Δεν είναι από την πρώτη στιγμή ορατό. Μάτια σβησμένα, νευρικές κινήσεις, περιθωριακό ντύσιμο, δυνατή και αργή φωνή, όλα αυτά όχι ιδιαίτερα τονισμένα, αλλά αντιληπτά από τη στιγμή που κάποιος θα τα προσέξει. Στις γωνίες των δρόμων πέριξ του Θεαγένειου Νοσοκομείου που απέκτησε πρόσφατα κέντρο ΟΚΑΝΑ, κατοικοεδρεύουν οι χρήστες τοξικών ουσιών που είναι στο πρόγραμμα. Έρχονται παρέες παρέες, βρίσκουν τους όμοιους τους και παραμένουν εκεί πριν και μετά την χορήγηση του φαρμάκου από τους γιατρούς. Απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, παλεύουν μέσα στη δική τους πραγματικότητα με το τέρας που λέγεται «εξάρτηση». Παλεύουν όμως συγχρόνως και με τα υπόλοιπα τέρατα που ονομάζονται περιθωριοποίηση και ανεργία. Καθ’ ένας έχει να διηγηθεί μια ιστορία για το πώς κατέληξε στον ΟΚΑΝΑ και για το πώς βγάζει πέρα τη μέρα του. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι παράλληλα με την χρήση των υποκατάστατων έχουν απεγκλωβιστεί και από τη χρήση της ηρωίνης και της κάνναβης ή άλλων ουσιών. Όταν ανήκεις στο περιθώριο, όταν δεν έχεις σκοπό στη ζωή, όταν δεν έχεις δουλειά, αποδοχή από την κοινωνία, οικογένεια που να σε προστατεύει, ακόμα και σπίτι να μείνεις ή να εξασφαλίσεις τα ελάχιστα ουσιώδη, είναι πολύ εύκολο να ξανακυλήσεις. Ή να κυλάς ταυτόχρονα. Η μόνη τους σωτηρία σε εισαγωγικά είναι η έλλειψη χρημάτων για την αγορά ακριβών ουσιών. Και βολεύονται όπως μπορούν. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πρόβλημα ηπατίτιδας Β και C μερικοί είναι φορείς AIDS. Στη σημερινή πραγματικότητα μιας Ελλάδας που παραπαίει από την οικονομική δυσπραγία, που τα κονδύλια για τα προγράμματα απεξάρτησης μειώνονται δραματικά, που άνθρωποι μη περιθωριακοί κυκλοφορούν άνεργοι και καταθλιπτικοί και δεν έχουν τα αναγκαία, τα πράγματα γίνονται όλο και δυσκολότερα για τους χρήστες ναρκωτικών. Η κοινωνία τους περιθωριοποιεί ακόμα περισσότερο. Οι ανοχές απέναντί τους εξανεμίζονται. Και αυτοί που είναι ήδη σε πρόγραμμα είναι οι «τυχεροί». Στα «στέκια» των τοξικομανών, η αθλιότητα περισσεύει. Ο αγοραίος έρωτας χωρίς προφυλάξεις για την εξασφάλιση της δόσης, η χρήση μολυσμένης βελόνας λόγω έλλειψης χρημάτων και λόγω ελάττωσης των βελονών που μοιράζει η πολιτεία, η εξαθλίωση και η παρουσία ανθρώπων που κυλιούνται στους δρόμους με στερητικό σύνδρομο πληθαίνουν. Όλα αυτά είναι ένας άριστος δείκτης της οικονομικής παρακμής μιας κοινωνίας. Και τι θα γίνει λοιπόν; Ας δεχτούμε ότι έφταιγαν γιατί ξεκίνησαν τη χρήση. Παρασύρθηκαν, το έκαναν ηθελημένα, το ίδιο κάνει. Το θέμα είναι ότι τώρα είναι ασθενείς. Ασθενείς που χωρίς το φάρμακό τους υποφέρουν πολύ και οδηγούνται στο θάνατο. Η οικονομική κρίση, δεν αφήνει περιθώριο σε άτομα σαν αυτά. Η κοινωνία δεν είναι ανεκτική απέναντί τους. Το AIDS, οι ηπατίτιδες, η φυματίωση αυξάνονται και η πρόληψη και αντιμετώπιση τους γίνεται ολοένα και πιο ελλιπής από άποψη χρηματοδότησης της Πολιτείας. Ποια είναι λοιπόν η λύση στη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα για αυτούς τους ανθρώπους; Να τους ρίξουμε στον Καιάδα; Στον Καιάδα;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου