Για τι κρίση μιλάμε;

 

Αυτά τα 2 περίπου χρόνια μιλάμε για κρίση. Τι είναι κρίση άραγε; Αναρωτηθήκαμε ποτέ;

Αν, σύμφωνα με την ετοιμολογία, κρίση είναι η απότομη όξυνση ενός προβλήματος, αυτό σημαίνει πως το πρόβλημα προϋπήρχε και απλά εντάθηκε.
Ποιο ήταν λοιπόν αυτό το πρόβλημα που προϋπήρχε και οξύνθηκε;

Αν έχουμε οικονομική κρίση, σημαίνει πως προϋπήρχε το οικονομικό πρόβλημα, αντίστοιχα το πολιτισμικό, το κοινωνικό, το πολιτικό. Δεν το καταλάβαμε όμως ποτέ και ίσως κάποιοι να μην το καταλαβαίνουν ακόμα, πως ζούσαμε έναν μύθο. Ζούσαμε οι ίδιοι τον μύθο μας στην χώρα μας.

Επιτέλους, ας πάψουμε, αγαπητοί αναγνώστες, να «περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι» τους βαρβάρους.

Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι πάντα ο ίδιος μας ο εαυτός  Ας επιστρέψουμε λοιπόν στον εαυτό μας, ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί και ας σκεφτούμε, τι κάναμε σωστό και τι λάθος, τι μπορούμε να προσφέρουμε, τι να κρατήσουμε και τι να πετάξουμε, ώστε να αλλάξουμε προς το καλύτερο εμείς, και κατ’ επέκταση την κοινωνία που επιλέξαμε να ζήσουμε.

Ενδεικτικά θα αναφέρω κάποια από τα προβλήματα της ελληνικής κουλτούρας, όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο κ. Δημήτρης Μπουραντάς (καθηγητής Διοίκησης Ανθρωπίνων Πόρων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών).

α. Στην Ελλάδα κυριαρχεί το «εγώ» και όχι το «εμείς». Μετά από έρευνα διαπιστώθηκε πως από 61 χώρες, στη συνεργασία είμαστε στην 61^η θέση. Αντίθετα στις κλίκες, στις κλειστές ομάδες, είμαστε 25^οι. Γι’ αυτό έχουμε μικρές επιχειρήσεις, δεν συνεργάζονται, οι συνεταιρισμοί δεν πάνε καλά. Τα κόμματα δεν συνεργάζονται.

β. Το δεύτερο, που είμαστε επίσης 54^οι, είναι πως τα συστήματα, η κουλτούρα μας, δεν ευνοούν τις υψηλές επιδόσεις, την αριστεία, την καινοτομία, την δημιουργικότητα.

γ. Είμαστε πολύ προσανατολισμένοι στο βραχυπρόθεσμο και όχι στο μακρυπρόθεσμο.

δ. Λειτουργούμε πολύ διαισθητικά και ως μεσογειακός λαός δεν δουλεύουμε ορθολογικά. Ενώ έχουμε εξαιρετικό μυαλό δεν ορίζουμε σωστά τα προβλήματα.

E.G.