Mετά από έξι (6) χρόνια που η Χώρα είναι σε καθεστώς Μνημονίου ένα πράγμα έγινε απολύτως σαφές.
Όσο η Οικονομία δεν επανέρχεται σε καθεστώς εξισορρόπησης και ανάπτυξης τόσο θα επιβάλλονται νέα μέτρα.
Αύξηση έμμεσων ή άμεσων φόρων; αύξηση ασφαλιστικών εισφορών; Μείωση συντάξεων; Μείωση μισθών; Μπορούμε να το πούμε όπως θέλουμε.
Σε κάθε περίπτωση οι μείωση των εισοδημάτων είναι απολύτως βέβαιη.
Η ελπίδα είναι ότι αυτό μπορεί να γίνει ένα καλό μάθημα για όλους μας. Δεν είμαι αισιόδοξος αλλά θέλω να ελπίζω.
Η ελπίδα είναι ότι θα συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει ένας και μόνος δρόμος: ο δρόμος της σκληρής δουλειάς και της παραγωγής ΠΛΟΥΤΟΥ. Της παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών που είναι ανταγωνιστικές στο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ περιβάλλον και προφανώς όχι να πουλάμε, απλώς, υπηρεσίες ο ένας στον άλλο (βλέπε σουβλατζίδικα, φούρνοι, καφετέριες κτλ)
Αλλά και μία ακόμη προϋπόθεση.
Όταν με το καλό παραχθεί αυτός ο πλούτος να μην επιτρέψουμε ξανά την άνθιση του παρασιτισμού στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή ώστε να τον προστατεύσουμε.
Διότι ανάπτυξη είχαμε πολύ πρόσφατα στην Ιστορία του τόπου. Πού πήγε; πού πήγε ο παραγόμενος πλούτος;
Δεν μπορώ λοιπόν να φανταστώ άλλο τρόπο για να τον προστατεύσουμε από το να δημιουργηθεί μια κοινωνία ενεργών πολιτών που θα ελέγχουν την εξουσία και θα ασκούν όλα τους τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου