Έξοδος στις αγορές. Success story ή πρόδρομος του νέου εφιάλτη;

Ας δούμε λίγα πράγματα για το νέο success story της κυβέρνησης Σαμαρά δηλαδή την έξοδο της Ελλάδας στις αγορές. Η κυβέρνηση επιχαίρει για την έξοδο αυτή, την οποία είναι σαφές ότι θα τη χρησιμοποιήσει στο πεδίο των ευρωεκλογών προκειμένου να επιτύχει ένα διαχειρίσιμο, πολιτικά, αποτέλεσμα. Δε χρειάζεται όμως να είναι κανένας οικονομολόγος για να καταλάβει ότι όποιος είναι υπερχρεωμένος με ένα μη βιώσιμο χρέος δεν μπορεί να δανιστεί από πουθενά στην ελεύθερη αγορά. Τις προάλλες ένας φίλος μου με στεγαστικό δάνειο δοκίμασε να πάρει από κάποια τράπεζα ένα μικρό καταναλωτικό δάνειο. Πήρε από όλες σχεδόν αρνητική απάντηση με την έννοια ότι του είπαν "φέρτε τα απαραίτητα και θα δούμε αλλά πολύ δύσκολα". Πως λοιπόν εμείς δανειστήκαμε προτού καταστήσουμε βιώσιμο το χρέος μας; Φυσικά με τις εγγυήσεις της Μέρκελ η οποία έσπευσε να βοηθήσει τον Σαμαρά και την κυβέρνηση του στις ευρωεκλογές. Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για ένα δώρο των δανειστών προκειμένου να στηριχθεί η κυβέρνηση Σαμαρά και να μην τεθεί σε αμφισβήτηση το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Έλλάδα. Η διανομή επίσης μέρους του πρωτογενούς πλεονάσματος επετράπη από τους δανειστές προκειμένου να μοιραστεί ένα ποσό σε όσους υπέστησαν άδικες περικοπές και να εκτιμηθεί αναλόγως μπροστά στην κάλπη. 

Δυστυχώς, το δώρο της εξόδου στις αγορές στοχεύει εκτός από την ενίσχυση της κυβέρνησης και σε κάτι ακόμα. Στο να χρυσώσει το χάπι για αυτά που ακολουθούν μετά τις ευρωεκλογές. Τότε που θα πρέπει να διαπραγματευτούμε τα μέτρα για το χρηματοδοτικό κενό του 2014 αλλά και του 2015. Είκοσι τέσσερις μόλις ώρες μετά την έξοδο μας στις αγορές το ΔΝΤ και ο πρόεδρος του Eurogroup Νταισεμπλούμ, κατέστησαν σαφές ότι οι ανάγκες της Ελλάδας για τα επόμενα δύο χρόνια είναι μεγάλες και θα χρειαστεί οπωσδήποτε οικονομική ενίσχυση. Αυτοί οι δύο δεν εκλέγονται στις Ευρωεκλογές άρα μπορούν να πουν την αλήθεια. Τώρα άν θα ονομάσουν το νέο πακέτο βοήθειας μνημόνιο ή κάπως αλλιώς λίγο ενδιαφέρει. Ουσιαστικά τα προβλήματα είναι μπροστά μας αφού η φούσκα της εξόδου στις αγορές που πραγματοποιήθηκε με τη στήριξη του Βερολίνου και της JP Morgan, δεν μπορεί να τα κρύψει. 

-Η ανεργία είναι στο 28%.

-Τον Ιανουάριο έφυγαν 3 δις από τις Τράπεζες για να πληρωθούν φόροι, χαράτσια αλλά και καταναλωτικές δαπάνες, την ίδια στιγμή που δεν επιστρέφουν οι καταθέσεις.

-Τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο αυξάνονται με σταθερή γεωμετρική πρόοδο, έφτασαν τα 64.5 δις ευρώ.

-Το δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο και αυτό το αναγνωρίζουν όλοι. Όλοι όμως βλέπουν ότι το Βερολίνο δεν συζητά για απομείωση αντίθετα, μας βάζει να δανειζόμαστε και άλλα και προσανατολίζεται στην επιμήκυνση. 

-Για να βγεί ο λογαριασμός η χώρα πρέπει τα επόμενα χρόνια να έχει σταθερό ρυθμό ανάπτυξης 4-5% σε ετήσια βάση και για χρόνια, να έχει 4 δις πλεόνασμα κάθε χρόνο, να συνεχίσουν οι Έλληνες να αντέχουν στην υπερφορολόγηση δίνοντας από τα έτοιμα για να πληρώσουν τους φόρους και να επιστρέψουν οι καταθέσεις στις τράπεζες για να χρηματοδοτηθεί η οικονομία. 

Όλα αυτά είναι στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. 

Φαίνεται δυστυχώς ότι ο ορίζοντας της στρατηγικής της κυβέρνησης και των δανειστών εκπνέει στις 25 Μαίου. 

Η κυβέρνηση θέλει ένα καλό αποτέλεσμα που να μην την απονομιμοποιεί. Το ίδιο θέλει και το Βερολίνο που αρνείται να διαπραγματευθεί με τον κ. Τσίπρα στο πλαίσιο που ο ίδιος θέτει. Για αυτό σε αυτή τη φάση δόθηκαν τρία δώρα προς την κυβέρνηση. 

1ον. Η μετάθεση των δυσάρεστων μέτρων για μετά τις ευρωεκλογές.

2ον. Η διανομή του πρωτογενούς πλεονάσματος.

3ον. Η έξοδος στις αγορές και η επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα.

Φυσικά και το Βερολίνο εξυπηρετεί δικά του συμφέρονατ, θέλει να μην υπάρχουν αναταράξεις στην ευρωζώνη, να εμφανίσουν ως επιτυχημένο το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και να αποφευχθεί η ενίσχυση των αριστερών δυνάμεων. 

Το ταμείο θα γίνει το βράδυ της 25ης Μαίου. 

Αν οι Έλληνες δεν έχουν ψηφίσει "σωστά", τότε θα δούμε μια μεταστροφή της στάσης των δανειστών. Και οι σημερινοί πανηγυρισμοί και το κλίμα εφορίας θα αποτελούν παρελθόν. 

Πως θα ψηφίσουν όμως οι Έλληνες; Θα υπερισχύσει η αγανάκτηση ο θυμός και η διάθεση να τιμωρηθούν αυτοί που τους οδήγησαν στην εξαθλίωση της ζωής τους, ή μέσα από τόσο βομβαρδισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης ότι όλα αλλάζουν προς το καλίτερο και κυρίως προς την εξομάλυνση θα στηρίξουν τις πολιτικές που υπόσχονται τώρα, αφού τους βούλιαξαν, να τους ανασύρουν από τον πάτο; 

Δεν είμαι βέβαιη. Έχω όμως μια ανησυχία. Είναι τόση η απελπισία των Ελλήνων ώστε φοβάμαι πως θα ακούσουν τις συρήνες για μια επιστροφή της ζωής τους στην ομαλότητα και θα δώσουν φιλί ζωής σε αυτούς που τη μαύρισαν με την ελπίδα ότι θα τους αναστρέψουν τη σημερινή πραγματικότητα. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και ο Έλληνας ακόμα θέλει να ελπίζει...