Το 2009, το ΠΑΣΟΚ συσπείρωσε τον κόσμο της Δημοκρατικής Παράταξης γύρω από το πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου με βασικό σύνθημα ότι υπάρχουν χρήματα εφόσον γίνουν μια σειρά από ενέργειες (πάταξη φοροδιαφυγής, εισφοροδιαφυγής, αντιμετώπιση των καρτέλ,της γραφειοκρατίας κτλ κτλ). Οι εσωκομματικές διαδικασίες του 2007 ανήκαν στο παρελθόν και όλοι θέλανε να πάνε παρακάτω. Για το καλό της παράταξης και του λαού. Για να φύγει η ανεκδιήγητη κυβέρνηση Καραμανλή που διπλασίασε το δημόσιο χρέος, εκτίναξε το έλλειμμα και απασχόλησε για χρόνια τα ΜΜΕ-διαδίκτυο με τα σκάνδαλα της.
Μετά την ανάληψη των καθηκόντων της πρωθυπουργίας από τον ΓΑΠ, ακολούθησε μια περίοδος σιωπής. Μοιράστηκαν κάποια χρήματα σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (από αυτά που δεν υπήρχαν και λόγω κεκτημένης ταχύτητας από τις προεκλογικές υποσχέσεις).
Εκείνη την περίοδο υπήρχαν φωνές που έλεγαν ότι πρέπει να παρθούν μέτρα. Α-ΜΕ-ΣΑ. Αυτό διέρρεε με διακριτικό τρόπο η πλευρά Βενιζέλου. Όμως, μετά από μια σαρωτική εκλογική νίκη (και πρόσφατα εσωκομματική) που πιστώθηκε στον όνομα Γιώργος Παπανδρέου, οι πέριξ του ΓΑΠ δεν δέχονταν υποδείξεις ή συμβουλές. Άμεσες ή έμμεσες.
Κάπως έτσι σύρθηκε όλο αυτό μέχρι που ένα ωραίο ανοιξιάτικο μεσημέρι ο ελληνικός λαός δέχθηκε ένα ισχυρό ΣΟΚ. Η Χώρα μπαίνει σε καθεστώς επιτήρησης από το ΔΝΤ. Παγώσαμε όλοι.
Τα οικονομικά δεδομένα ήταν ακόμη χειρότερα και από τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις. Οι Τράπεζες δεν δάνειζαν πλέον το υπερχρεωμένο ελληνικό Κράτος. Δυστυχώς, η λύση ήταν μια μια μοναδική. Λύση ανάγκης. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Οι παραινέσεις Βενιζέλου για επικύρωση του προγράμματος από διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν εισακούστηκαν. Το ΠΑΣΟΚ πήρε πάνω του το Μνημόνιο ενώ η ΝΔ έβγαζε διαγγέλματα από το Ζάππεια: υπάρχει άλλο δρόμος, υπάρχουν άλλες λύσεις (ισοδύναμα μπλα μπλα μπλα).
Οι δόσεις των δανείων δίδονταν σταγόνα σταγόνα και συνοδεύονται κάθε φορά από μέτρα. Η κατρακύλα στις δημοσκοπήσεις ξεκίνησε. Το ένα μέτρο διαδέχονταν τον άλλο. Η κοινωνία μετά το ΣΟΚ του Καστελόριζου ζούσε το μαρτύριο της σταγόνας της επόμενης δόσης, των νέων μέτρων κοκ.
Η αιφνιδιαστική πρόταση ΓΑΠ να γίνει δημοψήφισμα από τον ελληνικό λαό για το αν θέλει να μείνει στην Ευρωζώνη ή όχι προκάλεσε την δυναμική αντίδραση από τις ισχυρές Χώρες τις ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την ίδια στιγμή που άλλες χώρες εφάρμοζαν αντίστοιχα προγράμματα με εθνική ομοψυχία η…Ελλάδα εμφανίζονταν να συζητά για το αν θα παραμείνει στην ευρωζώνη αφού προηγουμένως αποδέχθηκε την διάσωσή της και υπέγραψε το Μνημόνιο!
Από εκεί και ύστερα η πορεία είναι γνωστή. Ο ΓΑΠ, μετά το…τσαλάκωμα από τους ισχυρούς της Ευρώπης, παραιτήθηκε και ακολούθησαν οι κυβερνήσεις συνεργασίας.
Το μνημόνιο…μνημόνιο! Ακολούθησαν τροποποιήσειςς επί του αρχικού σχεδίου αλλά…το πρόγραμμα συνεχίζονταν να εφαρμόζεται!
Η ΝΔ αναγκάστηκε να μπει στον… “χορό”, ξέχασε τα Ζάππεια και σοβαρεύτηκε.
Σήμερα, σχεδόν 4 χρόνια από το Καστελόριζο, το ΠΑΣΟΚ δέχεται κριτική εκ των έσω…ότι έκανε “δεξιά” στροφή. Και ότι έγινε…”ουρά” της ΝΔ. Κρατάνε αποστάσεις από τις προσπάθειες ανασυγκρότησης της παράταξης, μαζεύονται σε διάφορες ομαδούλες σε ταβέρνες-καφέ και… συγγράφουν κείμενα. Πέραν τούτου ουδέν!
Οι ισχυρισμοί είναι αστείοι και πέρα ως πέρα αβάσιμοι. Έχουν να κάνουν με τις προσωπικές αγωνίες στελεχών που διαπιστώνουν ότι το Μνημόνιο έκατσε πολύ βαρύ και ότι τελικά δεν μπορούσαν μόνοι τους, εύκολα και γρήγορα, να ξεμπερδέψουν…
Σήμερα, τα ίδια λίγο-πολύ πρόσωπα ασκούν κριτική για την προσπάθεια ανασυγκρότησης του χώρου της ΚεντροΑριστεράς. Κάποιοι από αυτούς είναι εκτός ΠΑΣΟΚ, κάποιοι είναι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω. Και όλοι μαζί γλυκοκοιτάνε προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς, με “εκείνο και με τ΄άλλο”, η σχέση της κοινωνικής βάσης κλονίστηκε με το ΠΑΣΟΚ. Ο κόσμος δεν θέλει να ακούει αλλά ούτε να βλέπει τα πολυχρονεμένα, σε θέσεις εξουσίας, στελέχη του.
Υπό την πίεση αυτή, των οικονομικών αδιεξόδων που άφησε ως κληρονομιά η…υπερκινητική, ανά την υφήλιο (προηγούμενη) ηγεσία, τις μαζικές προσλήψεις καλοπληρωμένων υπαλλήλων στο βιοκλιματικό κτίριο της Ιπποκράτους, γίνεται μια προσπάθεια. Χωρίς ηγεμονισμούς και με ειλικρινή πρόθεση να βγουν νέα πρόσωπα στην επιφάνεια.
Γίνεται μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης, η μόνη ενωτική προσπάθεια του χώρου τα τελευταία χρόνια.
Στον αντίποδα υπάρχει η επιλογή του τυχοδιωκτισμού του ΣΥΡΙΖΑ και το μαύρο φίδι της Νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής που αναμένει την θορυβώδη πτώση του…
Tην τελική επιλογή και ευθύνη έχει ο λαός…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου