Όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες...

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την πτώση των δίδυμων πύργων είναι αναμφισβήτητο ότι ο κόσμος μας άλλαξε. Μέχρι τότε πήγαινα κάθε χρόνο Αμερική και τα μέτρα προς το τέλος είχαν ατονήσει. Πραγματικά αισθανόσουν ότι δεν ήταν μια φρουρούμενη χώρα αλλά μια ελεύθερη χώρα χωρίς φοβίες και ρατσιστικά φαινόμενα απέναντι στους ξένους. Ύστερα άλλαξαν τα πράγματα. Και όχι μόνο στην Αμερική αλλά σε όλο τον Δυτικό κόσμο. Το κυνήγι της τρομοκρατίας αντικατέστησε το κυνήγι των κομουνιστών. Το αντίπαλο δέος είχε βρεθεί και ονομαζόταν Αλ Κάιντα. Οι Αμερικανοί είχαν πλέον την δικαιολογία να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν την αλλαγή των καθεστώτων που δεν τους άρεσαν στην Μέση Ανατολή με πρώτο το Ιράκ και τον Σαντάμ Χουσείν. Έτσι άνοιξαν οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ειδικά το Ιράκ που επί Σαντάμ Χουσείν ήταν ένα δυτικότροπο κράτος μας άρεζε δεν μας άρεζε ο ηγέτης του, το διέλυσαν. Με το που μπήκαν εξαφάνισαν τα αρχαία από το μουσείο (λέγεται ότι μπήκαν μέσα με λίστες). Διαλύθηκαν δημόσιες υπηρεσίες, όλος ο ιστός του κράτους και φυσικά αυτό που επί Σαντάμ υπέβοσκε αλλά συγκρατιόταν δηλαδή ο θρησκευτικός φανατισμός μεταξύ θρησκευτικών ομάδων φούντωσε. Όταν έφυγαν οι Αμερικανοί, άφησαν μια χώρα σε ερείπια. Δυστυχώς ένα τμήμα της χώρας το έχει καταλάβει η Αλ Κάιντα η οποία μη μπορώντας να εξασκήσει τα τρομοκρατικά της σχέδια στη περιφρουρούμενη Δύση φρόντισε όλα αυτά τα χρόνια να παγιώσει εν πολλοίς την εξουσία της στην Ανατολή. Παρ' όλα αυτά οι Αμερικανοί και οι Δυτικοί δεν μοιάζει να έχουν καταλάβει τίποτα. Ότι δεν τους αρέσει πρέπει να φύγει. Με πρόσφατο παράδειγμα την Συρία και την απειλή του πολέμου που εκτόξευσε ο Ομπάμα για να την πάρει ευτυχώς πίσω. Αυτό που γίνεται στη Συρία ματώνει την ψυχή. Έχουμε και εδώ ένα δυτικότροπο κράτος στο οποίο οι θρησκευτικοί φανατισμοί ήταν αποκοιμισμένοι και τώρα έχουν ξυπνήσει. Η κατάσταση έχει ξεφύγει και ουδείς γνωρίζει αν υπάρχει μόνο μια φανατική Ισλαμική αντιπολίτευση ή στο κράτος δρούν πλέον ανεξέλεγκτα διάφορες παραστρατιωτικές θρησκευτικές ομάδες που κανείς δεν ελέγχει. Η Ανατολή μοιάζει καζάνι που βράζει. Πέρα από τη Συρία, καθημερινά υπάρχουν βομβιστικές επιθέσεις στο Λίβανο, την Αίγυπτο, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Λιβύη, εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώνονται και εκτοπίζονται τόσο που δεν μας κάνει πια εντύπωση. Ποιό ήταν τελικά το αποτέλεσμα στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν οι δυτικοί; Δυτικότροπα κράτη μεσχετική ανεξιθρησία όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να συμβιώσουν διαλύονται κάθε μέρα από τους θρησκευτικούς φαντισμούς και την Αλ Κάιντα. Οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι μετατρέπονται σε φανατικούς. Κάθε άνθρωπος που σκοτώνεται γενάει έναν τρομοκράτη. Πλήθη εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και στοιβάζονται στα σύνορα της Ευρώπης για να γλιτώσουν τον τρόμο και τον θάνατο. Και εμείς στην καλύτερη περίπτωση παρακολουθούμε ενοχλημένοι τα τραγικά συμβάντα στο Φαρμακονήσι και την Λαμπεντούζα αμήχανοι και αδύναμοι να σταματήσουμε το κύμα φυγής. Ήμαστε ένοχοι όλοι οι Δυτικοί αυτό είναι βέβαιο. Η μάχη κατά της τρομοκρατίας παρήγαγε τρομοκρατία και η τρομοκρατία πολιτικούς πρόσφυγες. Αυτά και όχι μόνον είναι τα αποτελέσματα της επέμβασης σε ξένα κράτη των οποίων την κουλτούρα ούτε ξέρουμε ούτε μπορούμε να διαχειριστούμε. Γιατί από παλιά ήταν γνωστό πως όταν σπείρεις ανέμους θερίζεις θύελλες. Αλλά η σοφία της Ανθρωπότητας από ότι φαίνεται δεν έχει τίποτα να κάνει με τη σοφία που αποκτά ο μεμονομένος άνθρωπος στη ζωή του. Η ανθρωπότητα επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη ακριβώς σαν φάρσα. Και στέκεται αδύναμη να διαχειριστεί τα αποτελέσματα των πράξεων της. Γιατί όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Και αυτό είναι φυσικός νόμος.