Βιοτικό επίπεδο και δανεισμός

Μια φορά και ένα καιρό ήταν δύο κόμματα που ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο στις παροχές. Κάθε χρόνο στην ΔΕΘ δίνανε και από κάτι. Διορίζανε τα παιδιά τους και τους έδιναν προνόμια. Ειδικά το ένα κόμμα , το έκανε σε υπέρμετρο βαθμό. Δημιουργήθηκε ένας χαώδης δημόσιος μηχανισμός που κατέπνιξε την όποια παραγωγική πρωτοβουλία στην χώρα. Τα πάντα συντηρούνταν από την κατανάλωση. Μια κατανάλωση που τροφοδοτούνταν από το Κράτος που αναγκάζονταν να δανείζεται διαρκώς. Η κατάληξη ήταν εύκολα προβλέψιμη. Η χρεοκοπία ήταν το μόνο σίγουρο. Τελικά δεν χρεοκοπήσαμε (όχι ακόμα τουλάχιστον), όμως μπήκαμε σε ένα πρόγραμμα εξυγίανσης. Ένα πρόγραμμα που έβαλε τέλος στις εύκολες υποσχέσεις και παροχές. Αυτό σηματοδότησε μια νέα εποχή. Την εποχή που όλοι στρέφονται ενάντια στην αποκαλούμενη "μνημονιακή πολιτική". Την εποχή που την αλήθεια την ακούς, αν όχι από τους πολιτικούς μας, τουλάχιστον από τους δανειστές μας. Οι πολιτικοί μας εξακολουθούν να μην θέλουν να σπάσουν αυγά. Υπάρχει ακόμα ο φόβος των ΔΕΚΟ.

Όμως το βιοτικό επίπεδο του λαού σε περίπτωση που δεν υπήρχαν οι δανειστές μας θα γυρνούσε στο 1960. Οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αυτό. Δεν ξέρουν τι είναι να κάνεις 30 χιλιόμετρα με τον γάιδαρο για να δουλέψεις οικοδομή. Νομίζουν ότι τώρα χάνουν πολλά. Όμως σε περίπτωση χρεοκοπίας θα έχαναν πολλά περισσότερα. Ενδόμυχα το γνωρίζουν. Γι' αυτό και δεν έχει υπάρξει κάποια οργανωμένη αντίδραση που να οδηγήσει σε γενικευμένη αντίδραση. Αντιδρούν οι εκάστοτε μικροομάδες που χάνουν τα υπερβολικά προνόμιά τους.

Στο παρελθόν τα κόμματα εκλέγονταν επειδή έταζαν δημιουργώντας μαύρες τρύπες. Τώρα που τελειώσαμε με αυτό θα αλλάξει και η νοοτροπία. Κάποιοι προτιμούσαν τον καιρό που σου έταζαν και σου έδιναν στέλνοντας τον λογαριασμό στις μελλοντικές γενεές. Αυτοί εξακολουθούν να βρίζουν και να φωνάζουν. Τώρα εύκολη λύση δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και βέβαιη λύση. Όλα είναι ένα πείραμα, σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Όποιος ισχυρίζεται ότι κατέχει την λύση στο αίνιγμα είναι βαθιά νυχτωμένος.

Κάτι τελευταίο που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι ότι οι ισχυροί έχουν τα λεφτά τους στην Ελβετία και όχι στην χώρα. Σε περίπτωση χρεοκοπίας αυτοί δεν θα θιγούν καθόλου. Θα την πληρώσει πάλι η κυρά Μαρία.