Ποιος θα το πίστευε ότι τελικά οι εκπομπές CO2 θα ήταν χρήσιμες. Ναι, καλά διαβάσατε. Παρόλο που πρόσφατα θεσπίστηκε ως γνωστόν ο κανονισμός που αφορά την αγορά δικαιωμάτων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, ίσως τελικά οι εκπομπές αυτές να αποδειχθούν κερδοφόρες και αντί να πληρώνει κάποιος γι' αυτές να τον πληρώνουν. Ας δούμε όμως γιατί το γράφω αυτό.
Όπως είδαμε εδώ και εδώ, το πετρέλαιο πλέον εξαντλείται και η άντλησή του θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη όσο θα μειώνονται τα αποθέματα των κοιτασμάτων. Επομένως είναι επιτακτική η εφαρμογή βελτιστοποιημένων μεθόδων άντλησης.
Μια από τις μεθόδους αυτές προβλέπει την διοχέτευση CO2 στα κοιτάσματα πετρελαίου προκειμένου να αυξηθεί η πίεση στο εσωτερικό τους και να διευκολυνθεί η άντληση. Οι Σαουδάραβες ήδη εξετάζουν το ζήτημα αυτό στο μεγαλύτερο κοίτασμα του κόσμου, το Ghawar. Το CO2 θα το αγοράζουν από τις εκπομπές εργοστασίων όπως οι λιγνιτομονάδες.
Το Ghawar παράγει την αστρονομική ποσότητα των 5 εκ. βαρελιών ημερησίως, ποσότητα που ξεπερνά την ημερήσια παραγωγής όλης της Λιβύης, και αντιστοιχεί στο 6% της παγκόσμιας παραγωγής. Το κοίτασμα αυτό έχει, όπως το Cantarell του Μεξικού (έγραψα για αυτό εδώ) , ξεπεράσει το μέγιστο της παραγωγής του και βρίσκεται πλέον σε πτώση. Είναι επιτακτική η ανάγκη εξεύρεσης μεθόδων για την άντληση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ποσότητας από τα εναπομείνοντα αποθέματα. Εννοείται ότι άντληση του συνόλου των αποθεμάτων δεν νοείται.
Σύμφωνα με την κρατική πετρελαϊκή εταιρία, Aramco, το Ghawar περιέχει ακόμα 70 δις βαρέλια ανακτήσιμου πετρελαίου.
Άλλη μέθοδος βελτιστοποίησης της εξόρυξης είναι η διοχέτευση θαλασσινού νερού. Η μέθοδος αυτή έχει ήδη εφαρμοστεί σε αρκετά κοιτάσματα της Σ. Αραβίας.
Σε ένα κόσμο που το πετρέλαιο εξαντλείται και συγχρόνως η ζήτησή του αυξάνει (ήδη η Κίνα έχει φθάσει τα 10εκ. βαρέλια ημερησίως προσεγγίζοντας το μισό της κατανάλωσης των ΗΠΑ αλλά με υψηλούς ρυθμούς αύξησης - μόνο το 2010 αύξησε την κατανάλωση κατά 1εκ. βαρέλια) οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες αγωνίζονται να αποστραγγίσουν και την τελευταία σταγόνα διαθέσιμου πετρελαίου προκειμένου να ικανοποιήσουν τόσο τις εσωτερικές τους ανάγκες όσο και την διεθνή ζήτηση.
Πρόκειται για ένα αγώνα δρόμου καθώς ο πληθυσμός των χωρών αυτών αυξάνει δραματικά καταναλώνοντας όλο και μεγαλύτερο μέρος της συνολικής παραγωγής και μειώνοντας με αυτό τον τρόπο τα έσοδα από τις εξαγωγές. Ειδικά σε χώρες που είναι εξαρτημένες από τις εισαγωγές τροφίμων το πρόβλημα θα επιδεινώνεται διαρκώς όσο θα κυλάει ο χρόνος. Συγκεκριμένα για την Σ. Αραβία και την Αίγυπτο το είδαμε εδώ για την πρώτη και εδώ για την δεύτερη.
Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό.
Διαβάστε όλα τα ενδιαφέροντα άρθρα της Ανάλυσης και της Ανάλυσης ΙΙ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου