Με αφορμή τις εικόνες καταστροφής που έδειξαν όλες αυτές τις ημέρες οι τηλεοράσεις παγκοσμίως, δικαιολογημένα κανείς αναρωτιέται πως αντιδρούν τα παιδιά.
Και αν κάποιος πει ότι μία ενδεδειγμένη λύση είναι να μη βλέπουν τα παιδιά τηλεόραση, είμαστε σίγουροι ότι ο ίδιος θα αναθεωρήσει κατευθείαν την αφοριστική αυτή άποψη, καθώς κάποιες φορές αυτό καθίσταται ανέφικτο.
Ακόμα και αν πρόκειται για μία οικογένεια που παρακολουθεί τηλεόραση λίγες ώρες μέσα στην ημέρα, ένα παιδί μπορεί να ακούσει στο σχολείο, να δει μία εικόνα σε ένα φιλικό σπίτι, να χαζέψει την ώρα που οι δικοί του παρακολουθούν ένα δελτίο ειδήσεων…
Και δεν θα αναφερθούμε στις περιπτώσεις διεθνώς, όπου τα παιδιά στατιστικά αναφέρεται να παρακολουθούν τηλεόραση σε υπερβολικό βαθμό, όπως είναι τα παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά σε αυτά που ακόμα και για μία στιγμή μπορεί να δουν μία εικόνα καταστροφής και να επηρεαστούν από αυτήν.
Εκείνο, ωστόσο, που υποστηρίζουν οι ειδικοί είναι ότι καταστροφές που οφείλονται σε ανθρώπινες ενέργειες, δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερο άγχος στα παιδιά, ιδιαίτερα σε αυτά της προσχολικής και σχολικής ηλικίας, τα οποία μπορούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει.
Τα πολύ μικρά παιδιά, δηλαδή τα μωρά και ως τριών ετών περίπου, δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει σε αυτά που βλέπουν, ούτε και τους κεντρίζει το ενδιαφέρον μία εικόνα καταστροφής. Εξάλλου, είναι πολύ ευκολότερο για τους ίδιους τους γονείς να αποτρέψουν ένα μικρό παιδί να παρακολουθήσει τέτοιες εικόνες.
Επιπλέον. Δεν έχουν την ωριμότητα να αντιληφθούν τι επιπτώσεις έχουν για τους ίδιους τους ανθρώπους όλα αυτά που παρακολουθούν.
Τα μεγαλύτερα παιδιά, τα νήπια δηλαδή, από 3 εώς και 6 ετών, παρακολουθώντας τέτοιες εικόνες είναι πιθανόν να εγείρουν και ερωτήματα για το τι συμβαίνει, γιατί έγινε, τι έκαναν οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί κλπ.
Θα ήταν δε περιττό να πούμε ότι τα παιδιά σχολικής ηλικίας, αντιλαμβάνονται απόλυτα ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά άσχημο γεγονός με επιπτώσεις στους ανθρώπους, και μάλιστα είναι σχεδόν βέβαιο ότι γνωρίζουν ότι μπορεί να πρόκειται για μία μη αναστρέψιμη κατάσταση!
Είναι επομένως προφανές ότι μεγαλύτερα παιδιά, βιώνουν μία κατάσταση άγχους παρακολουθώντας εικόνες καταστροφής στην τηλεόραση και ακριβώς επειδή το παιδικό μυαλό είναι συνηθισμένο στο να φτιάχνει σενάρια, είναι πολύ πιθανό η πλειοψηφία των παιδιών που έχουν δει εικόνες καταστροφής να φοβούνται ότι κάποια στιγμή θα βιώσουν παρόμοιες εικόνες αυτά και οι δικοί τους άνθρωποι.
Εμείς ως γονείς θα πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το να παρακολουθούν επαναληπτικά τέτοιες εικόνες, μια και πέρα από το αναμενόμενο στρές που μπορεί να βιώσουν, τα παιδιά που βλέπουν συνέχεια εικόνες καταστροφής, μπορεί να αναπτύξουν απάθεια στη βία!
Επιπρόσθετα, έχει παρατηρηθεί ότι παιδιά εθισμένα σε βίαιες σκηνές (είτε αυτές προέρχονται από τη πραγματική ζωή είτε από έργα και video games), έχουν προβλήματα στο σχολείο, γίνονται οξύθυμα, εσωστρεφή και μερικές φορές υποφέρουν και από ψυχοσωματικά σύνδρομα.
Εν κατακλείδι, αυτά που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, εμείς ο γονείς, είναι τα εξής:
- Δεν αφήνουμε το παιδί μας να βλέπει πολύ τηλεόραση, και να εκτίθεται σε σκηνές καταστροφής ή βίας
- Αν αυτό συμβεί, απαντάμε στα ερωτήματά του με σαφήνεια τονίζοντάς του ότι το γεγονός που παρακολουθεί έχει συμβεί πολύ μακριά
- Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει το παιδί να αντιληφθεί ότι εμεις οι ίδιοι έχουμε επηρεαστεί από το γεγονός
- Δεν αφήνουμε ποτέ το παιδί μας να παρακολουθεί μόνο του τέτοιες σκηνές και τονίζουμε ότι είμαστε εκεί για να το προστατέψουμε απ’ ότι και αν συμβεί.
Και αν κάποιος πει ότι μία ενδεδειγμένη λύση είναι να μη βλέπουν τα παιδιά τηλεόραση, είμαστε σίγουροι ότι ο ίδιος θα αναθεωρήσει κατευθείαν την αφοριστική αυτή άποψη, καθώς κάποιες φορές αυτό καθίσταται ανέφικτο.
Ακόμα και αν πρόκειται για μία οικογένεια που παρακολουθεί τηλεόραση λίγες ώρες μέσα στην ημέρα, ένα παιδί μπορεί να ακούσει στο σχολείο, να δει μία εικόνα σε ένα φιλικό σπίτι, να χαζέψει την ώρα που οι δικοί του παρακολουθούν ένα δελτίο ειδήσεων…
Και δεν θα αναφερθούμε στις περιπτώσεις διεθνώς, όπου τα παιδιά στατιστικά αναφέρεται να παρακολουθούν τηλεόραση σε υπερβολικό βαθμό, όπως είναι τα παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά σε αυτά που ακόμα και για μία στιγμή μπορεί να δουν μία εικόνα καταστροφής και να επηρεαστούν από αυτήν.
Εκείνο, ωστόσο, που υποστηρίζουν οι ειδικοί είναι ότι καταστροφές που οφείλονται σε ανθρώπινες ενέργειες, δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερο άγχος στα παιδιά, ιδιαίτερα σε αυτά της προσχολικής και σχολικής ηλικίας, τα οποία μπορούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει.
Τα πολύ μικρά παιδιά, δηλαδή τα μωρά και ως τριών ετών περίπου, δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει σε αυτά που βλέπουν, ούτε και τους κεντρίζει το ενδιαφέρον μία εικόνα καταστροφής. Εξάλλου, είναι πολύ ευκολότερο για τους ίδιους τους γονείς να αποτρέψουν ένα μικρό παιδί να παρακολουθήσει τέτοιες εικόνες.
Επιπλέον. Δεν έχουν την ωριμότητα να αντιληφθούν τι επιπτώσεις έχουν για τους ίδιους τους ανθρώπους όλα αυτά που παρακολουθούν.
Τα μεγαλύτερα παιδιά, τα νήπια δηλαδή, από 3 εώς και 6 ετών, παρακολουθώντας τέτοιες εικόνες είναι πιθανόν να εγείρουν και ερωτήματα για το τι συμβαίνει, γιατί έγινε, τι έκαναν οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί κλπ.
Θα ήταν δε περιττό να πούμε ότι τα παιδιά σχολικής ηλικίας, αντιλαμβάνονται απόλυτα ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά άσχημο γεγονός με επιπτώσεις στους ανθρώπους, και μάλιστα είναι σχεδόν βέβαιο ότι γνωρίζουν ότι μπορεί να πρόκειται για μία μη αναστρέψιμη κατάσταση!
Είναι επομένως προφανές ότι μεγαλύτερα παιδιά, βιώνουν μία κατάσταση άγχους παρακολουθώντας εικόνες καταστροφής στην τηλεόραση και ακριβώς επειδή το παιδικό μυαλό είναι συνηθισμένο στο να φτιάχνει σενάρια, είναι πολύ πιθανό η πλειοψηφία των παιδιών που έχουν δει εικόνες καταστροφής να φοβούνται ότι κάποια στιγμή θα βιώσουν παρόμοιες εικόνες αυτά και οι δικοί τους άνθρωποι.
Εμείς ως γονείς θα πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από το να παρακολουθούν επαναληπτικά τέτοιες εικόνες, μια και πέρα από το αναμενόμενο στρές που μπορεί να βιώσουν, τα παιδιά που βλέπουν συνέχεια εικόνες καταστροφής, μπορεί να αναπτύξουν απάθεια στη βία!
Επιπρόσθετα, έχει παρατηρηθεί ότι παιδιά εθισμένα σε βίαιες σκηνές (είτε αυτές προέρχονται από τη πραγματική ζωή είτε από έργα και video games), έχουν προβλήματα στο σχολείο, γίνονται οξύθυμα, εσωστρεφή και μερικές φορές υποφέρουν και από ψυχοσωματικά σύνδρομα.
Εν κατακλείδι, αυτά που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, εμείς ο γονείς, είναι τα εξής:
- Δεν αφήνουμε το παιδί μας να βλέπει πολύ τηλεόραση, και να εκτίθεται σε σκηνές καταστροφής ή βίας
- Αν αυτό συμβεί, απαντάμε στα ερωτήματά του με σαφήνεια τονίζοντάς του ότι το γεγονός που παρακολουθεί έχει συμβεί πολύ μακριά
- Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει το παιδί να αντιληφθεί ότι εμεις οι ίδιοι έχουμε επηρεαστεί από το γεγονός
- Δεν αφήνουμε ποτέ το παιδί μας να παρακολουθεί μόνο του τέτοιες σκηνές και τονίζουμε ότι είμαστε εκεί για να το προστατέψουμε απ’ ότι και αν συμβεί.
Πηγή: mother.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου