Κατάργηση της Δημοκρατίας, Οικονομική Ολιγαρχία

Τα λόγια του διοικητή της ΕΚΤ κατά την βράβευσή του στις 2 του Ιούνη με το βραβείο Καρλομάγνος για την ένωση της Ευρώπης στο Άαχεν ήταν τα εξής:

"Όμως αν μία χώρα δεν τηρεί τις δεσμεύσεις της, τότε όλοι θα συμφωνήσουμε ότι το επόμενο στάδιο οφείλει να είναι διαφορετικό. Θα ήταν υπερβολικό αν σε αυτό το στάδιο οραματιζόμασταν την απόδοση στις αρχές του ευρώ ενός πιο βαθύ και εξουσιαστικού λόγου στην διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής της χώρας στην περίπτωση που αυτή παρεκκλίνει επικίνδυνα από τους στόχους; Μιας άμεσης επιρροής, πέρα και πάνω από την τωρινή εξαναγκασμένη επιτήρηση;"

Αυτή την περίοδο βιώνουμε έναν σφοδρό οικονομικό πόλεμο που στο μόνο που διαφέρει από τους παραδοσιακούς είναι στο ότι οι αντίπαλες ομάδες δεν παρατάσσουν στρατεύματα αποφεύγοντας το αιματοκύλισμα στο πεδίο της μάχης. Κάτι είναι και αυτό.

Κατά τ' άλλα οι απώλειες είναι εξίσου σοβαρές αφού οδηγούν στην ανέχεια μεγάλα τμήματα του πληθυσμού των χωρών που δέχονται επίθεση ώστε να μπορέσουν οι οικονομικές ελίτ να τροφοδοτούν τα απύθμενα θυσαυροφυλάκιά τους.

Από την στιγμή που το δολάριο έπαψε να αντιστοιχίζεται με σταθερή ισοτιμία με τον χρυσό και την ανάκληση από τον Νίξον του Bretton Woods το 1971, η εξουσία μετατοπίστηκε σταδιακά από τις κυβερνήσεις στις τράπεζες. Αυτές δημιουργούν το χρήμα από το μηδέν γεμίζοντας την αγορά με χάρτινα νομίσματα μηδενικής αξίας ικανά να αγοράζουν όμως πραγματικές αξίες.

Δυστυχώς τελευταία ο ρυθμός αύξησης των χαρτιών αυτών πολλαπλασιάστηκε οδηγώντας σε μία τεράστια φούσκα. Πολύ λογιστικό δηλ. χρήμα, χρήμα σε αριθμούς σε λογαριασμούς τραπεζών το οποίο απλά δεν υπάρχει.

Με την κατάρρευση της Lehman Brothers και άλλων τραπεζών το δυνητικό αυτό χρήμα, στην ουσία υποσχέσεις σε χαρτιά, πέρασε στα κράτη τα οποία συσσώρευσαν δυσβάστακτα χρέη.

Στην Αμερική η Fed τυπώνει δολάρια και δανείζει το Treasury, το οποίο με την σειρά του εκδίδει υποσχέσεις πληρωμής. Αυτές όμως δεν τις δίνει στην Fed, αλλά τις κατευθύνει στη Wall Street η οποία με την σειρά της τις δίνει στην Fed σε αντάλλαγμα με δολάρια.

Υπάρχει όμως ένας πρόβλημα, το οποίο καλείται κατάργηση της Glass Steagal Act. Συνέβη επί Κλίντον το 1995. Σύμφωνα με αυτήν, οι τράπεζες έπρεπε τα λεφτά που έπαιρναν από την Fed να τα κατευθύνουν στους πολίτες. Με την κατάργηση της Glass Steagal, η υποχρέωση αυτή έπαψε να υφίσταται. Τι συμβαίνει σήμερα λοιπόν;

Πολλές τράπεζες κατευθύνουν τα λεφτά αυτά σε commodities και στον χρυσό δημιουργώντας ασφυξία στην αγορά. Οι επιχειρήσεις από την άλλη βλέποντας τις τράπεζες να κινούνται έτσι υιοθετούν τον ίδιο βηματισμό και επενδύουν και αυτές σε χρυσό, πετρέλαιο κ.ο.κ.

Τώρα, η Κίνα, η Ιαπωνία και άλλες χώρες έχουν γύρω στα 4,5 τρις αμερικάνικου χρέους σε ομόλογα με την Κίνα να κατέχει την μερίδα του λέοντος με πάνω από 1τρις. Τι γινότανε μέχρι τώρα; Οι χώρες ανανέωναν τα ομόλογα καθώς βασίζονταν στην ισχύ της αμερικάνικής οικονομίας. Όμως οι ΗΠΑ αντιμερωπίζουν πλέον σοβαρό πρόβλημα χρέους και κινδυνεύουν με default αν δεν ανεβάσουν την οροφή χρέους μέχρι τις 2 Αυγούστου. Σε αυτό το περιβάλλον γίνονται πλέον απαιτητά γύρω στα 300 δις από το αμερικάνικο δημόσιο. Τα λεφτά αυτά δεν τα έχει. Τι κάνει λοιπόν; Μα τι άλλο, τα τυπώνει στην Fed.

Το δολάριο πληθωρίζεται και κανείς δεν θέλει πλέον να αγοράσει κάτι που σήμερα αντιστοιχεί σε 75 σεντς. Γι' αυτό οι επενδυτές είναι διατεθειμένοι να ανταλλάξουν όλο και περισσότερα δολάρια με χρυσό, πετρέλαιο και άλλα comodities. Αναπόφευκτα αυτό θα οδηγήσει κάποια στιγμή στην κατάρρευση του δολαρίου. Πότε θα συμβεί αυτός Όταν θα γίνει πλέον συνείδηση ότι το δολάριο δεν αξίζει απολύτως τίποτε. Δεν είναι ούτε χρυσός, ούτε ασήμι, ούτε χαλκός.

Όταν θα συμβεί αυτό, που δεν νομίζω ότι θα αργήσει και πολύ, όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα αναδιαρθρωθεί και ένα μεγάλο μέρος των χρεών, λογιστικών και ανύρπακτων παρακαλώ αφού το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού απλά πληκτρολογήθηκε σε κάποιους υπολογιστές και δεν δόθηκε σε φυσική μορφή, θα διαγραφεί.

Ένα νέο νόμισμα θα αναδυθεί που θα αντιστοιχηθεί σε πραγματική αξία, ένα νέο Bretton Woods που θα ρυθμίσει την απορυθμισμένη πλέον αγορά. Η κατάρρευση του δολαρίου είναι αναπόφευκτη, έχει συμβεί με όλα τα χάρτινα νομίσματα. Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια χρειάζονταν για την αγορά ενός κιλού ψωμιού στην διάρκεια της κατοχής.

(Πολλοί βέβαια διαφωνούν! Δεκτόν! Όμως ας παρουσιάσουν στοιχεία τα οποία να υποστηρίζουν την οπτική τους. Στο κάτω μέρος της ανάρτησης υπάρχουν σχόλια και μάλιστα ανοικτά. Όποιος θέλει ας εξηγήσει γιατί το δολάριο δεν θα καταρρεύσει.)

Μέχρι τότε όμως η προσπάθεια αφαίρεσης εξουσιών από τις κυβερνήσεις θα συνεχιστεί. Έτσι και αλλιώς οι αποφάσεις για την ελληνική και πολλές άλλες οικονομίες δεν λαμβάνονται πλέον εντός συνόρων. Υπό την απειλή ενός επώδυνου default (στην Ελλάδα απειλήθηκε η διακοπή παροχής ρευστότητας στις τράπεζες από την ΕΚΤ) υπαγορεύονται νέες τακτικές ώστε να συνεχίσει η απερίσπαστη αποπληρωμή των χρεών στις τράπεζες, οι οποίες εξακολουθούν να αγοράζουν ομόλογα.

Μόνο που τώρα τα αγοράζουν με πολύ υψηλότερα επιτόκια και με πολύ μικρότερη διάρκεια ώστε να διασφαλίσουν και περισσότερα και πιο σίγουρα κέρδη.

Τα λόγια του Τρισέ στο Άαχεν ήταν ουσιαστικά μία έκκληση για αντικατάσταση της Δημοκρατίας από την οικονομική ολιγαρχία. Μια ολιγαρχία που δεν έχει εκλεγεί από κανέναν. Ψήφισε κανένας λαός τον Τρισέ για πρόεδρο της ΕΚΤ; Κανείς. Και όμως αυτός με εκβιασμούς προωθεί μέτρα λιτότητας και περικοπές. Και μη μου πείτε ότι μπορεί η ελληνική κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνηση μεμονωμένα να τον αγνοήσει. Σε μία χώρα όπως η Ελλάδα η διακοπή χρηματοδότησης θα σημάνει την απόλυτη καταστροφή αφού δεν θα έχουμε λεφτά για τα 450,000 βαρέλια πετρέλαιο που εισάγουμε. 

Αυτό όμως που δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να μην αντέδρασαν τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης σε αυτές τις ultra - δεξιές δηλώσεις που στοχεύουν στην κατάργηση ουσιαστικά των κοινοβουλίων.

Και για να δείτε ότι η όλη βοήθεια που δίνεται δεν είναι τίποτε άλλο από εγγύηση των τραπεζών λάβετε υπόψη σας και το ότι το ΔΝΤ τις δανείζει εξαιτίας προβλημάτων προϋπολογισμού, δηλ. παράτυπα.

Συνεπώς, θα έπρεπε κανονικά να αφεθούν να πάνε σε default. Όμως κάτι τέτοιο θα σήμαινε απώλειες για τις τράπεζες. Μέχρι λοιπόν να μειώσουν την έκθεσή τους στα μακροπρόθεσμα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου η Ελλάδα δεν θα αφεθεί να χρεοκοπήσει. Μετά βλέπουμε, αν και πιστεύω ότι πιο γρήγορα θα χρεοκοπήσει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και η Ελλάδα όπως κατα άλλα PIIGS θα ενταχθούν στο πλαίσιο μιας συνολικότερης λύσης.

Και κάτι τελευταίο. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει την δύναμη που θα έπρεπε να έχει. Μια δύναμη που έχει περάσει στις τράπεζες οι οποίες ύστερα εκβιάζουν τους πάντες. Δείτε τα τρίμηνα ομόλογα που εκδίδονται. Ποιοι τα αγοράζουν; Στην πλειοψηφία τους οι ελληνικές τράπεζες. Τα αγοράζουν με επιτόκια πάνω από 4% και τα χρησιμοποιούν για να δανειστούν από την ΕΚΤ με επιτόκια κάτω του 1,5%. Οι τράπεζες κερδοσκοπούν σε βάρος του Δημοσίου και ελέγχουν το κράτος. Αν δεν αγοράσουν το κράτος δεν θα μπορεί να πληρώσει για τις ανάγκες του. Με την σειρά τους οι τράπεζες ελέγχονται από την ΕΚΤ. Αν η ΕΚΤ δεν πάρει τα ελληνικά ομόλογα ως εγγυήσεις οι τράπεζες δεν θα χρηματοδοτηθούν και θα καταρρεύσουν. Άρα ποιος ελέγχει το ελληνικό κράτος. Μα η οικονομική ολιγαρχία φυσικά. Και ο Τρισέ θέλει να καταστήσει τον έλεγχο αυτό πιο ασφυκτικό.

Νομίζω ότι οι αγανακτισμένοι δεν βρίσκονται στην σωστή πλατεία. Το κοινοβούλιο δεν είναι το πρόβλημά τους. Το πρόβλημά τους είναι η ΕΚΤ. Εκεί θα έπρεπε να μαζευτούν. Και όχι μόνο οι Έλληνες αγανακτισμένοι αλλά όλοι οι Ευρωπαίοι. Εκεί είναι το κέντρο λήψης των αποφάσεων.

Κατά τ' άλλα το να διαλυθεί η Βουλή είναι κάτι που το επιθυμούν τα οικονομικά συμφέροντα. Ξέρετε πόσο πιο εύκολο θα είναι για αυτά να επιβάλλουν θέσεις και καταστάσεις αν φύγει το εμπόδιο της Βουλής από την μέση; Απείρως πιο εύκολο θα έλεγα. Τώρα ψιλοδυσκολεύονται.

Διαβάστε όλα τα ενδιαφέροντα άρθρα της Ανάλυσης, της Ανάλυσης ΙΙ και της Ανάλυσης ΙΙΙ.

Σχόλια