Η εποχή της επαιτείας των ανθρώπων της διπλανής πόρτας

Καθημερινά μας προσεγγίζουν άνθρωποι ζητώντας μας κάποια οικονομική βοήθεια.

Χωρίς να θέλω να πω ότι πλέον γίναμε χοντρόπετσοι αλλά λίγο πολύ όλοι είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια περιστατικά.

Τα τελευταία όμως χρόνια που τα Μνημόνια μπήκαν με βία στην ζωή μας, το φαινόμενο έχει ενταθεί. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ανθρώπους που δεν ανήκουν σε αυτό που λέγαμε παλιά «επαγγελματίες ζητιάνοι». Eίναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Αυτό το Πάσχα δυο περιστατικά θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη μου. Το ένα με μια κυρία γύρω στα 60 που με δάκρυα στα μάτια με πλησίασε στην Βαλαωρίτου στο Κολωνάκι (κοντά στον Γρηγόρη) λέγοντας μου «μια βοήθεια μή με εγκαταλείπετε».

Το άλλο, δεν έχει να κάνει με ζητιάνο αλλά είναι νομίζω είναι πολύ χαρακτηριστικό. Μια κυρία σε super market, κάπου στον Βύρωνα, ρωτάει την Ταμεία αν μπορεί να τσεκάρει το υπόλοιπο της κάρτα της για να δει αν μπορεί να αγοράσει κρέας.

Τα δυο περιστατικά, οφείλω να ομολογήσω ότι με «πάγωσαν». 

Καλή Ανάσταση και εύχομαι να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας σε αυτούς τους βάρβαρους καιρούς.

Αγάπη και Ειρήνη.