Στις βαμβακοφυτείες του Νότου της Αμερικής - μέχρι πριν το Αμερικανικό Εμφύλιο - εκτυλίχθηκε ένα δράμα που όμοιό του η ανθρωπότητα δεν είχε δει για αιώνες Ιστορικά.
Στο Νότο της Ευρώπης φαίνεται πως μία νέα βαμβακοφυτεία βάζει σιγά σιγά τα σκαριά για ένα μεταμοντέρνο δράμα, το οποίο πολύ συγκεκριμένα καλείται να ζήσει η νεολαία της Ελλάδος που παράγει απτό και συγκεκριμένο παραγωγικό έργο στον ιδιωτικό τομέα της Κρίσης.
Μία νέα τάξη ατύπως εξανδραποδισμένων - νέων κυρίως - ανθρώπων που εργάζονται με βαρύτατα ωράρια που συχνά ξεπερνούν τις 10 ώρες ημερησίως και αμείβεται πρακτικά με χαρτζιλίκι που κυμαίνεται από 300 έως και 700 ευρώ.
Οι σύγχρονοι Άθλιοι που στηρίζουν τη ραχοκοκαλιά του παραγωγικού ιστού της χώρας - ή ό,τι εξ αυτού έχει απομείνει - εργάζονται σε συνθήκες υψηλού στρες, σωματικής καταπόνησης και αβεβαιότητας. Και όλα αυτά για χρήματα ανεπαρκή να τους στηρίξουν!!
Χρήματα δηλαδή που δε φτάνουν καν για να καλύψουν τα στοιχειώδη κόστη μιας αυτόνομης αξιοπρεπούς διαβίωσης στην Ελληνική βαμβακοφυτεία που απαιτεί τουλάχιστον 1.000 ευρώ το μήνα.
Η σημερινή μελέτη του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ σύμφωνα με την οποία:
- στον ιδιωτικό τομέα κάτω από 800 ευρώ εισπράττει το 51,6% των απασχολούμενων,
- το 15,2% των εργαζομένων λαμβάνει μέχρι 499 ευρώ,
- το 23,6% μεταξύ 500-699 ευρώ,
- το 12,8% μεταξύ 700-800 ευρώ,
- το 17,3% μεταξύ 800-999 ευρώ
- και άνω των 1.000 ευρώ λαμβάνει το ποσοστό 17,8
… ΕΙΝΑΙ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ.
Στην ίδια μελέτη αποδεικνύεται πως οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα είναι ξεκάθαρα ευνοημένοι με σχεδόν πλήρως αντεστραμμένη εικόνα, καθώς το 55% πληρώνεται 1.000 ευρώ το μήνα και πάνω!
Και φυσικά πριν κάποιος αναφωνήσει πως θα πρέπει να μειωθούν οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι έχουν υποστεί ήδη τρομερές απώλειες, θα πρέπει να σκεφτεί αν θέλει μια κοινωνία όπου ακόμη περισσότεροι άνθρωποι δε θα μπορούν να έχουν το βασικό εισόδημα επιβίωσης.
Η όποια ευθύνη του δημοσίου τομέα δε βρίσκεται τόσο στο ύψος των αμοιβών όσο στην αναποτελεσματικότητα της εργασίας, καθώς η μελέτη του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ (http://www.inegsee.gr/wpcontent/uploads/2017/03/ETHSIA_EKTHESH_2017.pdf) δε φαίνεται να έχει λάβει υπόψη της τις αμοιβές των Ιδιωτικών υπαλλήλων σε σχέση με τις ώρες εργασίας τους.
Αν το προσπαθούσε αυτό, τότε η σύγκριση με το δημόσιο θα έβγαινε πολλάκις χειρότερη εις βάρος των Ιδιωτικών υπαλλήλων.
Η πρώτη μεγάλη παραμόρφωση, λοιπόν, βρίσκεται στο ότι αυτοί που δουλεύουν πιο σκληρά και πιο επίπονα από όλους αμείβονται λιγότερο.
Η δεύτερη μεγάλη παραμόρφωση είναι πως ο Ιδιωτικός τομέας που ουσιαστικά αιμοδοτεί την Ελληνική Κοινωνία αποδίδει στους εμπλεκόμενους σε αυτόν χαμηλότερα εισοδήματα σε σύγκριση με το Δημόσιο, ενώ υπόκειται σε υπερεργασία, εργασιακή ανασφάλεια και ανάληψη επιχειρηματικού ρίσκου.
Γιατί?
Η απάντηση είναι πως υπήρξε σταθερά πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων της τελευταίας 7 ετίας η αποφυγή των μεταρρυθμίσεων που θα έκαναν το δημόσιο τομέα πιο παραγωγικό - λόγω του διαβόητου Πολιτικού κόστους.
Άλλο, όμως, η παραγωγικότητα και η εργατικότητα στο Δημόσιο και άλλο η περαιτέρω περικοπή των αμοιβών = Οι πολιτικές επιλογές θα έπρεπε να είναι προσανατολισμένες στο πώς θα βοηθηθεί ο Ιδιωτικός τομέας να γίνει ανταγωνιστικός και να παράγει εξαγωγές, οδηγώντας τις αμοιβές των εργαζομένων σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από αυτά του Δημοσίου.
Με λίγα λόγια το πρόβλημα δεν είναι οι αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων ΠΛΕΟΝ, αλλά το ότι αυτές είναι υψηλότερες από τις αμοιβές των εργαζομένων στον Ιδιωτικό τομέα. Είναι παράδοξο και ταυτόχρονα απόδειξη δυσλειτουργίας της Οικονομίας αυτός που απολαμβάνει μονιμότητα και εργασιακή ηρεμία να κερδίζει περισσότερα από αυτόν που αναλαμβάνει ρίσκο και αβεβαιότητα.
Είναι διαφορετικό πράγμα να ψάχνεις πώς θα περικόψεις χρήματα από μια κοινωνική τάξη και άλλο πράγμα πώς θα προωθήσεις εκείνη την κοινωνική τάξη που απασχολείται στην ανταγωνιστική Οικονομία δίνοντάς της κίνητρα να αναπτυχθεί.
Η ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, η μείωση της φορολογίας, η πάταξη της φοροδιαφυγής θα έφερναν ΑΜΕΣΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ και θα ωφελούσαν και τους ταλαίπωρους του Ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι σιγά σιγά θα έφταναν να κερδίζουν πολλά περισσότερα από τους εργαζομένους του Δημοσίου τομέα, φέρνοντας έτσι σε μια ισορροπία τη σχέση ΥΠΕΡΩΡΙΩΝ – ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ – ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ.
Μέχρι μια Ελληνική κυβέρνηση να αποφασίσει να πράξει το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, ο Νότος της Ευρώπης θα μετατρέπεται σε κάτι που θυμίζει Αμερικανικό Νότο του 19ου αιώνα.
Μέχρι η Διοίκηση να αποφασίσει να πραγματοποιήσει το στοιχειωδώς Λογικό ΟΙ ΝΕΟΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΙΝΗΤΡΟ να εργαστούν σε άλλες χώρες.
Το Αυτονόητο και το στοιχειωδώς Λογικό είναι: Μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο τομέα με σκοπό την αποδοτικότητα και Κίνητρα στον Ιδιωτικό τομέα με σκοπό τις εξαγωγές και την επιχειρηματικότητα.
Μέχρι η Επανάσταση της Λογικής να ανακαλύψει το Αυτονόητο, η Ελλάδα θα ερημώνει και ο κοινωνικός ιστός θα διαλύεται…
…Ταχύτατα μάλιστα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου