(αναμνήσεις μέσα στην κρίση)
-Ανδρέα! Η Ελένη είμαι, από το λογιστήριο της εισαγωγικής. Εσύ δεν ήσουν στις πωλήσεις;
-Πω-πω, ναι, χρόνια και ζαμάνια!
-Θα’ναι και μια δεκαετία…Τι κάνεις βρε συ; Ακόμα εκεί;
-Mπα. Πριν δύο χρόνια έφυγα για να εξασκήσω ελεύθερο επάγγελμα.
(Κοινώς με έφυγαν ως πρωτογενές πλεόνασμα. Πως αλλιώς να στην πω την ανεργία; Ευτυχώς που δε μου φαίνεται. Είμαι το αόρατο στοιχείο που διαφεύγει από τις στατιστικές.)
-Και πως πάει;
-Ε, ξέρεις, καλούτσικα, οι εποχές δύσκολες...
(Μην με βάζεις να αρχίζω τώρα! Πληρώνω ΤΕΒΕ κάθε δίμηνο, ούτε μια απόδειξη δεν έχω κόψει εδώ και δέκα μήνες, μου τελείωσαν τα έτοιμα, δεν είχα να πληρώσω ούτε τα κοινόχρηστα και γύρισα σπίτι με τη μάνα μου στα 40 μου, να ζούμε με τη σύνταξή της και να χρωστάμε σήμερα και δύο ενοίκια, αλλά δεν μας βγάζει ο ιδιοκτήτης γιατί ξέρει ότι δεν θα το ξανανοικιάσει.)
Εσυ, συνεχίζεις εκεί;
-Ναι, αλλά δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Ξέρεις, οι εισαγωγές τη σήμερον ημέρα περνάνε μεγάλες δυσκολίες. Πού εκείνες οι εποχές οι καλές! Κάνω υπομονή και δεν παραπονιέμαι.
(Παραπονιέμαι μόνο στον άντρα μου, γιατί μου έχουν κόψει τον μισθό τόσο που δεν μπορώ ούτε ένα ζευγάρι καινούργια παπούτσια να αγοράσω. Όλο σόλες αλλάζω στον τσαγκάρη και περιμένω να ξανάρθουν στη μόδα, για να τα λέω vintage. Αλλά στη δουλειά κιχ δε βγάζω για τις μειώσεις γιατί προσλαμβάνουν νέους χωρίς υποχρεώσεις με 3,60 και με περιμένουν στη γωνία. Δεν έχω και εναλλακτική με δύο παιδιά που σπουδάζουν και δάνειο σπιτιού.)
Παντρεύτηκες;
-Χα, χα! Δεν την πήρα την απόφαση ακόμα!
(Καλό το ανέκδοτο με τον γαμπρό! Αρραβωνιάστηκα όμως. Την Κατάθλιψη. Είναι πολύ πιστή, αλλά δεν ξέρει να μαγειρεύει ούτε αυγό και θα την είχα εγκαταλείψει για τα ξένα από καιρό, αν δεν ήταν η μάνα μου μόνη της και με προβλήματα υγείας.)
Η δική σου οικογένειά καλά; Μάκη δεν τον λένε τον άντρα σου; Μηχανικός σε τεχνική εταιρία, αν θυμάμαι. Τα παιδιά σου θα έχουν μεγαλώσει πια.
-Ναι, καλά είναι όλοι, δόξα το Θεό
(Καλάμια. Αν δεν ήταν τα οικονομικά μας τόσο χάλια θα είχαμε χωρίσει. Η εταιρία του Μάκη πτώχευσε κακήν κακώς, δεν πήρε μία και σήμερα δουλεύει ταξί, αλλά δεν το πολυλέω... Ούτε που βλεπόμαστε σχεδόν όλη τη βδομάδα. Δε βγαίνουμε πια καθόλου τα Σαββατοκύριακα. Όλοι οι φίλοι μας στα ίδια χάλια είναι και τα κόψαμε τα πολλά-πολλά και μ’αυτούς. Όσο για τα παιδιά, ο ένας μπήκε στο Πάντειο, η άλλη σκίζεται να δώσει φέτος, για να σπουδάζουν και τα δύο και μετά να βρουν δουλειά ως κοινωνιολόγοι-σεβιτόροι στη Γερμανία… Tα κοιτάμε και τρέμουμε μην πάθουμε τίποτα και τα αφήσουμε έκθετα σε αυτή τη διάλυση. Με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας, με τόσο κόσμο να αρρωσταίνει και να πεθαίνει σαν τις μύγες, μας έμεινε να κάνουμε παρέα με ένα μόνο ζευγάρι, τον φόβο και την ανασφάλεια. Κατά τα άλλα, προσπαθούμε να κάνουμε θετικές σκέψεις!)
-Κανένα νέο από τα παιδιά στη δουλειά;
-Μπα, έχω χάσει επαφή.
(Οι μισοί είναι πλέον άνεργοι και θα δηλώνουν ελεύθεροι επαγγελματίες σαν εσένα, αλλά τι να σου λέω τώρα να σε σκοτεινιάζω πρωινιάτικο…)
-Χάρηκα πολύ που σε είδα Ελένη, δεν έχεις αλλάξει καθόλου μετά από δέκα χρόνια.
(Τι να σου πω τώρα, ότι δε σε γνώρισα καν έτσι όπως έχεις αφεθεί; Μια κούκλα και στην τρίχα ήσουν πάντα όταν σε ήξερα. Σε γούσταρα κιόλας τότε, αλλά ήσουν ευτυχισμένα παντρεμένη. Ποιος ξέρει τι τραβάς κι εσύ όπως όλοι μας…Εδώ όλη η χώρα έγινε αγνώριστη.)
-Κι εσύ το ίδιο! Να είσαι καλά και να βρεθούμε κάποτε και με τους υπόλοιπους.
(Ποτέ δηλαδή. Ποιος έχει όρεξη να δει ποιόν έτσι όπως καταντήσαμε ιδρυματισμένοι όλοι, σε κατ’οίκον περιορισμό με την τηλεόραση, για ταχύρρυθμα μαθήματα στα τουρκικά και ασκήσεις μνήμης με τις επαναλήψεις. Και πες ότι βρισκόμαστε! Τι να κάνουμε, διαγωνισμό κακών νέων;)
-Ναι, αμέ! Τα λέμε.
-Έχεις το αυτοκίνητό σου εδώ κοντά;
(Μπας και με πας παρακάτω γιατί με έχουν φάει τα λεωφορεία κι αν ζητήσω στον Μάκη να με έρθει να με πάρει, θα με βρίσει. Θυμάμαι μια μέρα με καταρρακτώδη βροχή με είχες πάει σπίτι από τη δουλειά. Πολύ το είχα εκτιμήσει. Νομίζω ότι σου άρεσα.)
-Μπα, όλες τις δουλειές μου τις κάνω με τα πόδια. Που να παρκάρεις πια; Κάνω και τη γυμναστική μου.
(Αναγκαστικά. Πριν μια βδομαδα κατέθεσα πινακίδες)
-Γεια χαρά!
(στα κουράγια μας)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου