Ολοένα και περισσότεροι αναλυτές διαπιστώνουν πως αν η χώρα έφτασε στη χρεοκοπία αυτό οφείλεται στις επιλογές της πολιτικής ελίτ της Ελλάδας από τη μεταπολίτευση και μετά.
Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι το πρόβλημα της πατρίδας μας είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Τα οικονομικά της αδιέξοδα οφείλονται κυρίως σε πολιτικά αδιέξοδα. Ο λαϊκισμός, η δημαγωγία, ο συντεχνιασμός, το πελατειακό κράτος, ο υπολογισμός του πολιτικού κόστους είναι συμπτώματα του ελλείμματος παραγωγής πολιτικής στην Ελλάδα.
Πως όμως έφτασε η χώρα στο σημερινό της κατάντημα;
Κάποτε είχε πει ο Μπίσμαρκ ότι τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται μετά το κυνήγι, κατά τη διάρκεια ενός πολέμου και κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής εκστρατείας. Το “λεφτά υπάρχουν” αντηχεί ακόμη στα αυτιά των Ελλήνων και εξοργίζει ακόμη περισσότερο τους 1.300.000 ανέργους, τους μικρομεσαίους που έχουν γονατίσει, τους εμπόρους που δεν σταυρώνουν πελάτη ούτε τώρα με τις εκπτώσεις, τους αγρότες που έχουν φτάσει τα πρόθυρα της απόγνωσης. Το 1985 ένας ολόκληρος λαός εξαπατήθηκε με το σύνθημα “για ακόμη καλύτερες μέρες” και ακολούθησε το πρόγραμμα λιτότητας του Σημίτη, το οποίο όμως στο τέλος της 4-ετίας αναιρέθηκε με το σύνθημα “Τσοβόλα δώστα όλα!”
Στη δεκαετία του 80 συντελέστηκε η απαρχή του δράματος που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Από χρέος στο 35% του ΑΕΠ που παρέδωσε ο Καραμανλής στις αρχές της δεκαετίας φτάσαμε στα τέλη στο 120% του ΑΕΠ. Έκτοτε το χρέος αυτό παρέμενε στα ίδια επίπεδα με μικρές διακυμάνσεις, αφού το πελατειακό σύτημα με δανεικά συνεχίστηκε και με πράσινες και με γαλάζιες κυβερνήσεις. Απλά ήταν εξυπηρετήσιμο, γιατί οι δείκτες ανάπτυξης ήταν μεγαλύτεροι από τα ετήσια επιτόκια αποληρωμής του μέχρι το 2008, όταν αρχίζει η παγκόσμια οικονομική ύφεση και τότε φαίνεται ότι η οικονομία της χώρας στέκεται σε πήλινα πόδια. .
Και όμως η χώρα μετά την μεταπολίτευση εξοπλίστηκε με σημαντικά εφόδια ώστε να μπορέσει να μεγαλουργήσει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να μη φτάσει στο σημερινό της κατάντημα. Χάρη στις εμπνευσμένες επιλογές του αείμνηστου Καραμανλή μπήκε στην τότε ΕΟΚ το 1981 , νωρίτερα από την Ισπανία και την Πορτογαλία. Χάρη στις σκληρές και επίπονες διαπραγματεύσεις του Αντρέα πήρε τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Ολοκληρμένα Προγράμματα) που αντί να συμβάλλουν στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, έγιναν δυστυχώς θαλασσοδάνεια κια καταναλωτικές δαπάνες. Την ίδια περίοδο όμως ένας άλλος σοσιαλιστής ο Γκονζάλεθ στην Ισπανία, έφτιαχνε το μίνι αγροτικό θαύμα κατακλύζοντας τις αγορές σταδιακά με Ισπαανικά αγροτικά προϊόντα...
Το μεγάλο έγκλημα που υποθήκευσε την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας συντελέστηκε λοιπόν τη δεκαετία του 80 από τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς να μηδενίζουμε τις επιδόσεις του σε άλλους τομείς, όπως στην εξωτερική πολιτική, τα αμυντικά δόγματα ή το κοινωνικό κράτος με τη δημιουργία του ΕΣΥ, που σήμερα ωστόσο καταρρέει σα χάρτινος πύργος λόγω της υποχρηματοδότησης. . Τότε σε απόλυτους αριθμούς εξαπλασιάστηκε το χρέος της χώρας και ένα μεγάλο μέρος από τα σημερινά τοκοχρεολύσια που επιβαρύνουν τη χώρα οφείλονται σε εκείνα τα δάνεια. Τότε διευρύνθηκε αλόγιστα ο δημόσιος τομέας και η ανάπτυξη της χώρας στηρίχθηκε σε πήλινα πόδια ενώ το κομματικό κράτος και ο λαϊκισμός που είναι ο προθάλαμος του φασισμού, αναγορεύτηκαν σε υπέρτατη ιδεολογία. Οι κυβερνήσεις του Αντρέα λοιπόν ήταν εκείνες που αύξησαν μισθούς και συντάξεις όχι με τη φορολογία των πλουσίων, όπως θα έπραττε κάθε σοσιαλιστική κυβέρνηση, αλλά με δανεικά κάνοντας μεν τους φτωχούς τους μη προνομιούχους, λιγότερο φτωχούς αλλά και τους πλούσιους πλουσιότερους. Ήρθε λοιπόν η ώρα να πληρωθούν αυτά τα δανεικά με υψηλό τίμημα όμως πάλι για τους φτωχούς, αφού οι πλούσιοι έβγαλαν τα λεφτά στο εξωτερικό και αναμένουν το μοιραίο για να επωφεληθούν. Γιατί η δεκαετία του 80 είναι η χαμένη δεκαετία για τη χώρα; Ας θυμηθούμε.
Τότε καταργήθηκαν οι εξετάσεις από το Γυμνάσιο στο Λύκειο για να οδηγούνται όλοι προς το απολυτήριο του Γενικού Λυκείου έτσι ώστε στη συνέχεια να πιέζουν τα βουλευτικά γραφεία για διορισμό στο δημόσιο, αφού κανείς δεν ήθελε να γίνει τεχνίτης. Μέχρι εκείνη την περίοδο κανείς δεν ήθελε να πάει στο δημόσιο με τρεις και εξήντα...Μετά έφτασε το δημόσιο που έχει και τη σιγουριά της μονιμότητας να προσφέρει περισσότερα από ότι ο ιδιωτικός τομέας. Το αναπτυξιακό μοντέλο στράβωσε από τότε και δε λέει να ισιώσει...Τότε διαλύθηκε και η παραγωγική βάση της χώρας, αφού ο άκρατος συνδικαλισμός των πρασινοφρουρών και των κλαδικών έκλεισε εργοστάσια όπως της Πιρέλι στην Πάτρα, της ΙΖΟΛΑ και της ΠΙΤΣΟΣ (κάθε ελληνικό σπίτι μέχρι τα μισά της δεκαετίας του 80 είχε μία ελληνική ηλεκτρική συσκευή) , της Νισάν και της Σιτροέν Πόνυ στο Βόλο. Τότε έκλεισαν τα φασονάδικα αφού δεν διασφαλίσαμε κανένα αντιστάθμισμα για την κλωστοϋφαντουργία εν αντιθέσει με Ισπανούς και Πορτογάλλους που επωφελήθηκαν από την τελωνειακή σύνδεση ΕΟΚ – Τουρκίας. Και φτάσαμε σήμερα να έχουμε αυτό το τεράστιο έλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας και το βαμβάκι της Θεσσαλίας να εξάγεται όλο στην Τουρκία και να επαναεισάγεται ως ένδυμα με πολλαπλάσια αξία...
Ήρθαν επιδοτήσεις για τους αγρότες από την Ε.Ε. που όμως δεν κατευθύνθηκαν σε παραγωγικές επενδύσεις που θα έκαναν πιο ανταγωνιστική την αγροτική μας οικονομία αλλά ενθάρρυναν την κατανάλωση.Τότε επί υπουργίας Σημίτη στο Γεωργίας καταργήθηκε και ο έλεγχος στους συνεταιρισμούς που επέτρεψε τη μετέπειτα ασυδοσία των συνεταιριστών οι οποίοι στη συνέχεια παρέδωσαν την αγροτική παραγωγή στους μεσάζοντες... Τότε αναδείχτηκε η μετριοκρατία, αντί της αριστείας, οι καταλήψεθις σε σχολεία και πανεπιστήμια, έγιναν μόδα, το δημοκρατικό πέντε εξέθρεψε γενιές αμόρφωτων και ημιμαθών πτυχιούχων που σήμερα μάλιστα συνεχίζουν να έχουν πολιτικές καριέρες και να δαιωνίζουν τη βλακεία, ως υπέρτατο αγαθό...
Οι μετέπειτα κυβερνήσεις γνώριζαν το πρόβλημα αλλά δεν ανέλαβαν ποτέ το πολιτικό κόστος να το αντιμετωπίσουν στη ρίζα του παρά μόνον επιδερμικά. Αυτή ήταν επί της ουσίας και η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος... Πήραν το νήμα από εκεί που το άφησε ο λαϊκισμός και φρόντισαν να φτιάξουν μία κρατική μηχανή άκρατου κομματισμού, συντεχνιασμού, φαυλότητας και γραφειοκρατίας...
Και φτάσαμε στο σήμερα να ατενίζουμε το μέλλον με απαισιοδοξία , φοβία, απογοήτευση και δικαιολογημένη αγανάχτηση. Με θυμό και οργή για τις ευθύνες που έχει το πολιτικό σύστημα εν γένει για το σύγχρονο αδιέξοδο. Για το γεγονός ότι η τύχη της χώρας εξαρτάται πλέον από ξένους παράγοντες.
Το γεγονός ότι έχουμε μία χώρα ανίσχυρη, χωρίς κοινωνική συνοχή στα πρόθυρα του κοινωνικού κανιβαλισμού, χωρίς αξιοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, με ατιμωρησία για εκείνους που έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι, μία πατρίδα χωρίς ανταγωνιστικότητα και παραγωγικό μοντέλο, με κραυγαλέες ανισότητες, με κλειστά επαγγέλματα, με τους περισσότερους φόρους στην υφήλιο αλλά χωρίς εισπρακτικό μηχανισμό, με τους συνήθεις υπόπτους να είναι τα υποζύγια, είναι ευθύνη του πολιτικού μας συστήματος. Το οποίο με τρόπο αυτιστικό φροντίζει να διαφυλάσσει μόνο τα δικά του κεκτημένα αδιαφορώντας για την κοινωνία που υποφέρει.
Είναι όμως και εθύνη εν μέρει των πολιτών που παρασύρθηκαν, που ήταν επιρρεπείς στα ευχάριστα λόγια και τη δημαγωγία. Είναι θέμα νοοτροπίας τελικώς. Πρέπει να αλλάξουμε οι ίδιοι για να επιβάλλουμε αυτή την αλλαγή από κάτω προς τα πάνω. Από τη βάση προς τις ηγεσίες. Επιλέγοντας τους χρήσιμους και όχι τους ευχάριστους. Τους ειλικρινείς και όχι τους φαύλους. Αυτούς που μας υπόσχονται περισότερη δουλειά και όχι αργομισθία. Αξιοκρατία και όχι βόλεμα.
Μία λαϊκή ρήση λέει πως όποιος εξαπατά έναν άνθρωπο λέγεται απατεώνας, όποιος εξαπατά έναν λαό λέγεται πολιτικός...!
Ενίοτε βέβαια οι πολιτικοί, όπως εύστοχα σημειώνει ο Αρκάς, στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την πολιτική τους θέση είναι ικανοί να κάνουν τα πιο ακραία πράγματα, όπως το να κάνουν καλό στη χώρα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου