Στην αρχή ήταν η πατάτα. Οι ειρωνείες και τα πικρόχολα σχόλια, γεμάτα ζήλια, περίσσευαν.
Αποτέλεσμα; Οι καταναλωτές αγόρασαν την καλύτερη πατάτα του εμπορίου σχεδόν στο 1/3 της μέσης τιμής. Κάποιοι χονδρέμποροι και σουπερμαρκετάδες προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι η πατάτα...Αιγύπτου είναι ανώτερη. Έλεος και ήμαρτον! Από πότε η Χώρα των πυραμίδων και της ερήμου παράγει αγροτικά προϊόντα και μάλιστα...υψηλής ποιότητας;
Μετά ήρθε το λάδι, το αλεύρι, τα όσπρια, το ρύζι, το μέλι. Όλα ελληνικά και Α΄ποιότητας. Και όλα στη μισή (και βάλε) τιμή.
Τα ειρωνικά γελάκια κόπηκαν και άρχισαν να γίνονται φόβος.
Φόβος στους αεριτζήδες, φόβος και σε κάποια κόμματα που έμαθαν να καπηλεύονται τους «λαϊκούς αγώνες» και να τους θεωρούν πνευματικό τους δικαίωμα.
Με μια διαφορά όμως. Αυτός ο «λαϊκός αγώνας» έχει πρακτικό αποτέλεσμα και δεν περιορίζεται στα λόγια, την αφισο-ρύπανση και τις ντουντούκες...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου