Πριν από λίγες μέρες έγραψα για το πως καταρρέει η αυτοκρατορία της Ευρώπης. Για το πως όλο αυτο το οικοδόμημα εκρήγνυται προς τα μέσα κάτω από το ίδιο του το βάρος. Όπως ένα άστρο που του έχει τελειώσει το πυρηνικό κάυσιμο και πλέον η βαρυτική πίεση είναι τόσο μεγάλη που το οδηγεί σε μια έκρηξη σουπερνόβα.
Σήμερα μας έστειλαν από το φιλικό blog Τόνοι και Πνεύματα ένα πραγματικά αξιόλογο άρθρο του φιλόλογου Μιχάλη Τζανάκη όπου μας μιλάει για την Ευρώπη των ονείρων μας. Ας δούμε όμως τι γράφει.
Η γηραιά ήπειρος ζει- μαζί της και μεις- μια περίοδο πραγματικής «κοσμογονίας», μακριά απ το ζοφερό παρελθόν των δύο παγκοσμίων πολέμων, του τείχους του αίσχους και την πολυδιάσπαση κομμουνιστών-καπιταλισμών. Με ενιαίο νόμισμα στο μεγαλύτερο μέρος της, με προοπτικές ομοσπονδοποίησης κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, με παγκοσμιοποιημένη την κοινωνία της στα κελεύσματα των πολυεθνικών αλλά κυρίως των τραπεζών της εγγυώνται ένα «λαμπρό» μέλλον. Αρκεί να παραθέσουμε ορισμένα στοιχεία για να το επιβεβαιώσουμε.
Το λαμπρό μέλλον της καταρχήν το εγγυώνται οι ηγεσίες της, (σε όλα τα επίπεδα), που είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει διαχρονικά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Δικαιωματικά απ τις χώρες που θεμελίωσαν τη δημοκρατία διαχρονικά. Τη χώρα μας φυσικά και τη Γαλλία. Η κοιτίδα της δημοκρατίας, του Περικλή, του Κλεισθένη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Παρθενώνα, της τραγωδίας, της κωμωδίας, της φιλοσοφίας, της Εκκλησίας του Δήμου εξέπεσε να παραχωρεί κυριαρχικά της δικαιώματα-κατά δήλωση του πρωθυπουργού της-, εξαιτίας της απρονοησίας όλων όσων άσκησαν πολιτική εξουσία τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια. Από τις συνεδριάσεις της Βουλής των Πεντακοσίων και της Εκκλησίας του Δήμου, περάσαμε στις συνεδριάσεις των εξεταστικών για τα σκάνδαλα, που δυστυχώς ανανεώνονται συνεχώς . Η Αφροδίτη της Μήλου, ΠΛΕΟΝ, κοσμεί, εκτός από το μουσείο του Λούβρου και κάποια εξώφυλλα ευρωπαϊκών περιοδικών με προέκταση της χειρός της ή για ν ακριβολογούμε του μεσαίου της δακτύλου.
Η Γαλλία που σηματοδότησε τη μεγαλύτερη ίσως ανατροπή της παγκόσμιας ιστορίας, η χώρα που απελευθέρωσε τον άνθρωπο απ τα δεσμά του Μεσαίωνα, «πρωταγωνιστεί» σήμερα με τα «υπέρηχα» εγκυμοσύνης της Κάρλα, την καμαριέρα του σοσιαλιστή διευθυντή του ΔΝΤ (οξύμωρο ε;) και παρολίγον υποψήφιο των σοσιαλιστών, και την κόρη του φασίστα Λεπέν, που δημοσκοπικά τουλάχιστον, φαίνεται «σοβαρότερη» απ τους εκπροσώπους των γκολικών και σοσιαλδημοκρατών (εκεί καταντήσαμε).
Η Ιταλία δεν «ξεμπέρδεψε» οριστικά με τη φασίζουσα κουλτούρα, τη βλακεία και την καταρράκωση ηθών και αξιών. Ο απαγχονισμός του Μουσολίνι πήγε «στράφι», αφού δε φαίνεται να έκανε σοφότερο τον ιταλικό λαό, που βρήκε στο πρόσωπο ενός φαιδρού γελωτοποιού, καρικατούρα πολιτικού Τον «ηγέτη» της μακροβιότατο πολιτικά, παρακαλώ. Η ιταλική κοινωνία διχάζεται σήμερα για το αν η μαροκινή είχε κλείσει τα 17 στο όργιο ή δεν τα χε κλείσει.
Η χώρα που κατατρόπωσε το ναζισμό και το φασισμό 65 χρόνια πριν, η Ρωσία, έχει τους περισσότερους οργανωμένους νεοναζί από κάθε άλλη χώρα, και οι οργανώσεις αυτές, με κύρια τη SS (σε μετάφραση σλαβική συμμαχία), κτυπούν νυχθημερόν κάθε ξένο που κινείται στις μεγαλουπόλεις. Κι όλα αυτά με την ατιμωρησία, αν όχι την έμμεση προτροπή της ρωσικής κοινωνίας και του υπερηγέτη της Πούτιν. Δεν υπάρχει τραγικότερη ιστορική «φάρσα» απ το να βλέπεις τα πρώην θύματα των θηριωδιών του Χίτλερ, να μετατρέπονται στους κυνικότερους θύτες (Ρωσία και Ισραήλ), οι οποίοι φαίνεται να μη διδάχτηκαν τίποτα απ την πρόσφατη ιστορία.
Η υπερδύναμη της Γερμανίας κουβαλώντας τα «βαρίδια» της ιστορίας, βρήκε άλλους τρόπους
διείσδυσης και κατοχής των ασθενέστερων χωρών. Αυτό που δεν πέτυχαν τα αισχρά δημιουργήματα
του Χίμλερ, του Γκέρινγκ, του Ες, του Γκέμπελς και των άλλων «αστέρων» του Αδόλφου, προσπαθούν να το πετύχουν με τις τράπεζες και τις πολυεθνικές με τρόπο αναίμακτο για τους ίδιους αλλά εξίσου οδυνηρό για τους άλλους.
Οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες του «ανατολικού» μπλόκ, βασιλικότερες του βασιλέως πλέον, λειτουργούν ως «Δούρειος Ίππος» της ευρωπαϊκής σύγκλισης, ενώ οι χώρες του Βορά, τα «πρότυπα»
κοινωνικού κράτους κατά τα άλλα, ενισχύουν τα ακροδεξιά κόμματα (βλ. Φινλανδία), και μετατρέπονται σε συντηρητικότατες και ξενοφοβικές κοινωνίες, άλλοτε με το χριστιανοδημοκρατικό κι άλλοτε με το σοσιαλδημοκρατικό «μανδύα» ενδεδυμένες.
Για τα Βαλκάνια, μην το συζητήσουμε καλύτερα. Τραγικά αδιέξοδα παντού, κρίση ταυτότητας, οικτρά απομονωνένοι λαοί, επιζητούν τη «γκλαμουριά» της Δύσης με τα σφυροδρέπανα όμως στην άκρη του μυαλού τους. Με βιοτικό επίπεδο που τους ωθεί σε κάθε είδους «έγκλημα», παραμένουν στη σκιά του Ισμαήλ Κανταρέ, του Κουστουρίτσα, ενώ ο φίλος του ο Μπρέγκοβιτς γράφει τραγούδια για τη γιουροβίζιον πια. Άντε κανένα ποδοσφαιριστή η πρώην Γιουγκοσλαβία, κανένα NIKE «μαϊμού» η Βουλγαρία και η Ρουμανία να διαφημίζει ακόμα ως τουριστικές ατραξιόν της τον πύργο του Δράκουλα και το μέγαρο του Τσαουσέσκου. Αυτή δείχνει να είναι η πρόοδος των Βαλκανίων με την Αλβανία να προορίζεται για τη φτηνή πλαζ της Ιταλίας και Αυστοελβετίας.
