Οι τελευταίες οικονομικές εξελίξεις δείχνουν ότι η «Τρόικα» θέλει να κλείσει τις εκκρεμότητες και να…αποχωρήσει (!) από την Ελλάδα. Σύμφωνα με την θεωρία των…ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυτό μοιάζει λίγο οξύμωρο. Πού ακούστηκε…«κατακτητής» να βιάζεται να φύγει!
Χωρίς αμφιβολία το «Μνημόνιο» είναι ένα κείμενο με πολύ σκληρούς οικονομικούς όρους. Δοκίμασε τις αντοχές του πολιτικού προσωπικού της Χώρας που ουδέποτε ήταν συνηθισμένο σε τόσο αντιλαϊκά μέτρα. Η διαδικασία εκτός από φθοροποιός ήταν και σε πολλές περιπτώσεις άδικη αφού οι νέοι Βουλευτές δεν άσκησαν εξουσία και ασφαλώς δεν φέρουν ευθύνες για τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος.
Τα περισσότερα από τα «μέτρα» που προέβλεπαν τα Μνημόνια αφορούσαν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αυξήσεις φόρων (άμεσων ή έμμεσων) ενώ τα χρονοδιαγράμματα για τις εκταμιεύσεις των δόσεων ήταν πολύ συγκεκριμένα. Κάθε καθυστέρηση θα άφηνε την Χώρα “στεγνή” από ρευστότητα και τα ΑΤΜ των τραπεζών άδεια (όπως άλλωστε συνέβη στην Κύπρο)
Υπό αυτές τις ασφυκτικές πιέσεις, η προώθηση των μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών πέρασε σε δεύτερη μοίρα ή στην καλύτερη γίνονταν με ρυθμό πολύ βραδύτερο του επιθυμητού διότι τα όποια οφέλη φαίνονταν μεσομακροπρόθεσμα ενώ το Κράτος είχε ανάγκη να περιορίσει τις δαπάνες «εδώ και τώρα».
Είτε λοιπόν δεν υπήρχε ο απαιτούμενος χρόνος, είτε δεν είχε γίνει η απαιτούμενη προεργασία, είτε διότι…θίγονταν ισχυρές συντεχνίες οι μεταρρυθμίσεις δεν είχαν την απαιτούμενη ένταση.
Ενώ όμως το πολιτικό προσωπικό πλήρωσε και πληρώνει υψηλό κόστος για την ψήφο του, οι αυστηροί Μνημονιακοί όροι επέβαλαν και πολύ συγκεκριμένες πολιτικές. Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για «πολιτικές» αλλά για οικονομικοτεχνικές πράξεις επιτακτικής μορφής με κάποιες διορθώσεις ώστε τα βάρη να κατανεμηθούν με πιο δίκαιο τρόπο (και όχι πάντα επιτυχώς)
Φαίνεται όμως ότι το σκηνικό αλλάζει μετά την αναμενόμενη αποχώρηση της Τρόικας.
Ίσως για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες θα πρέπει να «σηκωθούν μανίκια», να γίνει σοβαρός σχεδιασμός για το μέλλον, την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού και να χαραχθούν στρατηγικές.
Τα χρήματα των Μνημονίων έστω και με αυτούς τους επαχθείς, τους επαχθέστατους, όρους τελειώνουν και η Χώρα πρέπει να σταθεί στα πόδια της.
Προφανώς αυτό δεν μπορεί να γίνει με όρους του χθες και με παρωχημένες πολιτικές και αντιλήψεις.
Οι…«βάρβαροι» φεύγουν και στο χέρι μας είναι να μην ξανάρθουν αλλά ακόμη και αν τους…αναζητήσουμε είναι πολύ αμφίβολο αν θα επιθυμούν να μας…«κατακτήσουν» εκ νέου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου