Είπα να γράψω μερικές αράδες στο άσχετο. Αλλά πάλι στην πολιτική θα πέσω.
Το λοιπόν πριν μερικές μέρες έκανα μια στάση να ξαποστάσω σε ένα παρκάκι των Εξαρχείων. Μια παρέα τριών νεαρών παιδιών έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Χαλαροί, δεν με κάνουν να νιώσω άσχημα για το “γιάπικο” στιλ μου.
Το σκυλί βάζει την μουσούδα του μέσα στην τσάντα μου που είχα ένα κουλούρι…
Η κοπέλα της παρέας ανοίγει συζήτηση για τις πορείες και ότι έχει σταματήσει να πηγαίνει σε αυτές. Πιστεύει ότι υπηρετούν το «σύστημα». Τρώνε τσάμπα ξύλο.
Και κάπου εκεί άρχισε να μιλά για το τι θέλει να κάνει στη ζωή της. Να ανοίξει ένα μανάβικο. Να προμηθεύεται φρούτα και λαχανικά από συνεταιρισμούς. Τα κέρδη να τα μοιράζει σε φτωχούς.
Τρελό;
Τρελό…ξετρελό…ένα είναι το συμπέρασμα: η νεολαία μας νοιάζεται για τα «κοινά», για την «πολιτική»
Ονειρεύεται…
Ας κάνουμε κάτι να μη σβήσει το όνειρο…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου