Η ΔΊΨΑ ΓΙΑ ΕΞΟΥΣΊΑ ΤΗΣ ΠΑΡΈΑΣ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΊΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΎΡΙΟ» ΤΗΣ ΠΑΡΆΤΑΞΗΣ

Διαβάζω την δήλωση Καστανίδη: «Το δημοψήφισμα για το Μνημόνιο έπρεπε να γίνει το 2010»

«…ο Χάρης Καστανίδης αναφέρθηκε στο δημοψήφισμα που πρότεινε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2011 και υπενθύμισε τη δική του στάση, όταν από το καλοκαίρι του 2010 είχε προειδοποιήσει ότι η πολιτική του Μνημονίου δεν μπορούσε να εφαρμοστεί λόγω έλλειψης δημοκρατικής νομιμοποίησης…»

Ειλικρινά, δεν έχω καταλάβει ποιο θα ήταν το περιεχόμενο του ερωτήματος. Ναι ή όχι στο Μνημόνιο? Υπήρχε τέτοιο δίλημμα?

Από την στιγμή που κλείσανε οι αγορές υπήρχε περίπτωση το Ελληνικό Κράτος να αντλήσει χρήματα από κάπου αλλού? Υπήρχε λογική σε όλο αυτό?

Η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έκανε ταμείο και διαπίστωσε ότι τα δηλωθέντα νούμερα ήταν ψευδή. Πράγμα που σήμαινε ότι δεν υπήρχε περίπτωση εφαρμογής του προγράμματος 2009  ούτε στο…1%. Τόσο απλά.

Αυτό δεν σήμαινε ότι έπρεπε να γίνει μια άλλα πολιτική συζήτηση, σε εντελώς διαφορετική βάση και ότι εντέλει  υπήρχε διακομματική συνευθύνη?

Και τί σημαίνει δημοψήφισμα για ένα τέτοιο θέμα. ΟΚ αλλάζω άρδην την αντζέντα μου, το κυβερνητικό πρόγραμμα αλλά κρατώ τις…θεσούλες μου στον κρατικό μηχανισμό?

Αφήνω την ΝΔ να κάνει ανέξοδη αντιπολίτευση, να γυρνά στα Ζάππεια και εγώ ναι μεν διατηρώ τις κρατικές θέσεις αλλά σηκώνω ένα ανυπολόγιστο βάρος?

Μα τόση δίψα για εξουσία?

Και το αύριο της Παράταξης ΠΟΙΟΣ το σκέφτηκε?