Γιορτινή ιστορία...




Μέρα γυμνή, μέρα που φωτίζει τους προβληματισμούς, τα προβλήματα ορμούν από την πόρτα να πουν τα κάλαντα, οι καλικατζαρέοι της ζωής μας δεν έφυγαν, εγκαταστάθηκαν στην εξέδρα από όπου εμβαπτίζεται ο σταυρός στα νερά, εγκαταστάθηκαν και κοιτούν απαθείς, φωνάζοντας πότε πότε συνθήματα, ένα ρίγος διαπερνάει την πλάτη, αρχίζει το νέο έτος, κοιτώ το μωρό και προσπαθώ να διακρίνω αν είναι καλόβουλο, τα ματάκια του σπυνθηρίζουν στο φως του φωτός, μοιάζει να ήρθε γνωρίζοντας, δεν θα ξεφύγεις μου λέει, αγανακτώ και θέλω να βουτήξω στο νερό, αν υπάρχει κάτι να πλυθώ, να φύγει από πάνω μου η μυρωδιά των γεγονότων, ξέρω πως θα μείνω εδώ, εδώ που έχω έρθει, εδώ που με έχουν φέρει οι αποφάσεις μου, αδυνατώ να κοιτάξω μπροστά, κοιτώ μέσα μου και κουκουλώνομαι, αλίμονο, το φώς θα φωτίσει μαζί με τη χαρά και το δρόμο που θα βαδίσω χτυπώντας τα πόδια μου στα καλντερίμια, ακούγοντας τον ήχο των βημάτων μου, μεταλικός να σέρνεται πίσω από την σκιά που σχηματίζει ότι με ακολουθεί. "Χρόνια πολλά" φωνάζει ξέφρενο το πλήθος κι αναρωτιέμαι που πήγε η ευχή, τρομαγμένη αγκυλώθηκε σε ένα προσωρινό επιθανάτιο χριστουγεννιάτικο δένδρο που στη γωνία περιμένει να ξεστολιστεί και να καεί...Αναγκαστικά κοντοστέκομαι, πέρνω ανάσα, το γκρέμισμα χρειάζεται περισσότερο κόπο από το χτίσιμο, είναι ένας λόγος που σχεδόν ποτέ δεν γκρεμίζουμε, αλλά συνεχίζουμε να συσσωρεύουμε τούβλο πάνω στο τούβλο, πρόβλημα πάνω στο πρόβλημα, λύπη πάνω στη λύπη. Η όραση εξ αποστάσεως όσο θολή και να είναι, τελικά μας δείχνει το αποτέλεσμα. Το οικοδόμημα της ζωής μας όσο ελαττωματικό κι αν είναι δεν γίνεται να γκρεμιστεί, θα συνεχίσουμε να χτίζουμε πάνω σε λάσπη και ξερά χόρτα, τις ελπίδες και τα όνειρα που για μια στιγμή, τη στιγμή του καινούριου μας έτους ξυπνούν. Θα ήθελα να ξεχάσω, ό,τι την ίδια στιγμή πασχίζω να θυμηθώ. Κάποια χέρια, χέρια γεμάτα αγάπη, με πέρνουν κοντά τους. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα χέρια, αυτή η αγάπη, δεν θα υπήρχε παρόν, για μέλλον ούτε λόγος. Ξυπνώ το πρωί. Κοιτάζω την κίνηση στο δρόμο. Πέρνω βαθειά ανάσα και ξεκινώ. Για μια ακόμα φορά ξεκινώ. Κι η θλίψη μαζί με τη χαρά, κάνουν ακροβατικά στους δρόμους, απέναντι ακριβώς απ' τη ζωή μου...

Σχόλια