Η δίκη του Dominique Strauss Kahn (DSK) ξεκίνησε την περασμένη Δευτέρα και το ερώτημα που τίθεται επιτακτικά είναι αν είναι δυνατόν να τύχει μιας αμερόληπτης δίκης μετά την επί ένα μήνα αποδόμησή του από τα ΜΜΕ.
Ο DSK έχει το γνωστό πάθος με το sex. Όμως είναι ικανό το πάθος αυτό να τον οδήγησε σε μία τόσο ανόητη πράξη όπως αυτή για την οποία συνελήφθη; Η απάντηση είναι ναι.
Οι άνθρωποι που κατέχουν πόστα όπως αυτό του επικεφαλής ενός τόσο ισχυρού οργανισμού στο οποίο είχε τοποθετηθεί ο DSK αναπτύσσουν έναν ψυχισμό που τους οδηγεί συχνά σε λάθη που υπό άλλες συνθήκες δεν θα διέπρατταν. Καταρχάς και μόνο το γεγονός ότι αισθάνονται τόσο ισχυροί ώστε να καθορίζουν τις τύχες ολόκληρων κρατών διαμορφώνοντας τις πολιτικές τους τους δημιουργεί την πεποίθηση ότι είναι αλώβητοι. Έχουν την ψυχολογία του νικητή. Αυτού που είναι αδύνατο να ηττηθεί.
Έτσι ο DSK πίστευε ότι μπορεί να επιβληθεί και στην καμαριέρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιβάλλεται στα χρεωμένα κράτη, χωρίς δηλ. συνέπειες για τον ίδιο. Και εκεί ακριβώς ήταν που την πάτησε.
Συνήθως οι ισχυροί μπαίνουν στο μικροσκόπιο των μυστικών υπηρεσιών από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνουν κάποιο νευραλγικό πόστο. Αναλύεται το προφίλ τους και εξετάζονται προσεκτικά τυχόν πάθη και διαστροφές. Και μην έχετε καμία αμφιβολία ότι όλοι έχουν απο αυτά. Μερικά από αυτά μπορείτε να δείτε εδώ.
Συνήθως τα άτομα με εξουσίες βιώνουν παρατεταμένες περιόδους έντονου stress. Δεν έχουν προσωπικό χρόνο και είναι σε διαρκή κίνηση. Αυτό τους καθιστά πιο ευάλωτους. Όταν λοιπόν "ενοχλήσουν" το κατεστημένο τότε είναι η ώρα να πέσουν στο τραπέζι τα ψυχολογικά προφίλ, που έχουν, όπως προείπα, ετοιμαστεί από την πρώτη στιγμή και να στηθεί η κατάλληλη παγίδα που να ταιριάζει στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός.
Σε ένα άλλο post είχα γράψει για το τι κρύβεται πίσω από την σύλληψη του DSK. Ενόχλησε και έπρεπε να τεθούν σε εφαρμογή τα σχέδια αποδόμησης της προσωπικότητάς του. Η εικόνα της σύλληψης στο αεροδρόμιο ως άλλος "φυγάς" και οι χειροπέδες στα χέρια που έκαναν στιγμιαία τον γύρω του κόσμου ήταν αρκετές για να αρχίσει να μιλάει ο κόσμος για τον "ανώμαλο" Στρος. Προς επιβεβαίωση των ψιθύρων ήρθε και ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί να δηλώσει ότι "εγώ του τα 'λεγα".
Δεν είναι όμως η μοναδική περίπτωση. Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Eliot Spitzer που κατήγγειλε τις εγκληματικές οικονομικές δραστηριότητες της διοίκησης Μπους και βρέθηκε και αυτός μπλεγμένος σε σεξουαλικό σκάνδαλο.
Ο Danny Schechter γράφει χαρακτηριστικά "τα σεξουαλικά σκάνδαλα έχουν καταστεί το κύριο αντικείμενο της σπέκουλας των ΜΜΕ με την προσωπική ηθική να συγκρίνεται κάθε φορά με την πολιτική". Τα ΜΜΕ "τελειώνουν" ηθικά τον στόχο διευκολύνοντας αφάνταστα με αυτόν τον τρόπο το πολιτικό του τέλος.
Όμως ο Schecter επεκτείνει το θέμα και στους τραπεζίτες και στους χρηματιστές της Wall Street γράφοντας σε γλώσσα ωμή: "στην σύγχρονη εποχή, πολλοί από τους "ματσό" χρηματιστές, σύμφωνα με τον David Russel που δούλεψε στον συγκεκριμένο τομέα για δύο δεκαετίες, είναι γνωστοί ως "ταλαντευόμενοι πούτσοι ". Είναι γνωστό ότι τα απολλά λεφτά στην Wall Street συντήρησαν για πολλά χρόνια την βιομηχανία του sex".
Μετά την κρίση του 2008 η βιομηχανία αυτή αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα καθώς το "προϊόν" περιορίστηκε. Άνθρωποι που πριν ήταν πρόθυμοι να πάρουν κάθε ρίσκο, τότε καταστράφηκαν και οι νεοεισερχόμενοι έγινα πιο συντηρητικοί. Υπήρξε "κατάθλιψη". Θυμίζω την ταινία με τον Ντάγκλας. Μαζί με το "χρηματιστηριακό ρίσκο" περιορίστηκε λοιπόν και το "σεξουαλικό".
Προκειμένου να εμβαθύνει στο ζήτημα ο Schecter μίλησε με έναν ψυχολόγο στο Μανχάταν, τον Jonathan Albert:
Του είπε ότι βλέπει πολλούς πελάτες στην NYC που έχουν κτυπηθεί από την οικονομική κρίση και ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το stress με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Μερικοί γυμνάζονται, κάποιοι το ρίχνουν στο φαΐ, κάποιοι κάνουν χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ και κάποιοι άλλοι "σεξοποιούν" αυτά τα συναισθήματα του άγχους και της κατάθλιψης καταφεύγοντας σε υπηρεσίες sex.
Η Loretta Napoleoni, μια Ιταλίδα συγγραφέας που δούλεψε για πολλά χρόνια στην Wall Street, δίνει την δικιά της προβοκατόρικη οπτική του πως η ανάγκη για αγοραίο έρωτα "στην άγρια πλευρά" κατέστη κομμάτι της κουλτούρας της ανευθυνότητας.
"Μπορώ να σας πω ότι αυτό είναι απολύτως αλήθεια διότι ως γυναίκα και έχοντας δουλέψει στον τομέα πριν 20 χρόνια μπορώ να σας πω ότι ακόμη και τότε - όταν οι αγορές δεν ήταν τόσο ανοδικές - αυτοί οι άνθρωποι μιλούσανε μόνο για sex."
Για να στηρίξει την θέση της αναφέρθηκε σε μία έρευνα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
"Η έρευνα απεκάλυψε ότι η υπερβολική έκκριση τεστοστερόνης σε μία περίοδο έντονης ευχαρίστησης δημιουργεί μια μορφή σύγχυσης. Χαρακτηρίζεται με τον όρο "ζώνη" και σημαίνει ότι βρίσκεσαι σε μια κατάσταση όπου πιστεύεις ότι θα κερδίζεις πάντα. Ότι είσαι ανίκητος."
Ερωτώμενος ο Dr. Albert για το αν τα ευρήματα αυτά σχετίζονται με την περίπτωση Spitzer ή αν είναι ενδημικά στον τομέα των χρηματιστών απάντησε:
"Αυτό το βλέπω πολύ στην βιομηχανία της οικονομίας. Ναι, οι άνθρωποι σε θέσεις ισχύος αισθάνονται συχνά σαν να μπορούν να την βγάλουν πάντα "καθαρή". Υπάρχει μερικές φορές μία αίσθηση νομιμοποίησης".
"Αισθάνονται να έχουν το δικαίωμα να συμπεριφερθούν ριψοκίνδυνα. Είναι όπως αυτό που κάνουν καθημερινά. Επενδύουν εκατομμύρια δολαρίων και αυτό συνεπάγεται υψηλό ρίσκο. Το ίδιο ισχύει όταν απολαμβάνουν τις υπηρεσίες μιας πόρνης. Προφανώς υπάρχει αυξημένος κίνδυνος για την υγεία τους και τις προσωπικές τους σχέσεις όταν εμπλέκονται με μία πόρνη."
"Πολλά άτομα αφήνονται να εκστασιαστούν σε αυτή την κούρσα ευφορίας.
Η κουλτούρα του ρίσκου της Wall Street μεθά πολλούς με τον ίδιο τρόπο όπως τους τζογαδόρους που εκκρίνουν αδρναλίνη όταν κερδίζουν.
Η ευφορία μίας ζωής που προσπερνά συνέχεια τους πάντες εκρήγνυται συχνά προς τα μέσα οδηγώντας στην κατάθλιψη και στην διάλυση της οικογένειας. Μία λύση είναι οι ομάδες βοήθειας, όπως τo Club των Συζήγων της Wall Street που δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει τις ανάγκες των συζύγων και των αρραβωνιαστικών των οποίων οι σύντροφοι εργάζονται στο στρεσογόνο και ευμετάβλητο χρηματοπιστωτικό τομέα.
Οι άνθρωποι συχνά αντιμετωπίζουν δυσκολία έκφρασης των συναισθημάτων τους."
Μερικοί ασθενείς του Dr. Alber αντιμετωπίζουν την πίεση συμπεριφερόμενοι περίεργα.
"Θέλουν απλά να απελευθερωθούν, να χαλαρώσουν και να έχουν μια παθητική στάση στην σεξουαλική δραστηριότητα. Γι' αυτό το λόγο μπορεί να αναζητήσουν τις υπηρεσίες μίας "κυρίαρχου" ώστε να είναι το "εμπόρευμα" αυτής της διαχειρίστριας του sex. Είχα ασθενείς που αναζητούσαν υπηρεσίες στις οποίες μαστιγώνονται, τους περνάγανε χειροπέδες ή τους έβαζαν λουρί σκύλου."
Και ο Schecter συμπληρώνει:
Ακόμα και το να δέρνεις τους άλλους αποτελεί κομμάτι αυτής της κουλτούρας. Η βία που καραδοκεί πάντα κάτω από την επιφάνεια μπορεί εύκολα να εκραγεί όταν οι επιθυμίες καταπιέζονται.
Ο DSK δεν είναι παρθένα, όμως έχει πάθη που μπορεί εύκολα να τα εκμεταλλευτεί κάποιος για να τον οδηγήσει στην καταστροφή, όπως και έγινε. Οι σκοπιμότητες είναι αυτές που θα πρέπει να αναδειχθούν. Είναι δυνατόν όμως αυτό υπό το πρίσμα της επιρροής των ΜΜΕ που έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να τον αποδομήσουν επειδή το θέμα "πουλάει" και αγγίζει ευαίσθητες χορδές του κόσμου που σήμερα πλήττεται από δυσβάστακτα μέτρα λιτότητας; Το θεωρώ δύσκολο. Από την άλλη είναι απαραίτητο να βλέπουμε και λίγο πίσω από τις γραμμές διότι μπορεί το αύριο να είναι χειρότερο με αυτόν που θα αντικαταστήσει τον "μισητό" DSK.
Διαβάστε όλα τα ενδιαφέροντα άρθρα της Ανάλυσης, της Ανάλυσης ΙΙ και της Ανάλυσης ΙΙΙ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου