Από τις αρχές του 2010 η χώρα βιώνει μια ιδιότυπη εθνική κατάθλιψη. Κοιτάζεις το διπλανό σου και εκείνος εσένα και δεν ξέρεις τι φταίει, τα πρόσωπα σκυθρωπά και η ψυχολογία στο ναδίρ.
Τα χρήματα δεν φτάνουν, ο μήνας των 20 ημερών που περιέγραφε ο σημερινός πρωθυπουργός, πριν εκλεγεί, έχει γίνει ο μήνας των 12 ημερών βαριά- βαριά των 15 .
Όποιος κυκλοφορεί στο δρόμο, όποιος μπαίνει σε καταστήματα, στα μέσα μεταφοράς, αντιλαμβάνεται πως όλοι είναι στο «κόκκινο», οι περισσότεροι δια ασήμαντη αφορμή τσακώνονται, ξεσπούν επί δικαίων και αδίκων, οικογενειακά προβλήματα δημιουργούνται, φιλίες χαλάνε.
Οι πολίτες που έχουν και εκείνοι το μερίδιο ευθύνης τους, εθίστηκαν στην αλόγιστη κατανάλωση, χιλιάδες αντικείμενα άχρηστα μπήκαν στα σπίτια μας, οι κάρτες που αλόγιστα μοιράζονταν από τις τράπεζες είχαν πάρει φωτιά. Τώρα όλα αυτά είναι παρελθόν.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι απώλεσαν σημαντικό μέρος των εισοδημάτων τους και χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα απώλεσαν τις εργασίες τους.
Στα πρατήρια βενζίνης κάποιοι βάζουν δέκα ευρώ και στο σούπερ μάρκετ πολλοί αποφασίζουν στο ταμείο αν θα πάρουν όλα τα προϊόντα που έχουν στο καλάθι, κάποιοι δίνουν την πιστωτική και περιμένουν με αγωνία αν θα εγκριθεί η συναλλαγή.
Τα παιδιά προσπαθούν να βοηθήσουν τους γονείς αφού η σύνταξη δεν φτάνει. Οι παππούδες αισθάνονται ντροπή γιατί δεν μπορούν να πάρουν στα εγγόνια σοκολάτα.
Επιχειρηματίες εκποιούν περιουσιακά στοιχεία μήπως και κρατήσουν ζωντανή τη δουλειά τους, η μέρα τους ξεκινά με τη φράση «σφραγίστε την επιταγή» και ολοκληρώνεται με τη φράση «δεν ξέρω πως θα βγουν οι υποχρεώσεις» .Οι νέοι βλέπουν φράχτη μπροστά τους και τα κεκτημένα καταρρέουν, σαν να πέθανε η ελπίδα σε τούτη τη χώρα.
Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί σε κάθε ομιλία τους ή δημόσια παρέμβασή τους αναφέρουν πως καταλαβαίνουν πολύ καλά τον πόνο του λαού, πως σκέφτονται τα προβλήματα.
Η αντιπολίτευση κατηγορεί τον πρωθυπουργό, φωνάζει για το μνημόνιο, για την ανεργία ,για τις μειώσεις μισθών…Όμως όλοι αυτοί, δεν έχουν εκλεγεί για να διαπιστώνουν και να εκφράζουν τον οίκτο τους, αν υπάρχει.
Έχουν εκλεγεί για να λύνουν προβλήματα χωρίς φανφάρες, χωρίς πανηγυρισμούς, χωρίς τσακωμούς και χωρίς γέλια γιατί κανείς πια δεν ανέχεται τα γέλια.
ΤΩΡΑ οι πολίτες που δείχνουν αντοχή απαιτούν δράση και άμεσες λύσεις. Η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε πάνω στα αποκαΐδια που οι ίδιες δημιούργησαν. Οι πολίτες θα τους ξεπεράσουν αυτό δείχνει η ιστορία.
Ο χρόνος είναι συμπυκνωμένος τρέχει πολύ γρήγορα και σε αυτή τη φάση όλοι βρίσκονται στο στάδιο της αποδοχής της κατάθλιψής μας. Αυτό είναι και το πρώτο στάδιο της θεραπείας...
Τα χρήματα δεν φτάνουν, ο μήνας των 20 ημερών που περιέγραφε ο σημερινός πρωθυπουργός, πριν εκλεγεί, έχει γίνει ο μήνας των 12 ημερών βαριά- βαριά των 15 .
Όποιος κυκλοφορεί στο δρόμο, όποιος μπαίνει σε καταστήματα, στα μέσα μεταφοράς, αντιλαμβάνεται πως όλοι είναι στο «κόκκινο», οι περισσότεροι δια ασήμαντη αφορμή τσακώνονται, ξεσπούν επί δικαίων και αδίκων, οικογενειακά προβλήματα δημιουργούνται, φιλίες χαλάνε.
Οι πολίτες που έχουν και εκείνοι το μερίδιο ευθύνης τους, εθίστηκαν στην αλόγιστη κατανάλωση, χιλιάδες αντικείμενα άχρηστα μπήκαν στα σπίτια μας, οι κάρτες που αλόγιστα μοιράζονταν από τις τράπεζες είχαν πάρει φωτιά. Τώρα όλα αυτά είναι παρελθόν.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι απώλεσαν σημαντικό μέρος των εισοδημάτων τους και χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα απώλεσαν τις εργασίες τους.
Στα πρατήρια βενζίνης κάποιοι βάζουν δέκα ευρώ και στο σούπερ μάρκετ πολλοί αποφασίζουν στο ταμείο αν θα πάρουν όλα τα προϊόντα που έχουν στο καλάθι, κάποιοι δίνουν την πιστωτική και περιμένουν με αγωνία αν θα εγκριθεί η συναλλαγή.
Τα παιδιά προσπαθούν να βοηθήσουν τους γονείς αφού η σύνταξη δεν φτάνει. Οι παππούδες αισθάνονται ντροπή γιατί δεν μπορούν να πάρουν στα εγγόνια σοκολάτα.
Επιχειρηματίες εκποιούν περιουσιακά στοιχεία μήπως και κρατήσουν ζωντανή τη δουλειά τους, η μέρα τους ξεκινά με τη φράση «σφραγίστε την επιταγή» και ολοκληρώνεται με τη φράση «δεν ξέρω πως θα βγουν οι υποχρεώσεις» .Οι νέοι βλέπουν φράχτη μπροστά τους και τα κεκτημένα καταρρέουν, σαν να πέθανε η ελπίδα σε τούτη τη χώρα.
Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί σε κάθε ομιλία τους ή δημόσια παρέμβασή τους αναφέρουν πως καταλαβαίνουν πολύ καλά τον πόνο του λαού, πως σκέφτονται τα προβλήματα.
Η αντιπολίτευση κατηγορεί τον πρωθυπουργό, φωνάζει για το μνημόνιο, για την ανεργία ,για τις μειώσεις μισθών…Όμως όλοι αυτοί, δεν έχουν εκλεγεί για να διαπιστώνουν και να εκφράζουν τον οίκτο τους, αν υπάρχει.
Έχουν εκλεγεί για να λύνουν προβλήματα χωρίς φανφάρες, χωρίς πανηγυρισμούς, χωρίς τσακωμούς και χωρίς γέλια γιατί κανείς πια δεν ανέχεται τα γέλια.
ΤΩΡΑ οι πολίτες που δείχνουν αντοχή απαιτούν δράση και άμεσες λύσεις. Η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε πάνω στα αποκαΐδια που οι ίδιες δημιούργησαν. Οι πολίτες θα τους ξεπεράσουν αυτό δείχνει η ιστορία.
Ο χρόνος είναι συμπυκνωμένος τρέχει πολύ γρήγορα και σε αυτή τη φάση όλοι βρίσκονται στο στάδιο της αποδοχής της κατάθλιψής μας. Αυτό είναι και το πρώτο στάδιο της θεραπείας...
του Χρ. Κούτρα στο Σκάι.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου