Η είσοδος της Χώρας στον “Μηχανισμό Δανειακής Στήριξης” το 2010 “μούδιασε” την Ελληνική Κοινωνία.
Έγινε, τότε, αισθητό ότι το προεκλογικό πρόγραμμα ΠΑΣΟΚ, βάση του οποίου προήλθε η ισχυρή πλειοψηφία στις εκλογές του 2009 δεν θα γινόταν πράξη ούτε κατ΄ελάχιστο.
Σήμερα, 3 χρόνια μετά, είναι αντιληπτό ότι, δυστυχώς, δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Το χρέος που συσσωρεύθηκε ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθεί και καμία Τράπεζα δεν δάνειζε άλλο. Όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε νοικοκυριό.
Παραμένουν όμως μερικά ερωτήματα: ΓΙΑΤΙ σήκωσε το πολιτικό βάρος ένα μόνο κόμμα; Ήταν το μόνο υπεύθυνο για τα λάθη, τις αστοχίες και τις…ανομίες που έγιναν καθ’ όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης;
ΠΩΣ πείσθηκε η παράταξη του Αντώνη Σαμαρά να αναλάβει το βάρος που της αναλογεί σήμερα και όχι εξ΄αρχής;
Γιατί δεν έγινε δεκτή η πρόταση του Βαγγέλη Βενιζέλου για ψήφιση του Μνημονίου Ι με διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Σήμερα, 3 χρόνια μετά, η παράταξη που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου δοκιμάζεται και παλεύει να ανασυγκροτηθεί απ΄τον ισχυρό κλονισμό που υπέστη.
Πολλά «στελέχη» το εγκατέλειψαν και πήγαν σε άλλα κόμματα…τα λεγόμενα «αντιμνημονιακά» (οι περισσότεροι εξ΄αυτών όχι αμέσως μετά την είσοδο της Χώρας στο Μνημόνιο αλλά μετά την αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ…)
Κάποιοι άλλοι είναι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. Συμμετέχουν σε προσυναγωγές, τσιμπούσια, think tanks, ομάδες προβληματισμού και…στοχασμού.
Συντάσσουν μακροσκελή κείμενα που πολύ δύσκολα θα τύχουν αναγνώσεως απ΄τον δοκιμαζόμενο λαό που κουράστηκε να ακούει τα ίδια και τα ίδια απ΄αυτούς που άσκησαν εξουσία επί σειρά ετών ή και…δεκαετιών.
Οι περισσότεροι εκ των ανωτέρω είναι απαξιωμένοι απ΄την ΚΟΙΝΩΝΙΑ που ΟΧΙ μόνον δεν θέλει να διαβάζει τα κείμενά τους αλλά ούτε να τους…βλέπει.
Ο μέσος πολίτης αναρωτιέται ΤΙ κάνανε όλοι αυτοί όταν είχαν την εξουσία στα χέρια τους και άρα την δυνατότητα να κάνουν πράξη όλα όσα μας λένε σήμερα; Και γιατί να τους πιστέψουν ξανά;
Ασφαλώς, έχουμε δημοκρατία.
Ακόμη και οι…απαξιωμένοι, δηλαδή αυτοί που δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο χωρίς συνοδεία αστυνομίας, έχουν το δικαίωμα να ξαναζητήσουν την εμπιστοσύνη του ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ λαού.
Μπορούμε όμως να τους δώσουμε θέσεις ευθύνης και εξουσία ΠΡΙΝ ο λαός τους δώσει μια νέα ευκαιρία;
Είναι ή δεν είναι ριψοκίνδυνο για μια Παράταξη που βρίσκεται σε σκληρή δοκιμασία;
Και ποιο άραγε είναι το ζητούμενο; Να πάψουν να γκρινιάζουν οι συνδαιτυμόνες των τσιμπουσίων, αυτοί που κούρασαν και κουράστηκαν, ή να δώσουμε την ευκαιρία σε νέα, “αμόλυντα” πρόσωπα με, γνώσεις και δεξιότητες, όρεξη για σκληρή δουλειά και διάθεση να αφουγκραστούν τα κελεύσματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας;
Ο καθείς ας αναλάβει τις ευθύνες του._
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου