Έχουμε κουραστεί τους τελευταίους μήνες να παρακολουθούμε «πολιτικές κινήσεις» δημιουργίας σχολών…σκέψης, στοχασμού, προβληματισμού από πρώην Υπουργούς, πρώην συμβούλους, τεχνοκράτες, «κηπουρούς», πρώην «Φιλιππινέζες» κλτ κτλ που έχουν την μαγική λύση για την σωτηρία της Χώρας αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια και ΜΗ εξηγώντας γιατί δεν τα κάνανε κατά την πολυετή θητεία τους σε θέσεις ευθύνης.
Κάποιοι άλλοι, νέοι, γεμάτοι όνειρα και φιλοδοξίες, πιστεύουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο μέσα σε μια νύχτα. Θα συγκρουστούν με το «θηρίο», ως ο…Άγιος Γεώργιος, και όλα τα κακώς κείμενα θα εξαφανιστούν.
Υπάρχει και μια τρίτη «εναλλακτική» που περιγράφει εξαιρετικά η φράση: «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού».
Και είναι ακριβώς αντίθεση με την λογική αυτών, που με καθαρό βλέμα και ζεστή καρδιά, ονειρεύονται τον εαυτό τους… αρματωμένο πάνω στο…μουλάρι να επιτίθεται κατά μέτωπο στον ακλόνητο τοίχο.
Σύμφωνα με την αρχή του «εφικτού», ο πολιτικός με νου, τσαγανό και…«αδένες» έρχεται σε συνεννόηση πολύ μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας, ενδεχομένως και εκτός Ελλάδας, με ορισμένους κυρίους.
Και τι τους λέει;
Τους λέει ότι πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς να τρώνε κάθε μέρα αστακό αλλά…μέρα παρά μέρα.
Τους λέει ότι το καράβι Ελλάδα «μπατάρει» αυτή την στιγμή. Τα φορτία δεν είναι σωστά κατανεμημένα. Και αν δεν γίνουν ΑΜΕΣΑ αλλαγές στις αποθήκες του πλοίου τότε θα βουλιάξει ΟΛΟΚΛΗΡΟ.
Θα πάρει στον πάτο ΚΑΙ αυτούς, που τρώνε αστακό κάθε μέρα, στην Α΄θέση ΚΑΙ αυτούς της…Γ΄θέσης.
Αυτό το τόσο…απλό και λογικό έχει μια απαραίτητη προϋπόθεση:
Ο πολιτικός αρχηγός που θα συναντήσει όλους αυτούς να τους κοιτάξει στα μάτια και ΟΧΙ…στα παπούτσια.
Ας το κάνει και να γνωρίζει ότι κανείς δεν θα μπορεί να του όχι…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου