H ιστορία των Αγανακτισμένων πρέπει κάποια στιγμή να μελετηθεί. Ηταν απλώς μια έκφραση αμηχανίας της ελληνικής κοινωνίας που δεν κατόρθωσε να πολιτικοποιηθεί, με την έννοια να καταλήξει σε συγκεκριμένες προτάσεις;
Αμέσως μετά τις ταραχές του Δεκεμβρίου του 2008,
έγινε μια έντονη συζήτηση για το φαινόμενο της «εξέγερσης». Γράφτηκαν άρθρα,
έγιναν συνέδρια, κυκλοφόρησαν βιβλία (π.χ. Αρης Χατζηστεφάνου «Δεκέμβρης ’08.
Ιστορία ερχόμαστε κοίτα τον ουρανό», εκδ. Α. Α. Λιβάνη, και Αλέξανδρος
Κυριακόπουλος, Ευθύμιος Γουργούρης «Ανησυχία. Μια καταγραφή του αυθόρμητου τον
Δεκέμβριο του 2008», εκδ. Καστανιώτη), υπήρξαν αφιερώματα (ακόμη και σε
λογοτεχνικά περιοδικά, π.χ. «Νέα Εστία» τ. 1819) με το ερώτημα «τι ήταν και
γιατί υπήρξε ο Δεκέμβριος του ’08;». Αντιθέτως, μετά το σύντομο καλοκαίρι της
Αγανάκτησης, υπήρξε σιωπή. Χιλιάδες άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν στις πλατείες
τον Μάιο του 2011, πήγαν διακοπές στα τέλη Ιουλίου και έκτοτε δεν τους είδε
κανείς. Το κίνημα των Αγανακτισμένων έσβησε όσο περίεργα ξεκίνησε. Ενα μονάχα
βιβλίο κυκλοφόρησε (Δήμος Βοσινάκης,
«Η μάχη του Συντάγματος», ιδιωτική έκδοση) κι αυτό λειψό· είναι περισσότερο
συρραφή ανακοινώσεων, συνεντεύξεων κ.λπ. παρά πληροφοριακό για όσα
διαδραματίστηκαν εκείνο το καλοκαίρι.....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου