Η διαχείριση της φτώχειας μας απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη

Από τα πιο ενδιαφέροντα επιχειρήματα που άκουσα για να μη μειωθούν οι συντάξεις είναι ότι οι συνταξιούχοι προσφέρουν κοινωνικό έργο αφού συντηρούν τα άνεργα παιδιά και εγγόνια τους.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Κανείς δεν θέλει την μείωση συντάξεων αλλά και μισθών.

Όμως η ζωή και πολύ περισσότερο οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.

Όποιος νομίζει ότι με αυτό το δημογραφικό, με αυτό τον αριθμό των συνταξιούχων, με αυτό τον αριθμό των ανέργων και με αυτή την εισφοροδιαφυγή (λόγω της μαύρης εργασίας), ότι ΔΕΝ θα μειώνονται ΔΙΑΡΚΩΣ οι συντάξεις, τότε πρέπει να αλλάξει πλευρό.

Πάμε τώρα στην ουσία του επιχειρήματος (ότι δηλαδή οι συνταξιούχοι στηρίζουν τους οικονομικά ασθενείς συγγενείς τους).

Αυτό που δυσκολεύομαι να κατανοήσω είναι γιατί πρέπει το Κράτος να στηρίζεται στις καλές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ συγγενών και γιατί να μην κάνει το ίδιο ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ κοινωνική πολιτική.

Επαναλαμβάνω ότι ουδείς θέλει την μείωση συντάξεων, την μείωση μισθών, την αύξηση φόρων και εισφορών αλλά σε ένα Κράτος που έχει χρεοκοπήσει, χρέος της Πολιτείας και του πολιτικού προσωπικού είναι να διασφαλίσει την κοινωνική δικαιοσύνη κατά το δυνατό. Το πρακτικά δυνατό.

Και αυτό που επιτάσσει η διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης αλλά και η κοινή λογική είναι ότι πρέπει να προστατέψεις και ενισχύσεις τον νέο που στήνει μια δουλειά, την άνεργη μάνα με παιδιά, την νέα οικογένεια. ΑΝ θέλουμε ως Έθνος, ως Κράτος να έχουμε υπόσταση σε μερικές δεκαετίες.

Είτε αυτό θα γίνει με μέτρα ενίσχυσης της εργασίας και της επιχειρηματικότητας είτε, στην χειρότερη, με προνοιακή επιδοματική πολιτική directly στους έχοντες την ανάγκη.