Εξορία χωρίς αμνηστία για τον Καντάφι λέει το Συμβούλιο του Λονδίνου. Οι δικτάτορες φίλοι του Συνταγματάρχη.

Στην σύνοδο του Λονδίνου υπήρξε ομοφωνία όσον αφορά την ανάγκη να φύγει από την σκηνή ο συνταγματάρχης Καντάφι. Όλοι συμφωνούν στο δεδομένο ότι ο Καντάφι πρέπει να εγκαταλείψει τη χώρα. Το πως δεν είναι ακόμα ούτε ξεκάθαρο αλλά ούτε και οριστικό. Εντωμεταξύ ο Υπουργός Εξωτερικών της Τρίπολης πέρασε τα σύνορα της γειτονικής Τυνησίας, γεγονός που δεν έμεινε απαρατήρητο. Ίσως έχει ήδη ξεκινήσει η διαπραγμάτευση.
Όμως η εγκατάλειψη της χώρας δεν επιφέρει και άφεση αμαρτιών. Κανένας δεν εγγυάται στον Καντάφι και στους πιστούς του δικαστική αμνηστία από το Διεθνές Δικαστήριο. Είναι σημαντικό επίσης να διαδραματίσει κάποιο ρόλο και η Αφρικανική Ένωση ενώ είναι απαραίτητο να υπάρξουν χώρες πρόθυμες να υποδεχθούν τον Καντάφι και την οικογένειά του. Το τελευταίο δεν φαντάζει και τόσο δύσκολο δεδομένων των αποθεμάτων χρυσού που έχει στην διάθεσή του στην Τρίπολη.
Ο πρωθυπουργός του Κατάρ Hamad Bin Jissim Bin Al Thani (πολύ μεγάλο όνομα για ένα τόσο μικρό σε μέγεθος κράτος) συμφωνεί ότι η αναχώρηση του Καντάφι από την Λιβύη είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το λουτρό αίματος. Το Ηνωμένο Βασίλειο, δια του Υπουργού Εξωτερικών, William Hague, αντίθετα υποστηρίζει ότι δεν δεσμεύεται να διαπραγματευτεί την έξοδο του Καντάφι από το προσκήνιο αλλά δεν θα εμποδίσει τους άλλους να το κάνουν.
Η αλήθεια είναι ότι ο Καντάφι έχει ακόμα πολλούς φίλους στον κόσμο: στην Αφρική, αλλά και στην Νότια και Κεντρική Αμερική δεν λείπουν οι αλληλέγγυοι στην μάχη του του Συνταγματάρχη που στέκονται κριτικά απέναντι στην διεθνή επέμβαση στην Λιβύη. Όπως για παράδειγμα, σε χιλιάδες χιλιόμετρα στο Νότο, η Ζιμπάμπουε του Robert Mugabe θα ήταν και τώρα έτοιμη να υποδεχθεί τον Καντάφι. Ο Mugabe, ως ιστορικός σύμμαχος της Λιβύης, θα ήταν διατεθειμένος ξεπληρώσει την οικονομική υποστήριξη που παρείχε ο Συνταγματάρχης στην πρώην βρετανική Ροδεσία. Επιπλέον, ο Mugabe, που αποτελεί "persona non grata" για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, καταδίκασε την επίθεση στη Λιβύη χαρακτηρίζοντας τα κράτη της Δύσης βαμπίρ που ενδιαφέρονται μόνο για το πετρέλαιο.
Παρόμοια κριτική άσκησε και ο πρωθυπουργός της Ουγκάντας Yoweri Museveni, και αυτός παλιός σύμμαχος του Συνταγματάρχη που υποστήριξε το δικό του πραξικόπημα το 1986. Βέβαια οι σχέσεις τους με τα χρόνια χειροτέρεψαν και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ουγκάντα μαζί με την Νότια Αφρική, το Μάλι, την Μαυριτανία και το Κονγκό συμμετέχουν στην επιτροπή της Αφρικανικής Ένωσης που θα έπρεπε, σύμφωνα με δυτικές πηγές, να διαμεσολαβήσει μεταξύ των πιστών του Καντάφι και των αντικαθεστωτικών. Άλλοι δυνατοί αφρικάνικοι προορισμοί είναι το Τσαντ και το Σουδάν, απ' όπου και προέρχονται πολλοί από τους μισθοφόρους που στρατολόγησε το καθεστώς προκειμένου να καταπνίξει την εξέγερση.
Στην άλλη πλευρά του Ωκεανού, ο σαντινιστας Daniel Ortega, πρόεδρος της Νικαράγουας βρίσκεται στο πλευρό του Καντάφι από την δεκαετία του '80, και τις τελευταίες μέρες, σύμφωνα με τα όσα αναφέρει το Time, δήλωσε ότι "βρίσκεται σε τηλεφωνική επαφή" με τον λίβυο ηγέτη, "έχοντας προσφέρει την αλληλεγγύη του λαού της Νικαράγουας". Από την άλλη, ο βενεζουελάνος φίλος του Hugo Chavez κρατάει μια πιο διακριτική στάση έχοντας διαψεύσει τους ισχυρισμούς ενός τοπικού κυβερνήτη ότι έχει προσφέρει άσυλο σε ένα από τους γιους του. Η στάση του βολιβιανού ηγέτη στην επίθεση στην Λιβύη είναι όμως ξεκάθαρη: Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη "πήραν την απόφαση να ξεριζώσουν τον Καντάφι, να εκμεταλλευτούν τι λαϊκές αναταρραχές για να τον καταστρέψουν και να τον σκοτώσουν, και πάνω σε μία θάλασσα αίματος να οικειοποιηθούν το πετρέλαιο", διακύρρηξε στις 20 του Μάρτη.
Στα σύνορα της Ευρώπης, υπάρχει ένας άλλος ιστορικός σύμμαχος του Καντάφι: πρόκειται για τον Alexandr Lukashenko, πρόεδρο της Λευκορωσίας, ο οποίος υπήρξε στόχος των πρόσφατων κυρώσεων της ΕΕ. Σε αυτή την πρώην σοβιετική δημοκρατία, μόλις δύο χρόνια πριν ο Khamis, γιος του Καντάφι, αρχηγός της 32ης μεραρχίας διεξήγαγε στρατιωτικά γυμνάσια. Η υποσαχάρια Αφρική, η Καραϊβική και η Λευκορωσία, αποτελούν τις πιθανές οδούς διαφυγής του ηγέτης της Μεγάλης Jamahiriya καθώς η Δύση σφίγγει τον κλοιό γύρω του.

Το κείμενο γράφτηκε με πληροφορίες από την εφημερίδα Il Sole 24ore

Σχόλια

  1. Πάντως είναι αλήθεια ότι τα κράτη της Δύσης είναι βαμπίρ πετρελαίων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δίχως αμφιβολία! Όμως μου φαίνεται δύσκολο το επιχείρημα ότι όλα γίνονται για το πετρέλαιο την στιγμή που η Λιβύη παράγει το 2% της παγκόσμιας παραγωγής. Αν μιλούσαμε για το Κουβέιτ ή τη Σαουδική Αραβία, τότε βεβαίως το επιχείρημα θα είχε πιο στέρεες βάσεις. Ύστερα ο Καντάφι τα είχε κάνει πλακάκια με τη Δύση. Στην Ιταλία παρείχε αφειδώς πετρέλαιο και είχε συννάψει και συμφωνίες για την αντιμετώπιση του προβλήματος των λαθρομεταναστών.
    Επομένως, σε αυτή την περίπτωση τα κίνητρα είναι περισσότερο πολιτικά παρά οικονομικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και φυσικό αέριο, όχι μόνο πετρέλαιο. Ας μη το ξεχνάμε αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου