Εξαθλίωση: Ο αντίποδας της ευδαιμονίας;

Πριν από κάποια χρόνια η μόνη ζητιάνα που συναντούσα στην πόλη μου τη Θεσσαλονίκη ήταν έξω από το σχολείο μου. Εγκαταστημένη εκεί, μια γιαγιά με μαύρα ρούχα, ήταν σχεδόν ορόσημο. Την ξέραμε και την αναφέραμε όλοι, γνωρίζαμε το ιστορικό της, της δίναμε κάτι πάντα και κατά περιόδους μας ήταν και συμπαθητική. Οπωσδήποτε το μεμονωμένο αυτό φαινόμενο δεν τάραζε την καθημερινότητά μας. Όπως ήδη είπα, μια ζητιάνα γνωρίζαμε και αυτή ήταν σχεδόν από άποψη. Καμία σχέση με την εικόνα της πόλης σήμερα. Πως έγινε και μέσα από τα χρόνια της ευδαιμονίας όπου αν μας κόστιζε οκτώ ευρώ το καθημερινό σχεδόν ντελίβερι, δίναμε δέκα τα δυο στο ντελίβερι μπόυ, όπου δίναμε στο κομμωτήριο 50 και 70 ευρώ το μήνα και δεν θα μιλήσω για τις υπόλοιπες σπατάλες που όλοι γνωρίζουμε, οδηγηθήκαμε σε δυο χρόνια στο σχεδόν καθόλου ντελίβερι, στο καθόλου κομμωτήριο (μια χαρά είναι η βαφή στο σπίτι με 2,5 ευρώ) και στην απότομη διακοπή σε τόσες άλλες παροχές υπηρεσίας; Έγινε, και καλώς θα πουν κάποιοι και ίσως συμφωνήσω. Ο εξορθολογισμός και η λογική στις δαπάνες είναι κάτι σωστό. Έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσουμε τα διακοποδάνεια. Φαίνεται όμως ότι όταν μια τέτοια μεταστροφή γίνεται σε μόνο δυο χρόνια, όταν ξαφνικά χωρίς προγραμματισμό και χωρίς στοιχειώδη εξομάλυνση βρισκόμαστε στον αντίποδα της ευδαιμονίας, το γεγονός αυτό δεν είναι καλό για την οικονομία ενός τόπου και όχι μόνο αντανακλά τη δυστυχία και τη ελαχιστοποίηση του βιοτικού επιπέδου αλλά την πυροδοτεί και την ανατροφοδοτεί οδηγώντας στην εξαθλίωση μάζες κόσμου που δεν είχαν το χρονικό περιθώριο να αντιληφθούν τις αλλαγές και να αλλάξουν προσανατολισμό ζωής. Ίσως γι’ αυτό λοιπόν περπατώντας σκοντάφτουμε πάνω σε ζητιάνους και τα παιδιά που είναι σήμερα παιδιά θα έχουν μια άλλη εικόνα αυτής της πόλης από τη δική μου όταν μεγαλώσουν.