Στα 25 χρόνια της δημοσιογραφικής μου διαδρομής έχω αισθανθεί πολλές φορές αηδία. Ποτέ, όμως, τόση όση όταν είδα εργατοπατέρες αστυνομικούς να «σφάζονται» στο δελτίο του Μega, πριν ακόμη ταφούν οι συνάδελφοί τους που έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες των κακοποιών στου Ρέντη. Τους άκουγα και ένοιωθα ασφυξία.Λίγες ώρες νωρίτερα, μου είχε τηλεφωνήσει ο φίλος μου, ο Στέλιος Μάϊνας.
- «Να μιλήσουμε γι αυτό, ρε Χρήστο, να γράψουμε, να φωνάξουμε. Ηταν 20 χρονών παιδιά, 20 χρονών γαμώτο, κοίτα τις φωτογραφίες τους».
Ενοιωθα σαν να μ’ είχε αρπάξει απ’ το λαιμό η ευαισθησία και η οργή του Στέλιου. Κοίταζα ξανά και ξανά τις φωτογραφίες του Γιώργου και του Γιάννη και μου ερχόταν τρέλλα. Μια έβλεπα τα πρόσωπά τους και μια του 18χρονου γιου μου Αλέξανδρου. Ηταν παιδιά ρε γαμώτο. Παιδιά, που έπαιζαν κάθε μέρα κορώνα γράμματα τη ζωή τους, για μένα, για σένα, για όλους.
- «Ηταν παιδιά του καθήκοντος», είπε η Ολγα Τρέμη, και είχε δίκιο. Αλλά πότε πρόλαβαν να μεγαλώσουν, να ζήσουν και να πεθάνουν στο καθήκον, βρε Ολγα μου; Είχαν σχεδόν την ηλικία του παιδιού μας. Θα μπορούσαμε να αντέξουμε τον χαμό του Αλέξανδρου; Πώς να αντέξουν τώρα οι μανάδες του Γιώργου και του Γιάννη;
Και κάπου εκεί εμφανίστηκαν οι συνδικαλιστές -και έφριξε το πανελλήνιο. Ο Βασίλης Ντούμας, πρόεδρος των Ειδικών Φρουρών, και ο Αντώνης Λιακόπουλος, αντιπρόεδρος των αστυνομικών υπαλλήλων. Ξεκατινιάστηκαν. Οποια εκκρεμότητα -επαγγελματική ή προσωπική- είχαν από χρόνια, την έβγαλαν στην επιφάνεια.
- «Εχεις εκλογές την Παρασκευή, γι αυτό φωνάζεις», έλεγε ο ένας.
- «Ποτέ δεν μας θεωρήσατε αληθινούς αστυνομικούς, πάντα μας υποτιμούσατε», απαντούσε ο άλλος.
Φώναζε η Ολγα Τρέμη, απειλούσε ότι θα διακόψει τη συζήτηση αν δεν σεβαστούν τη μνήμη των νεκρών συναδέλφων τους, τίποτα εκείνοι… Κλειστά αυτιά, απύλωτα στόματα. Ζώσα ξεφτίλα…
Ποτέ δεν συμπάθησα τους εργατοπατέρες. Πάντα πίστευα -και τώρα πιο πολύ- ότι έχουν σημαντική συμμετοχή στην καταστροφή της χώρας. Αυτό το βράδι το επιβεβαίωσα.
Οσο για τα παιδιά της «Δίας», γιατί παιδιά ήταν, ας ευχηθούμε να πιάσει τόπο ο χαμός τους. Ετσι κι αλλιώς, εδώ και ένα χρόνο μας έχουν κάνει να νοιώθουμε πιο ασφαλείς. Με μισθό 800 ευρώ, συχνά χωρίς κατάλληλο εξοπλισμό και βενζίνη στις μηχανές, έχουν βάλει χιλιάδες φορές το κεφάλι τους στο ντορβά για μας…
Ας μην ντραπούμε να τους πούμε «ευχαριστώ». Δεν θα πληγεί η «αριστεροσύνη» μας…
Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Πηγή: aixmi.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου