Η αύξηση των πλεονασμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας (από έλλειμμα -1% σε πλεονάσματα 5%), η οποία προκλήθηκε κυρίως από το πάγωμα των μισθών των εργαζομένων (από +0,9% στο -0,8%, όταν σε όλες τις άλλες χώρες οι πραγματικοί μισθοί αυξάνονταν), έχει μία διπλή ανάγνωση:
(α) η μειωμένη εσωτερική ζήτηση, λόγω του περιορισμού της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων, είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση των εισαγωγών και
(β) οι χαμηλοί μισθοί αύξησαν την ανταγωνιστικότητα της χώρας, με αποτέλεσμα να διευκολυνθούν οι εξαγωγές της, παρά το ότι δεν ακολούθησαν μεγάλες επενδύσεις - κυρίως όμως λόγω της αύξησης των εισαγωγών των χωρών της ΕΕ, στις οποίες οι μισθολογικές αυξήσεις οδήγησαν σε μεγαλύτερη κατανάλωση τους πληθυσμούς τους.
Σε τελική ανάλυση λοιπόν, το βασικό αποτέλεσμα των γερμανικών μεταρρυθμίσεων ήταν η ραγδαία αύξηση των πλεονασμάτων του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών (από 4-8% του ΑΕΠ μετά το 2005) - η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της οφειλόταν στην αυξημένη ζήτηση από το εξωτερικό.
Εν τούτοις, οι γερμανικές επιχειρήσεις δεν μετέφεραν το χαμηλότερο κόστος τους (λόγω του περιορισμού των αμοιβών των εργαζομένων τους) εξ ολοκλήρου στις τιμές των προϊόντων τους - με αποτέλεσμα να αυξηθούν τα εισοδήματα (κέρδη) των επιχειρηματιών, καθώς επίσης των ιδιοκτητών κεφαλαίου.
Κατ' επακόλουθο, τα υψηλά εισοδηματικά στρώματα αύξησαν τις αποταμιεύσεις τους - ενώ τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα αναγκάσθηκαν να αποταμιεύουν επίσης περισσότερο, λόγω των αλλαγών στα συνταξιοδοτικά προγράμματα, καθώς επίσης σε αυτά της υγειονομικής περίθαλψης (μειώσεις, οι οποίες υποχρέωναν τους πολίτες να φροντίζουν μόνοι τους για το μέλλον, ιδίως μετά τη συνταξιοδότηση τους). Η αύξηση αυτή των αποταμιεύσεων και από τις δύο εισοδηματικές τάξεις, αφενός μείωσε περαιτέρω την εσωτερική κατανάλωση (άρα τις εισαγωγές), αφετέρου αύξησε τα διαθέσιμα κεφάλαια των Γερμανών - τα οποία οδηγήθηκαν από το χρηματοπιστωτικό κλάδο στο εξωτερικό, επειδή δεν διενεργούνταν αρκετές επενδύσεις στο εσωτερικό, παρά τις μεγάλες φοροελαφρύνσεις για τις επιχειρήσεις.
Οι οφειλέτες λοιπόν του εξωτερικού εισέπρατταν (δανείζονταν) ουσιαστικά τις αποταμιεύσεις των Γερμανών - με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ζήτηση στις χώρες τους, η οποία μεγέθυνε με τη σειρά της τις γερμανικές εξαγωγές οι οποίες πληρώνονταν με δάνεια εκ μέρους της Γερμανίας.
Απλούστερα το δήθεν γερμανικό θαύμα δεν στηρίζεται σε μία έξυπνη αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά σε μία ανόητη και άδικη μισθολογική καθίζηση, καθώς επίσης στην παροχή αδικαιολόγητα αυξημένων πιστώσεων προς τους πελάτες-εταίρους της. Ειδικότερα, όπως το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν η υπερκατανάλωση μέσω δανεισμού, το πρόβλημα τις Γερμανίας ήταν (είναι) οι υπερεξαγωγές, μέσω πιστώσεων χαμηλής εξασφάλισης
Περαιτέρω τα διάφορα προγράμματα διάσωσης που ψήφισε η καγκελάριος αφορούσαν πολύ λιγότερο τα κράτη και τις ξένες τράπεζες (όπως για παράδειγμα τις ισπανικές). Ουσιαστικά αποσκοπούσαν στο να υποχρεώσουν τους λαούς της Ευρώπης να εγγυηθούν για τις τεράστιες απαιτήσεις των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών - επίσης των πολυεθνικών επιχειρήσεων των δύο χωρών.
Ακόμη και τα πακέτα δήθεν στήριξης της Ελλάδας, σχεδόν στο σύνολο τους, δεν χρησιμοποιήθηκαν στην οικονομία της, αλλά επιστράφησαν ξανά στην Ευρώπη, για την εξυπηρέτηση τόκων και χρεολυσίων.
Εάν δε πράγματι «κλιμακωθεί» η αποχώρηση των διεθνών κεφαλαίων από την ΕΕ, η Γερμανία θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα τεράστιο πρόβλημα χρηματοδότησης των εξαγωγών της Ηδη το ΔΝΤ έχει δείξει ότι θέλει να αποχωρήσει από την διάσωση των χρεωμένων κρατών , αρχής δενομένης της Ελλάδος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου