύσεις, πιστεύοντας ότι θα ακουστούν πιο εύπεπτες από τις δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες: η αύξηση της φορολογίας στους πιο ευκατάστατους (οι μόνοι που είναι σε θέση να δημιουργήσουν πραγματικό πλούτο) τοποθετείται σε ηθική βάση παράλληλα με τις "περικοπές ευζωϊας" στους μη παραγωγικούς.
Αυτή δεν είναι ούτε καν συνταγή για στασιμότητα: η αύξηση της φορολογίας εμποδίζει την ανάπτυξη και την δημιουργία θέσεων εργασίας ακριβώς όπως η μείωση των φορολογικών εσόδων. Είναι φόρμουλα για μόνιμη πτώση στον ιδιωτικό τομέα και ατελείωτη λιτότητα στον δημόσιο. Από την άλλη η μείωση στις δημόσιες δαπάνες συνοδευόμενη με μειώση της φορολογίας (ειδικά στην εργασία) μπορεί να προωθήσει την δημιουργία νέου πλούτου και να ξεκινήσει την ανάκαμψη. Οι περισσότεροι δεξιοί το αντιλαμβάνονται αυτό. Τους έχουν απομείνει περίπου 5 λεπτά να επιχειρηματολογήσουν υπέρ αυτού.
Μετάφραση από το άρθρο: We're Heading For Economic Dictator ship
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου