Τον τελευταίο καιρό βιώνουμε μια φοροκαταιγίδα. Το κράτος θέλει να μαζέψει λεφτά με κάθε μέσο ασχέτως του αν ο τρόπος που επιλέγεται οδηγεί σε μείωση του διαθέσιμου προς κατανάλωση εισοδήματος και προτίστως ασχέτως του αν υφίσταται το ποσό που γίνεται απαιτητό με τον εκάστοτε φόρο. Και λέγοντας "υφίσταται" αναφέρομαι σε κάποιο εισόδημα το οποίο έχει προέλθει είτε από εργασία είτε από ενοίκια είτε από υπεραξία.
Το τελευταίο εφεύρημα ακούει στον όρο Εν.Φ.Ι.Α., Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων ή μήπως Ενιαία Φάπα Ιδιοκτησίας Ακινήτων; Ως φαίνεται μάλλον το δεύτερο διότι ο συγκεκριμένος φόρος δεν υπακούει σε κανένα συνταγματικό κριτήριο. Πρόκειται για έναν φόρο ο οποίος υπολογίζεται με βάση τα τετραγωνικά του ακινήτου και τις αντικειμενικές αξίες. Ναι, ξέρετε αυτές τις αυθαίρετες αξίες που δεν έχουν καμία σχέση με τις εμπορικές. Και ενώ η αξία των ακινήτων μειώνεται σταθερά εδώ και τέσσερα χρόνια το κράτος έρχεται να επιβάλει φόρο στην απώλεια εισοδήματος (sic). Δεν εξετάζει το αν το ποσό που ζητάει να εισπράξει έχει προκύψει από κάπου. Αδιάφορο του αν αποδίδει το ακίνητο ενοίκια ή όχι. Εννοείται το ότι αν αποδίδει ενοίκια αυτά φορολογούνται ξεχωριστά.
Οδηγεί με αυτό τον τρόπο ένα μεγάλο μέρος ακινήτων σε δήμευση ή ξεπούλημα όπου βεβαίως αυτό είναι δυνατό και σε αποστράγγιση κάθε καταναλωτικής δυνατότητας όπου ακόμη αυτή υφίσταται. Φόροι ιδιοκτησίας αυτού του τύπου ήταν συνήθης πρακτική σε κομμουνιστικά καθεστώτα. Και ενώ η κυβέρνηση ευαγγελίζεται φιλελεύθερη πολιτική στην ουσία εφαρμόζει ακραία κομμουνιστική μεθοδολογία. Το επόμενο βήμα θα είναι οι εφόδοι σε σπίτια και μαγαζιά με σκοπό την καταγραφή κάθε υλικού. Τραπεζαρίες, κουζίνες, κρεβατοκάμαρες θα αποτελέσουν αντικείμενα φορολόγησης όταν οι υπάρχοντες φόροι δεν θα είναι πλέον αρκετοί. Και μην γελιέστε, δεν θα είναι ποτέ αρκετοί διότι ένα κράτος που δεν επενδύει πουθενά δεν μπορεί να παράξει νέο πλούτο. Παιδεία, τεχνολογία, καινοτομία είναι πλέον άγνωστες λέξεις στο λεξιλόγιο των κυβερνώντων!