Στην Ιβηρική φαίνεται να ακμάζει μόνο το ποδόσφαιρο, αφού από «θέαμα» πάνε καλά, αλλά από «άρτον» όχι και τόσο. Θα μου πείτε κάτι είναι κι αυτό γιατί κάποιοι άλλοι- ονόματα δε λέμε- δεν έχουν ούτε άρτο ούτε θέαμα. ΔΝΤόπληκτοι ήδη μερικοί, άλλοι προσεχώς βλέπουν την Ελλάδα και παρηγοριούνται, αφού θεωρούν πως τα μεγέθη τους είναι καλύτερα απ τα δικά μας. Η πρωτεύουσα της Ευρώπης (Βρυξέλλες), ταλανίζεται από φοβερές εθνικιστικές έριδες Φλαμανδών και Βέλγων – και στις καλύτερες οικογένειες συμβαίνουν αυτά- ενώ οι Άγγλοι ασχολούνται με «ουσιαστικότερα» ζητήματα – τους πριγκιπικούς γάμους, που ναι κι η χαρά του δικού μας του Ζαμπούνη-, ενώ το Ιρλανδικό «οικονομικό θαύμα», θυμίζει λίγο από Ολυμπιάδα της Αθήνας του 2004.
Όμως η Ευρώπη έχει άλλα καλά. Είναι προσηλωμένη στις αρχές του ανθρωπισμού, της δικαιοσύνης
και της ηθικής. Οι κακές αποικιοκρατικές δυνάμεις αποτελούν δυσάρεστο παρελθόν και η επαναφορά
στο δρόμο της ηθικής είναι γεγονός. Αντιγράφω και δείξτε προσοχή παρακαλώ:
«Οι ανάγκες των φτωχών δεν διαμορφώνουν την αναπτυξιακή βοήθεια της ΕΕ. Η αναπτυξιακή βοήθεια της Ελλάδας, αλλά και γενικότερα της ΕΕ, φαίνεται να διαμορφώνεται από εσωτερικές πολιτικές ατζέντες και όχι από τις ανάγκες των κατοίκων των πιο φτωχών περιοχών του πλανήτη. Αυτό δείχνει η νέα έκθεση «Challenging self-interest: Getting EU aid fit for the fight against poverty» που δημοσιεύεται πανευρωπαϊκά σήμερα από την ευρωπαϊκή συνομοσπονδία αναπτυξιακών ΜΚΟ Concord, στην οποία συμμετέχει η ActionAid.
Τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Απριλίου του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και την Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) δείχνουν ότι η ΕΕ ξόδεψε το 0,43% του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος (54,82 δισ. ευρώ), δηλαδή 15 δισ. λιγότερο από το ποσό που υποσχέθηκε. Επιπλέον, από αυτά, το 10% περίπου δεν πήγε ποτέ στις αναπτυσσόμενες χώρες γιατί ξοδεύτηκε για ακύρωση χρεών και άλλα κόστη που υλοποιήθηκαν στις δωρήτριες χώρες. (σημερινή καταχώρηση στην ιστοσελίδα της action aid)
Σ αυτήν την είδηση που περνά στα ψιλά φαίνεται ξεκάθαρα η ηθική της Ευρώπης σήμερα. Δυστυχώς ο χώρος που διαμόρφωσε το περίφημο δυτικό ιδεολόγημα νοσεί. Και νοσεί βαθιά, καθολικά, ώστε ο στροσκανισμός, ο μπερλουσκονισμός, ο μερκελισμός και για να πάμε στα δικά μας «τα νόμιμα και ηθικά» των πρώην, και οι «παγκαλιάδες» των νυν, είναι οι εγχώριες εκδοχές της πολιτικής αήθειας που δυστυχώς επικράτησε στην Ευρώπη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου