Σήμερα η 25η Μαρτίου..
Ημέρα ένδοξης μνήμης για τους Πανέλληνες όπου Γης. Κάθε φορά που περιδιαβαίνει ο νους μου την Ιστορία του 21, δεν μπορώ να μη σταθώ στο Μανιάκι. Ναι στο Μανιάκι!! Εκεί που δόθηκε η “Λεωνίδειος” μάχη και θυσιάστηκε το παλικάρι ο Παπαφλέσσας με τους συντρόφους του και τον Γάλλο νεαρό ανώνυμο εθελοντή. Ήταν εκείνη η θυσία του θαρραλέα και όμοια σαν του Σπαρτιάτη Λεωνίδα στις Θερμοπύλες στα 480π.χ.
Φορώντας την περικεφαλαία του στεκόταν ο Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας, όρθιος στην πιο ψηλή πέτρα. Από εκεί διεύθυνε τον αγώνα, δίνοντας με το παράδειγμά του, θάρρος στους λιγοστούς δικούς μας. Δίπλα του στεκόταν ο Γάλλος εθελοντής που είχε κατέβει πριν λίγο καιρό για να βοηθήσει τους Έλληνες στον δίκαιο Αγώνα τους. Το μεσημέρι κάλεσαν οι σάλπιγγες του εχθρού τον αιγυπτιακό τακτικό στρατό να πάψει την επίθεσή του και να αποσυρθούν για το «κολατσιό». Τότε οι καπεταναίοι μας τρέξανε να βρούνε τον Παπαφλέσσα. Καλό είναι του λένε, να φύγουμε τώρα που ο στρατός του Ιμπραήμ ξαποσταίνει και «τρώνε ψωμί». Να τραβήξουμε κατά την Αγιά, να σωθούμε..
Ο Παπαφλέσσας τους αποκρίθηκε :
«Και πρώτα σας είπα και τώρα σας το λέω πάλι, βγάλτε από τον νους σας την φευγάλα». Ήπιε μια γουλιά νερό από το φλασκί του και συνέχισε:
«Όχι δεν θα παραδώσω τους Έλληνες μόνος μου στο αδιάκοπο ντουφεκίδι του τακτικού στρατού των εχθρών . Είναι άλλοι πολλοί που παραμονεύουν στο δρόμο προς την Αγιά .Εδώ μωρέ θα τους λιανίσουμε. Εδώ θα πετσοκόψουμε όσους περισσότερους μπορέσουμε. Περιμένω και ενισχύσεις σας το είπα αυτό από το πρωί.» (Ήθελε να τους ενισχύσει την πεποίθηση πως δεν είναι μόνοι τους και ολομόναχοι) Σήκωσε πολύ την φωνή και κοιτώντας έναν – έναν στα μάτια τους αγρίεψε:
«Μη κιοτεύετε μωρέ Έλληνες.Αν περάσουν από εδώ, τον χάσαμε το Μωριά λεβέντες μου τακούτε;
Εμείς εδώ μας έταξε το καθήκον και εδώ θα πολεμήσουμε υπέρ πάντων»
Οι ενισχύσεις του Πλαπούτα δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν στο Μανιάκι και παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες τους, ο εχθρός τους απώθησε.
Και η μάχη ξανάρχισε σε λίγο και τώρα «σώμα με σώμα».
Ο σημαιοφόρος του Παπαφλέσσα Δημήτρης από την Χίο, έτρεξε να βοηθήσει τον όρθια μαχόμενο στρατηγό και εκείνος άγρια του είπε να κρατήσει ψηλά το λάβαρο και να μην αφήσει το ταμπούρι του.
Η μάχη κράτησε λυσσαλέα και άνιση για πολλές ώρες
Αργότερα ο Παπαφλέσσας έπεφτε από τέσσερες «αγαρινούς» που έτρεξαν και τούκοψαν το κεφάλι για να το πάνε στον Ιμπραήμ, να τον ευχαριστήσουν και να του αναγγείλουν πως όλα πια τέλειωσαν νικηφόρα.
Δεν μείνανε και πολλοί από τους ηρωικούς αγωνιστές στο Μανιάκι, παρά ελάχιστοι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, που ξέφυγαν πολεμώντας γενναία για να φέρουν το κακό μαντάτο στους άλλους οπλαρχηγούς του Αγώνα.
Αυτό το αμούστακο παλικάρι ο ανώνυμος Γάλλος εθελοντής που αναφέραμε παρά πάνω, βρήκε και εκείνο τον θάνατο πολεμώντας γενναία δίπλα στον Παπαφλέσσα. Με σεβασμό και ευγνωμοσύνη θα το μνημονεύει και αυτό το παλικάρι η Ιστορία της Πατρίδας μας στους «αιώνες των αιώνων».
Το σούρουπο της μέρας εκείνης, παρατηρούσε με έκπληξη ο Ιμπραήμ ότι ανάμεσα σε λίγους πεσόντες Έλληνες, υπήρχαν πολλαπλάσια κουφάρια δικοί του με τις κόκκινες στολές.
Ήταν η πιο φονική και άνιση μάχη που έδωσε ποτέ ο Ελληνισμός στον Αγώνα εκείνο ενάντια στην βαρβαρότητα, την υποδούλωση και τον δεσποτισμό. Ποτέ, μα ποτέ η Ελλάδα ,δεν πρέπει να λησμονήσει τον Παπαφλέσσα και τα λιγοστά παλικαριά του που έπεσαν στο Μανιάκι. Αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα έχουμε χάσει στα σίγουρα την ψυχή μας και θα μας αποκαλούν όχι πια Έλληνες, αλλά ευτελή ανδράποδα.
Τα περισσότερα στοιχεία του Εθνικού μας αυτού γεγονότος τα πήρα από αυτά που ιστορεί ο έγκριτος ιστορικός μας και λόγιος Δημήτρης Φωτιάδης στο τετράτομο έργο του: « Η επανάσταση του ΄21»
του Δωδωναίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου