Ένα εμπόλεμο καλοκαίρι στα δελτία ειδήσεων.

Το καλοκαίρι κατά τη γνώμη μου συμβαίνουν δυο πράγματα όσον αφορά τα δελτία ειδήσεων . Ή δεν βλέπεις καθόλου ειδήσεις ή ελείψη οτιδήποτε άλλου βλέπεις ανελιπώς. Εγώ φέτος ήμουν κάπου στο ενδιάμεσο. Η αλήθεια είναι ότι επειδή στο εξοχικό στη Χαλκιδική έμεινα πολύ, και κυρίως μόνη, τα βράδυα μη έχοντας τι να δω έβλεπα ως ένα σημείο δελτίο ειδήσεων. Ως ένα σημείο. Από κάποια στιγμή και ύστερα ήταν αδύνατον. Προτιμούσα να δω πωλήσεις κοσμημάτων και κατσαρολικών παρά τις ειδήσεις. Γιατί; Γιατί φέτος δεν ήταν μόνο που για καλή τους τύχη στα κανάλια υπήρχαν τόσες ειδήσεις όσον αφορά τις εμπόλεμες ζώνες ανά τον κόσμο. Ήταν κι ο τρόπος που τις παρουσίαζαν αποκρουστικός. Και θα μου πείτε αυτό σε πείραξε ή το ότι τα παιδάκια  πεθαίναν στη Γάζα, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λυβίη, στην Ουκρανία; Ναι, με πείραξε και ο τρόπος. Έβλεπες παντού αίμα, σφαγιασμούς, ακρωτηριασμούς, απαγχονισμούς, βασανισμούς, θλιβερούς ανθρώπους που διηγούνταν το προσωπικό τους δράμα, βόμβες, πυροβολισμούς, εξαθλίωση, πόνο. Άκουγες το Νετανιάχου να λέει πως θα κόψει το νερό και το ρεύμα στη Γάζα και αισθανόσουν εσύ σαν ποντικός πιασμένος σε μια παγίδα χωρίς αέρα να αναπνεύσεις. Υπήρχε μια τρομολαγνεία διάχυτη στον τρόπο που μιλούσε ο δημοσιογράφος όταν έλεγε ας πούμε: Τώρα θα σας δείξουμε την απίστευτη περιπέτεια ενός πεντάχρονου που εγκαταλείφθηκε από τη μητέρα του στην έρημο γιατί δεν μπορούσε να τον κουβαλά και έπρεπε να σώσει και τα άλλα παιδιά της και το βρήκαν μισοπεθαμένο με τους αμφιβληστροειδείς των ματιών του καμένους από τον ήλιο!

Αυτές και άλλες πολλές περιγραφές και εικόνες, πολλές εικόνες! Δεν ξέρω τι είναι σωστό. Σωστό είναι να ενημερωνόμαστε. Σωστό είναι να μαθαίνουμε. Είναι όμως σωστό να πλημμυρίζει η ψυχή μας αποτροπιασμό βλέποντας τις πράξεις των τζιχαντιστών; Είναι σωστό να παρακαλουθούμε το δράμα των Παλαιστηνίων από τον καναπέ μας, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα;  Σε ποιό σημείο σταματάει η ενημέρωση και που αρχίζει η περιέργεια στο να βλέπουμε και να ακούμε φρικτά πράγματα;

Εδώ θέλω να πω λίγα λόγια για τον πόλεμο της Γάζας και τον πόλεμο του Ιράκ. Λίγα λόγια, ο παραλογισμός δεν συκώνει αναλύσεις ούτε αντέχεται. Στον μεν ένα πολεμά ένα κράτος πλούσιο, ελεύθερο, κυρίαρχο, ένα κράτος που οι Ισραηλινοί απόκτησαν μετά από αιώνες όπου γύριζαν όλο τον κόσμο πρόσφυγες και άπατρεις, ένα κράτος που κέρδισαν μετά από τις θηριωδίες που υπέστησαν στο ολοκαύτωμα. Μπορεί να χωρέσει ο νους του ανθρώπου ότι αυτοί οι τόσο καταδιωγμένοι και βασανισμένοι άνθρωποι όταν επιτέλους πήραν στα χέρια τους τη γη της Χαναάν, μπορούν, αντέχουν να βομβαρδίζουν έναν άλλο λαό που τον έχουν περικυκλωμένο από παντού, σε μια μικρή λωρίδα γης, αποκλεισμένου από στεριά και θάλασσα με τη δικαιωδοσία να του αφαιρούν το νερό και το φαγητό όποτε τους καπνίσει; Γιατί επιθυμούν κατά τις δημοσκοπήσεις σε ποσοστό 90% να αφανίσουν αυτόν τον λαό; Πως δικαιώνονται για όσα έχουν περάσει; Αν η δικαιολογία τους είναι ότι σκοτώθηκαν τρεις νεαροί Ιστραηλινοί από τους Παλαιστίνιους τότε σε τι διέφεραν οι Γερμανοί που εξόντωναν ένα χωριό γιατί είχε σκοτωθεί ένας αξιωματικός τους;

Ο πόλεμος του Ιράκ είναι το αυγό του φιδιού που κυοφορήθηκε κατά τη διάρκεια όλων εκείνων των πολέμων της Δύσης και της Αμερικής για την κυριαρχία στα πετρέλαια της περιοχής. Είναι γνωστό ότι όταν σπέρνεις μίσος, θα λάβεις μίσος. Όταν σπέρνεις ανέμους θα θερίσεις θύελες. Με αυτόν τον τρόπο άνθρωποι οι οποίοι πριν μπορεί να ήταν ειρηνικοί και ήπιοι μουσουλμάνοι έγιναν φανατικοί. Αν σου σκοτώσουν το παιδί, τον άνδρα, τη μητέρα θα γεμίσεις μίσος και θα γίνεις φανατικός. Έφυγαν κάποια στιγμή οι Αμερικανοί και άφησαν πίσω τους ερείπια και ανθρώπους που είχαν γίνει θηρία, μέσα στους οποίους είχε τραφεί και θεριέψει ο εθνικισμός και ο φανατισμός. Το αποτέλεσμα; Είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα στις οθόνες μας.